Steeds minder jongeren identificeren zich als Catalaans en de jaarlijkse betoging op de nationale feestdag is een randfenomeen geworden. Hebben de Catalanen de bladzijde van de onafhankelijkheidsstrijd omgedraaid?

Als je dit artikel van Jorn Lelong in De Morgen van 13 september 2024 leest kan je er niet omheen. De redenen die maken dat de Catalaanse onafhankelijkheidsstrijd voorbij is zijn net zo goed op Vlaanderen van toepassing. Iedereen weet dat. Niemand schrijft het. Toch de moeite om de in het artikel aangegeven elementen te vergelijken.

“Van de jongeren tussen 18 en 24 voelt slechts 11,4 procent zich vandaag alleen nog Catalaans, en dus niet Spaans. Tien jaar geleden was dat nog 29,3 procent.” “Volgens de peiling van IVOX op 7 mei 2024 wil 16 % van de Vlamingen de opsplitsing van België in een onafhankelijk Vlaanderen en een onafhankelijk Wallonië”.

“Ook politiek is de kentering duidelijk. In 2021 al werden de allesbehalve separatistische socialisten van de Partit dels Socialistes de Catalunya (PSC) de grootste partij in Catalonië. Ze bleven dat ook bij de verkiezingen dit jaar, terwijl de separatistische partijen voor het eerst in decennia geen meerderheid meer haalde”.

“Honderd dagen voor de verkiezingen lijkt er geen maat te staan op het succes van Vlaams Belang. De belangrijkste concurrent, de N-VA, zakt weg (De Standaard 1 maart 2024). “Het Spaans Grondwettelijk Hof vernietigde toen grote delen van een eerder goedgekeurd autonomiestatuut, dat Catalonië symbolisch als ‘natie’ erkende”.

“Wat zou het onze doen? Ons grondwettelijk hof zetelt niet in Antwerpen maar in Brussel”. ”Over de reactie van Spanje of de EU hadden ze amper nagedacht.”

Dat Europa geen opsplitsing in onafhankelijke regio’s wil is overduidelijk. “De Catalaanse onafhankelijkheid stelden ze voor als de oplossing voor alle sociale problemen”.

Wat maakt dat de huidige regeringsonderhandelingen op federaal vlak maar ook in Vlaanderen aanslepen? De nota’s van De Wever en Diependaele zitten te dicht bij hun partijprogramma. En het voornaamste moet nog komen.

Waar zijn wij al die jaren mee bezig geweest?

De huidige onderhandelingen zijn maar een aanzet die toelaat het plan van Sander Loones, Vlaams-nationalist tot in de kist, op de regeringstafel te kunnen leggen. Natuurlijk weet De Wever dat ook. Daarom bleef hij al die jaren, als een kapitein aan de wal, verscholen op het schoonverdiep¹.

Het succes van het Vlaams Belang liet hem niet langer een keuze. Hij moest doen wat hij eigenlijk niet wil doen, federaal premier tegen zijn goesting, en eveneens tegen het gedacht van zijn harde achterban van de Vlaamse Volksbeweging.

De meest pertinente vraag is zowel in Catalonië als in Vlaanderen dezelfde: Waar zijn wij al die jaren toch mee bezig geweest? De voornaamste eis van de NV-A, een onafhankelijk en soeverein Vlaanderen, heeft, ondanks dat het tweemaal geheel verkeerd liep, het politiek leven in dit land meer dan bemoeilijkt.

Toen het nationalisme na het uiteenvallen van de Volksunie opnieuw de kop opstak en enkel Geert Bourgeois, een advocaat uit Izegem of all places, verkozen werd leek deze erfelijke belasting voorgoed voorbij.

Guy Verhofstadt stelde er evenwel de deur opnieuw wagenwijd voor open door het migrantenstemrecht door de strot van zijn partij te duwen. Zijn liberale Partij voor Vriiheid en Vooruitgang (PVV) was niet voor niets Vlaams en Open geworden.

De Wever liet deze ‘open’ kans niet voorbijgaan. De ondernemers van VOKA evenmin. Zij zagen de kans schoon om de mislukte politiek van Guy Verhofstadt-Johan Vande Lanotte te hernemen en te versterken. De Wever werd de spreekbuis van de bouwpromotoren, van de havenbazen en de chemiereuzen. Hij kreeg er zelfs een gouden plaket voor.

Het dal is niet ‘te diep’

Waarom het niet mag gezegd of geschreven worden is even klaar. Als het mislukt hebben de twee formateurs een uitvlucht. Dan kunnen zij beweren dat besturen niet meer mogelijk is. Het beeld van Calimero heeft steeds de strategie van De Wever ontsierd.

Dat ook in Vlaanderen “het dal te diep” is spreekt de onmogelijkheid van een federaal beleid evenwel tegen. Zoals dat in Catalonië het geval is, is ook in Vlaanderen de kiezer met wat anders bezig.

“In tien jaar tijd vertrokken om en bij de 5.000 bedrijven uit Catalonië. Het maakt dat veel Catalanen, met name de jongeren, vandaag heel andere prioriteiten hebben dan een nieuw separatistisch avontuur”.

In Vlaanderen Vlaams, in Spaanderen Spaans is oude koek. Worden wij er nu eindelijk van verlost?

Note: