Genocide voor onze ogen

Na de verrassingsaanval op 7 oktober vanuit Gaza lanceerde Israël een uiterst moorddadige invasie in dit zeer dichtbevolkte gebied. Op één jaar tijd werden daarbij 42.000 Gazanen gedood en zijn er nog eens 10.000 vermist. Dat is een officiële telling.

Het prestigieuze medisch tijdschrift The Lancet schat echter dat wellicht minstens 186.000 bewoners zijn gestorven, rechtstreeks door kogels en bommen of onrechtstreeks door gebrek aan medische zorgen, voedseltekorten of gebrek aan sanitair. Dat is meer dan 8 procent van de totale bevolking.

Nog eens 97.000 mensen zijn gewond, waarvan een kwart verminkt voor de rest van hun leven. Daarnaast is 60 procent van de huizen en de gebouwen in Gaza vernield.

Meer dan 8 procent van de bevolking van Gaza werd vermoord door het Israëlische leger

Vergelding of etnische zuivering?

Officieel zijn de invasie en de moordende bombardementen een antwoord op die bewuste verrassingsaanval. Op die dag kwamen aan joodse zijde 1.145 mensen om het leven. Wat de mainstream media er vaak niet bij vertellen, is dat een derde daarvan militairen of politiemensen waren en dat ook een onbekend aantal joodse slachtoffers door het Israëlische leger zelf werd gedood.

Gezien de gigantische wanverhouding van dodenaantallen (186.000 versus 1.145, dat is een verhouding van 162/1) kan je moeilijk nog van ‘vergelding’ spreken. Vanaf het begin van de invasie gingen er in de schoot van de Israëlische regering stemmen op om de hele bevolking van Gaza te deporteren.

Wellicht is dit de echte reden voor deze brutale en genocidale oorlog. De verrassingsaanval was een prima excuus om oude deportatieplannen uit te voeren.

In de schoot van de Israëlische regering gingen er stemmen op om de hele bevolking van Gaza te deporteren

De bijzonder hoge dodenaantallen bij de burgerbevolking, het systematisch vernielen van de gezondheidszorg en het doelbewust uithongeren van de Gazanen bevestigt in elk geval die veronderstelling. Niet voor niets zijn de rechters van het Internationaal Gerechtshof tot de conclusie gekomen dat de invasie van Israël mogelijk genocidaal is.

Het is enkel door het verzet van Egypte en de grote druk uit de niet-westerse wereld dat de deportatieplannen niet doorgegaan zijn.

Uitdijende oorlog

Officieel had de Israëlische regering twee doelstellingen: de uitschakeling van Hamas en het bevrijden van de gijzelaars. Eén jaar en tienduizenden doden later is daar niets van in huis gekomen. Hamas heeft ongetwijfeld rake klappen gekregen, maar is lang niet uitgeteld en volgens kenners zal het Israëlische leger daar ook niet kunnen in slagen.

Het is ondertussen ook duidelijk dat de vrijlating van de gijzelaars geen prioriteit is voor Netanyahu, integendeel. Alle onderhandelingspogingen, zelfs onder impuls van de VS, werden door hem van de hand gewezen.

Het wordt hoe langer hoe meer duidelijk dat de extreemrechtse Israëlische regering niet uit is op onderhandelingen of vrede. De moord uitgerekend op kopstukken van Hezbollah en Hamas die bereid waren te onderhandelen, bevestigt deze these.

Het wordt hoe langer hoe meer duidelijk dat de extreemrechtse Israëlische regering niet uit is op onderhandelingen of vrede

De laatste weken heeft het Israëlische leger een nieuw front geopend in Libanon in de hoop ook Iran in deze oorlog te betrekken. Het hoopt dan, met de steun van de VS, eindelijk zijn aartsrivaal een beslissende slag toe te brengen.

Voorlopig is de reactie van Teheran zeer beheerst, maar mogelijk staan we hier aan de rand van een groot conflict in het Midden-Oosten.

Westen verliest krediet

Van bij het begin van de invasie hebben de westerse landen resoluut de kant gekozen van Israël. Toen Rusland Oekraïne binnenviel werden na 48 uur al zware economische sancties afgekondigd. Eén jaar na de invasie in Gaza kan Israël nog ongestoord zijn gang gaan en worden nog steeds wapens verscheept naar Israël vanuit westerse havens.

De aanhoudende moord op zoveel kinderen en burgerslachtoffers samen met de genocidaire uitspraken van Israëlische officials heeft van Israël de meest gehate staat van de wereld gemaakt.

Door de onvoorwaardelijke steun en het contrast met hoe gereageerd werd op de Russische invasie is het Westen veel moreel gezag verloren in de rest van de wereld. De oorlog tegen Gaza brengt daardoor de kantelende Noord-Zuidverhoudingen in een stroomversnelling.

De aanhoudend moord op zoveel kinderen en burgerslachtoffers heeft van Israël de meest gehate staat van de wereld gemaakt

Sinds het begin van de oorlog kwamen wereldwijd miljoenen mensen op straat tegen de genocide in Gaza, hielden vakbonden wapenleveringen tegen, en worden Israëlische functionarissen en soldaten voor internationale en nationale gerechtshoven aangeklaagd. De verbeterde relaties die Tel Aviv had met landen uit de regio staan op de helling.

7 oktober en de reacties daarop hebben de krachtsverhoudingen in de regio en de wereld veranderd.

De strijd van ons allen

De genocide die het Israëlische leger vandaag aanricht in Gaza is geen uitschuiver, maar de logische uitloper van een imperialistisch en koloniaal project dat tot stand kwam aan het einde van de negentiende eeuw: het zionisme.

Settler-kolonialisme paste perfect in de toenmalige tijdsgeest, maar in de ogen van het Globale Zuiden is het zionistische project een anachronisme. Het hoort niet meer in deze tijd en het heeft geen toekomst.

De genocide van het Israëlisch leger is geen uitschuiver maar de logische uitloper van een imperialistisch en koloniaal project

Er moet een einde komen aan de “Israëlische uitzondering”. De verdrukte en geterroriseerde Palestijnen en hun verzet tegen dit ‘laatste koloniale project’ hebben een grote symboolwaarde gekregen.

“De strijd om Gaza is de strijd van ons allen”, aldus de Libanese antropologe Leila Ghanem: “Daar waar het imperialisme zijn militaire, politieke, economische en mediakrachten concentreert, zijn zij die weerstand bieden de vertegenwoordigers van de hele mensheid.”