In mei is Kallas gastspreker op de Lennart Meri Conferentie in Tallinn, de hoofdstad van Estland. Ze zegt: “Wij zullen nooit toelaten dat Rusland de oorlog in Oekraïne wint. En als Rusland de oorlog verliest, is de kans groot op een verandering in de Russische maatschappij. Nu maken veel naties deel uit van Rusland. Als we meer onafhankelijke, kleine naties zouden hebben, dan zou de macht van Rusland heel wat zwakker zijn.”
Net als haar voorganger
Ze volgt daarmee dezelfde lijn als haar voorganger Josep Borrell. Die houdt in december 2023 een uiteenzetting voor de Grand Continent Annual Summit in Aosta, Italië. Hier volgt het belangrijkste citaat uit zijn toepspraak:
“Rusland is nooit bekwaam geweest een natiestaat te vormen. Het is altijd een imperium geweest. Dat was zo onder de tsaren, daarna onder de Sovjets, en nu onder Poetin. Het is een constante en maakt deel uit van de Russische politieke identiteit. Zolang er geen einde gemaakt wordt aan die imperialistische identiteit, zal Rusland altijd een bedreiging vormen voor zijn buren en in het bijzonder voor ons. Daarbij geldt dat zonder zijn olie en zijn gas Rusland niet langer een grootmacht is.”
Joseph Borrell. Foto: Europees Parlement, Flickr / CC BY 2.0
Natuurlijk hebben de meeste staten verscheidene regio’s
In klare taal zeggen Kallas en Borrell dat Rusland moet opgedeeld worden.
Rusland is een federatie die 32 regio’s in zich verenigt. Dat er in een land diverse regio’s bestaan, is volkomen normaal en het resultaat van de moderne staatsvorming, zoals je die zowat overal in de wereld aantreft. Rusland is bovendien het grootste land ter wereld. Het is nogal logisch dat niet in alle regio’s iedereen dezelfde taal spreekt, dezelfde religie belijdt en dezelfde culturele tradities heeft.
In klare taal zeggen Kallas en Borrell dat Rusland moet opgedeeld worden
Omdat het centrale bewind in Moskou is gevestigd, zegt Borrell, onderdrukt het centrum van het land de andere regio’s. Rusland is, zegt Borrell, in zichzelf al imperialistisch. Zoals bijvoorbeeld Wallonië Vlaanderen onderdrukt of Vlaanderen Wallonië – je kiest maar.
Borrell pleit voor een Russische natiestaat, dat wil zeggen een staat die enkel en alleen uit de kern rond Moskou bestaat. De eigen-volk-eerst-slogan die wij kennen, is een oproep voor de vorming van een Vlaamse natiestaat.
Borrell (hij is nochtans een sociaaldemocraat) wil dezelfde ideologie toepassen. Samenleven van diverse culturen is in zijn ogen – tenminste wat Rusland betreft – uit den boze. De opvatting van Borrell is reactionair, omdat ze de tendens van de geschiedenis tegengaat die de volkeren bijeenbrengt en voor diversiteit zorgt die het denken emancipeert.
Verovering van Rusland constante in Westerse politiek
Het concept natiestaat is daarom niets anders dan een ideologische verantwoording voor de oproep om Rusland op te splitsen. De werkelijke opzet is de verzwakking van Rusland, om zo het terrein rijp te maken voor koloniale plundering.
Die strategische lijn is een constante in de Amerikaanse en West-Europese politiek. Na de Eerste Wereldoorlog, als Rusland fel verzwakt is, valt een troepenmacht van 180.000 soldaten van de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Japan, Frankrijk, Italië en anderen het land binnen. Doel is Lenin en de zijnen te verslaan en het land klaar te maken voor plundering.
De werkelijke opzet is de verzwakking van Rusland om zo het terrein rijp te maken voor koloniale plundering
Fortuinen liggen besloten in het Noord-Russische hout, de steenkoollagen in het Donetsbekken, de Kaukasische olie. Het Bulletin van de Britse industriëlen schrijft: “Siberië is een geweldige prijs.” Het Engelse zakenblad The New East: “Bakoe is groter dan enig ander oliecentrum in de wereld. Als olie een koning is, is Bakoe zijn troon!”
Het Japanse tijdschrift Salesman: “Rusland kan de rijkste graanschuur, de grootste vis- en houtleverancier, de kolen-, goud-, zilver- en platinamijn bij uitstek van de wereld worden.”[1]
Van het ene separatisme naar het andere
In 1922 moeten de aanvallers zich terugtrekken. Maar in 1990, als de Sovjet-Unie uit elkaar spat, denken beleidsmakers in Washington dat de tijd opnieuw rijp is. De Sovjet-Unie is vervangen door vijftien onafhankelijke republieken zoals Rusland, Oekraïne, Wit-Rusland, Moldavië, Armenië, Azerbeidzjan, Kirgizië, Kazakstan …
In de jaren die volgen valt Tsjechoslowakije uit mekaar, en daarna Joegoslavië.
Ook in Rusland zie je de splitsingstendens aan kracht winnen. Met vurige aanmoedigingen vanuit de Verenigde Staten. Vicepresident Dick Cheney zegt dan dat het uiteenvallen van de Sovjet-Unie een goede zaak is en dat hij hoopt dat Rusland hetzelfde lot zal ondergaan.[2]
Dat vindt ook Zbigniew Brzezinski, de Veiligheidsadviseur van president Jimmy Carter en strateeg van Amerika’s buitenlandse politiek. In het boek The Chessboard schrijft hij dat de Rusland best in drie of vier delen uiteen zou vallen. In 1997 pleit hij in Foreign Affairs voor een los confederaal verband dat bestaat uit Europees Rusland, de Siberische Republiek en de Republiek van het Verre Oosten.
Daarmee zou Rusland afgescheiden zijn van onder meer de gas- en olievoorraden die vooral in Siberië liggen. Een paar jaar later schrijft Brzezinski in The National Interest dat Rusland het best gebaat is als het zijn verleden achter zich laat en “een post-imperiale natiestaat” wordt. Je merkt dezelfde terminologie als bij Josep Borrell.
De belangrijkste troef van het Westen om dat doel te realiseren, is Boris Jeltsin die tot 1 januari 2000 president van Rusland is. De VS rekenen op hem om de separatistische tendens te versterken en de regio’s voortdurend grotere autonomie te geven. Dat gebeurt ook. Later draait Vladimir Poetin deze voorbereidingen op afscheuringen terug.
De morele plicht Rusland op te splitsen
De uitspraken van Kaja Kallas en haar voorganger Josep Borrell tonen dat het Westen de strategie om Rusland in stukken te hakken, wil verderzetten.
Hetzelfde zie je bij Amerikaanse beleidsmakers. In juni 2022 komt de Commission on Security and Cooperation samen in Washington. De Commissie bestaat uit 21 mensen: negen leden van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, negen leden van de Amerikaanse Senaat en telkens één vertegenwoordiger van de ministeries van Buitenlandse Zaken, Defensie en Handel. De Commissie zegt bij deze gelegenheid dat de opsplitsing van Rusland “een moreel en strategisch doel” is.
De eensluidendheid van deze verklaringen geeft de oorlog in Oekraïne een breder kader. Op 24 februari 2022 houdt president Biden in het Witte Huis een persontmoeting. Hij zegt over de pas uitgevaardigde sancties tegen de Russische Federatie: “De bedoeling is dat het Russische volk ervaart wat Poetin hen aandoet. Dat is waar alles om draait.”
Of, om het met de woorden van Kallas te zeggen: “Dan is de kans groot op een verandering in de Russische maatschappij.”
Deze kaart is opgesteld door de ultrarechtse organisatie Free Nations of Post-Russia die met Amerikaanse steun opkomt voor het separatisme. De kaart toont de Russische Federatie, na splitsing opgedeeld in 41 autonome staten die allemaal ook al een vlag gekregen hebben. Foto: Jamestown Foundation
Tot de laatste Oekraïense man, tot de laatste Oekraïense vrouw
De militaire situatie in Oekraïne is slechter dan ooit. Overal maken de Russische legers vooruitgang. Oekraïne komt soldaten tekort en voert Gestapo-gewijs razzia’s uit op straat, in winkelcentra en appartementsgebouwen om zoveel mogelijk mannen gedwongen in te lijven.
Die worden na geen of een bijzonder korte trainingsperiode naar het front gestuurd. Je vraagt je af of deze soldaten ook maar enigszins gemotiveerd zijn om te vechten. Intussen betreurt de bevolking al een half miljoen dode soldaten.
Oekraïne moet vechten tot de laatste man of vrouw. Dat is de barbaarse strategie van het Westen
En toch wil het Westen niet van vrede weten. Er moet en zal gevochten worden tot de laatste Oekraïense man, tot de laatste Oekraïense vrouw. Niet dat daardoor Oekraïne de oorlog wint, want dat is in de huidige verhoudingen aan het front gewoon onmogelijk, maar wel opdat Rusland dusdanig verzwakt, dat het instort. Dat is de barbaarse strategie van het Westen.
Naar een nieuwe escalatie
Maar het ziet er naar uit dat het aantal Oekraïense soldaten op raakt. Het leger heeft ieder jaar 200.000 nieuwe rekruten nodig. Dat wil zeggen dat het land leegbloedt. Vandaar dat de Verenigde Staten, de Europese Unie en de NAVO een nieuwe escalatie voorbereiden om het uiteindelijke doel, de regimewissel in Rusland, te bereiken.
Sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1990-1991 hebben we escalatie na escalatie gehad. Eerst met de toetreding van voortdurend nieuwe NAVO-leden waardoor de NAVO nu aan de grenzen van Rusland staat, dan met het voorstel om Oekraïne lid te maken van de NAVO.
Dan met de staatsgreep van 2014 in Kiev, dan met de oorlog tegen de oosterse regio’s van Oekraïne die 14.000 doden heeft gekost, dan met de levering van het modernste oorlogsmateriaal waarvan het Westen nauwelijks een half jaar voordien gezworen had dat Oekraïne die nooit zou krijgen.
De kern van deze escalaties is dat de NAVO voortdurend dichter naar Rusland schuift, niet alleen fysiek maar ook qua militaire confrontatie
De kern van deze escalaties is dat de NAVO voortdurend dichter naar Rusland schuift. Niet alleen fysiek, maar ook in de militaire confrontatie. Rusland (en met Rusland de meeste landen van het Zuiden) ziet de oorlog in Oekraïne als een proxy war van de NAVO tegen Rusland, een oorlog die de NAVO via Oekraïne voert.
We zijn op het punt gekomen dat Amerikaanse generaals mee bepalen welke militaire acties Oekraïne onderneemt, dat Amerikaanse legerploegen het afweergeschut bemannen, dat Amerikaanse satellieten en drones data verzamelen, dat Amerikaanse technici raketaanvallen coördineren.
No-fly-zone, gegarandeerd door de NAVO
Nog één stap en we bereiken de fase van de rechtstreekse confrontatie, op het terrein, van NAVO- en Russische troepen. Die escalatie wordt beoogd met de instelling van een no-fly-zone boven het westerse deel van Oekraïne dat aan Polen grenst.
De bedoeling is aan de Poolse kant van de grens F16 gevechtsvliegtuigen en Patriot-afweersystemen onder NAVO-bevel op te stellen die alle Russische toestellen en raketten van boven de westerse strook, 70 kilometer breed, boven Oekraïne, grenzend aan Polen, uit de lucht moeten halen.
In het waarschijnlijk geval dat Rusland die no-fly zone niet zal respecteren eindigt de escalatie in een breed conflict
De idee is al twee jaar oud, maar krijgt, nu de toestand aan het front voor Oekraïne catastrofaal is, voortdurend meer gewicht. Luitenant-generaal Horst-Heinrich Brauss, de voormalige adjunct van de secretaris-generaal van de NAVO, heeft, het idee opnieuw gelanceerd.
De Duitse liberale partij FDP en de Grünen – die laatste bij monde van Anton Hofreiter en Agnieszka – ondersteunen het voorstel. Intussen dringt Kiev er bij de NAVO-leden op aan die operatie snel op te starten. Het is erg onwaarschijnlijk dat Rusland die no-fly-zone zal respecteren. In dat geval eindigt de escalatie in een breed conflict.
Notes:
[1] Michael Sayers en Albert Kahn, De Grote Samenzwering, EPO, Berchem 176, blz. 129.
[2] Robert Gates, Duty: Memoirs of a Secretary at War, New York: Alfred A. Knopf, 2014, blz. 97.
