De filmstudenten probeerden, verbolgen over deze eenzijdige en te pronkerige lotsverbondenheid, verhaal te halen bij hun decaan. Hij vermocht niet veel. De Tsjechische politieke autoriteiten kiezen resoluut voor uitsluitende solidariteit met de staat Israël.
München
Eind juni reisde ik per trein naar Bologna voor het filmfestival Il Cinema Ritrovato. De trein liep urenlange vertraging op en ik verzeilde in München, de hoofdstad van Beieren. Temidden van toeristen, shoppers en voetbalfans wandelde ik ‘s avonds door het historisch hart van de stad. Op het centrale stadsplein werd ik danig opgeschrikt door een grote Israëlische vlag die veel te trots torende tussen de Duitse vlag vol historische schuld en daarnaast de vlag van de LGBTQIA+ gemeenschap. Het was blijkbaar de avond voor de Gay Pride in München.
Ik hou niet van vlaggen en opgefokt nationalisme. Maar, als er dan toch vlaggen moeten wapperen, dan dient daar nu ook prominent de Palestijnse vlag uit te hangen. Naast de Israëlische vlag. Uit broederlijkheid met Palestina en het Palestijnse volk.
Bologna
Na een nacht in München arriveerde ik een etmaal later in Bologna, mijn favoriete stad in Italië en de geboortestad van intellectueel en duivelskunstenaar Pier Paolo Pasolini. Bologna, la città dotta, met de oudste universiteit van Europa biedt gelukkig nog kritisch weerwerk in een Italië bestuurd door de extreemrechtse en uiterst conservatieve Giorgia Meloni en haar Fratelli d’Italia. De stad Bologna toonde zich op haar openbare muren zeer geëngageerd voor de wereldvrede, voor een onmiddellijk staak-het-vuren in de oorlog tussen Israël en Hamas, voor de oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat en voor het lot en lijden van Iraanse vrouwen en de niet opgehelderde moord in Egypte van een Italiaanse doctoraatsstudent. Activisten projecteerden met een laserstraal hun solidariteit met de Palestijnen op het grote witte filmdoek en de eeuwenoude kerkgevel op de Piazza Maggiore.
Il Cinema ritrovato
Het gerenommeerde, cinefiel filmfestival Il Cinema Ritrovato vertoonde in haar filmreeks ‘CinemaLibero’ gecensureerde Syrische, Iraanse, Algerijnse films uit de jaren zeventig, tachtig en negentig van de vorige eeuw.
De in Syrië monddood gemaakte cineasten Mohamed Malas (“De nacht”) en Ossama Mohammed (“Stars in Broad Daylight”) waren te gast in Bologna om te getuigen over de urgentie om film te blijven maken ondanks censuur en dictatuur. Oprechte levens- en kunstlessen in de open, oprecht linkse en geëngageerde stad Bologna. Dat deed goed aan mijn leergierig hoofd en mijn gevoelig hart. Ik zal volgend academiejaar met veel plezier een aantal van de vergeten filmparels uit het Midden-Oosten introduceren bij mijn filmstudenten in Brussel. De filmgeschiedenis is immers niet alleen wit, noch exclusief westers.
