De auteur en politieke activist Jean-Luc Einaudi was voortrekker in de onthulling van de onder politieprefect Papon begane politiemisdaden.
De gewelddadigheid van de Franse politie was de voorbije weken alweer een thema in het nieuws, zowel het Franse als het internationale. Dat kwam door het agressieve optreden van de politie bij de voetbalmatch tussen Liverpool en Real Madrid in Parijs op 28 mei. Dat was desastreus voor de internationale reputatie van Frankrijk en werd gedesavoueerd door een groot deel van de Franse bevolking. De verantwoordelijke minister moest zich verdedigen en ging af: “Chaos in het Stadium van Frankrijk: drie kwart van de Fransen werden niet overtuigd door de uitleg van Gérald Darmanin.” (Odoxa-enquête voor Le Figaro)
Dit politieoptreden werd internationaal nieuws, want het betrof een populaire sport met een internationaal publiek. Maar daarnaast waren er andere incidenten op lokaal niveau die maar een bescheiden aandacht kregen. Bij politiecontroles van voertuigen vielen de voorbije weken twee keer een dode doordat de politie vuurde op een auto die probeerde weg te rijden. Ondertussen was er ook nieuws over het criminele verleden van de Franse politie…
De Franse politie heeft een goor verleden dat Frankrijk zich maar met veel moeite wil herinneren, en liefst helemaal niet. Een jaar geleden publiceerde de zwarte theatermaker van Martiniquaanse afkomst Julius-Amédée Laou een kanjer van een pamflet (682 pagina’s) met virulent proza, waarin je onder meer kan lezen: “Onze glorieuze, larmoyante, zeer moedige, goeie kleine Franse media – herdenken die elk jaar en klagen zij aan wat er gebeurde tijdens de slachting van 17 oktober 1961 [in Parijs] en de slachtingen van 26, 27 en 28 mei 1967, aangericht op Frans grondgebied door de nationale politie van Frankrijk in Gouadeloupe onder de Kemieten [Afrikanen], op dezelfde manier als zij ‘de afschuwelijke slachting van het Tian-An-Menplein’ herdenken en aanklagen? (Oeioeioei, wat een gemene slechteriken, die Chinezen!!!) Duidelijk NIET!!! (…) Zij spreken er niet over, dat is het makkelijkste! Die twee grote slachtingen, bedreven in onze tijd door onze goeie, Franse politie op Frans grondgebied worden maar zeer uitzonderlijk en door heel weinig Franse media vermeld, wat niet te vergelijken is met het ongelofelijke barnumgedonder in de media over ‘de verschrikkelijke, monsterlijke en schandelijke slachting van het Tian-An-Menplein!!!’ “
En Laou vat samen wat er op Guadeloupe gebeurde: een volkse protestbeweging werd door de Franse overheid beantwoord met een beroep op de gendarmes en mobiele ordediensten die drie dagen lang zonder waarschuwing mensen doodschoten op straat. Ze werden tegen een muur gezet, handen omhoog, en neergeknald. Een honderdtal. De koloniale media spraken over een kleine manifestatie waarbij 4 à 5 doden vielen.
Het Parijse “massacre” van 17 oktober 1961
De andere slachting, die van 17 oktober 1961 in Parijs, was gericht tegen een vreedzame manifestatie van Algerijnen tegen het koloniale bewind van Frankrijk en ze werd op bloedige en sadistische wijze aangepakt door de politie. De archieven daarover zijn recentelijk opengesteld en het nieuwsmedium Médiapart liet een journalist daarin onderzoek doen.
Fabrice Arfi citeert uit nota’s die Bernard Tricot, de adviseur voor Algerijnse zaken van De Gaulle, aan de president stuurde in oktober en november 1961: “Er zouden 54 doden zijn. Sommigen zouden verdronken zijn, anderen gewurgd, nog anderen neergekogeld. Er is een juridisch onderzoek geopend. Het is ongelukkig genoeg waarschijnlijk dat het onderzoek zou kunnen uitlopen op het in beschuldiging stellen van bepaalde politiefunctionarissen”.
In een nota van 6 november 1961 schrijft dezelfde adviseur aan de president over “de ontdekking, sinds 22 oktober, van een aantal lijken van Algerijnse moslims”. Hij laat weten dat “het parket over het algemeen niet over voldoende elementen beschikt om vervolging in te stellen” en voegt daaraan toe: “De vraag die zich op regeringsniveau stelt is te weten of men zich ertoe beperkt de zaken op hun beloop te laten – in dat geval is het waarschijnlijk dat ze zullen verzanden – dan wel of de minister van justitie en de minister van binnenlandse zaken aan de magistraten en de officieren van de bevoegde gerechtelijke politie moeten laten weten dat de regering wil dat de zaken aan het licht komen.”
De adviseur zegt verder: “Het lijkt heel belangrijk dat de regering in deze zaak een standpunt inneemt dat, terwijl men zoveel mogelijk het schandaal probeert te vermijden, aan alle belanghebbenden toont dat bepaalde zaken niet horen te gebeuren en dat men ze niet laat gebeuren. Door anders te handelen, zou men, denk ik het risico lopen dat zich binnen de politie een proces ontwikkelt waarvan het extreme gevaar de voorbije jaren al gebleken is in andere instanties.” (Dit verwijst, legt journalist Arfi uit, naar dissidentie in het leger en de oprichting in het begin van 1961 van de terreurgroep OAS, Organisation de l’armée secrète.) Aan het eind van de nota vraagt de adviseur of het door hem geformuleerde standpunt aan de betrokken ministers moet worden meegedeeld.
De Gaulle heeft een duidelijk standpunt maar slikt het in
De Gaulle noteert zijn ondubbelzinnig antwoord bij het document: “1) De zaak moet worden opgehelderd en de schuldigen moeten worden vervolgd. 2) De minister van binnenlandse zaken moet tegenover de politie een houding van ‘autoriteit’ aannemen, die hij niet aanneemt, en die trouwens helemaal niet de ‘bescherming’ uitsluit, integendeel.” (Hoe zag de president dat, die combinatie van ‘opheldering’ en ‘bescherming’???)
Toch kwam van opheldering en vervolging niets terecht. De verantwoordelijke politieprefect van Parijs, Maurice Papon bracht een tegenverhaal om de politie wit te wassen en kwam daarmee weg. Hij kon trouwens, ondanks de gruwel, verder carrière maken. Pas in 1998 werd hij gediskrediteerd door een veroordeling tot gevangenisstraf wegens zijn rol bij de Jodenvervolging in WOII. De Gaulle zette in 1961 zijn standpunt uiteindelijk niet door, uit schrik om zijn politieke meerderheid te verliezen.
Enkele ‘precieze feiten” van de staatsterreur
De archiefstukken tonen dat er op 25 oktober al precieze informatie over het wangedrag van de politie voorgelegd werd aan de president. Een nota van zijn secretaris-generaal bevat de volgende “precieze feiten”:
- Een leerling van de cursus Frans, Ali Guérat, neergekogeld in Gennevilliers.
- Van moslims die gevat werden door de politie, werden soms de identiteitsdocumenten voor hun ogen vernietigd, zodat die moslims in onwettige toestand kwamen.
- Hotels of winkels van moslims werden door de politie vernield, zonder dat duidelijk is hoe dat gerechtvaardigd zou kunnen zijn door strijd, veiligheidsmaatregelen of noden van een onderzoek.
- Mannen die opgepakt waren na de betogingen en naar een verzamelpunt gebracht waren, werden gebrutaliseerd, van een trap gegooid, met slagen overdekt.
- Op sommige plaatsen werden de opgepakte mannen zo dicht tegen elkaar opgesloten dat zij niet alleen overdag maar ook ’s nachts moesten blijven rechtstaan.
Vive la France!
Zie ook eerder in DWM: https://www.dewereldmorgen.be/community/de-moordlust-van-de-franse-staat/
Zeer lezenswaard: https://english.alaraby.co.uk/opinion/champions-league-fiasco-showed-nature-french-policing
Het boek van Julius-Amédée Laou: La Métropole: Le pays des Grands et Beaux Bwanas! Comment combattre le communautarisme et le ségrégationnisme des Blancs en France, Essai pamphlétaire, Parijs, juni 2021
En verder:
https://twitter.com/i/status/1530645815311667201
