Geen gewoon studentenleven
“Het is allemaal begonnen rond mijn twaalfde. Mijn papa begon vaker dingen te vergeten en dagelijkse taken werden steeds moeilijker. Drie jaar later, toen ik vijftien was, kregen we eindelijk de diagnose. De dokters vertelden ons dat hij jongdement was. Daarna ging alles erg snel achteruit. Een jaar lang kreeg hij thuisverpleging, maar uiteindelijk werd ook dat te zwaar voor ons.”
“Twee jaar nadat we te weten kwamen wat er met mijn papa aan de hand was, hebben we hem moeten overplaatsen naar een rusthuis in de buurt. Het was mentaal en fysiek te zwaar voor mijn mama en voor mij om hem thuis te houden. Ik studeerde, mama werkte en we konden hem niet langer alleen thuislaten. We hadden geen andere optie. Nu zijn we drie jaar later en hij herkent niemand meer. Mij niet, mijn moeder niet en zelfs zichzelf niet meer.”