Het is dan toch gebeurd. Een man met een militair karabijn heeft presidentskandidaat Donald Trump proberen uit te schakelen tijdens een verkiezingsrally in Pennsylvania. De dader is Thomas Crook (*), hij gebruikte een AR-15 , een semi-militair wapen dat bij de Amerikanen en bij plegers van aanslagen populair is waarvan er in het land zo’n 20 miljoen in omloop zouden zijn… In die omstandigheden moet het vroeg of laat fout gaan. De iconische foto’s van Trump met bloed op het gezicht en zijn vuist in de lucht zijn gemaakt door AP-fotograaf Evan Vucci. Het bekendste beeld wordt nu al gebruikt bij de campagne, onder andere met T-shirts met ‘Legends never die’ en ‘Bulletproof’ zo meldt de Live Blog van de VRT. Bij deze historische gebeurtenis kreeg ik op Facebook vragen over de persoon van de kandidaat. Waarom is Donald Trump geen “goede” kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten? In deze blog zet ik een en ander nog eens op een rijtje. Deze bijdrage sluit af met de links naar de blogs over scherpschutters die ik eerder schreef. Voor alle duidelijkheid: ik keur moordaanslagen af. De manier waarop The Donald een en ander opneemt, maakt alleszins duidelijk dat het een man is met een sterk, weerbaar karakter. Maar is dat genoeg om een volwaardige kandidaat-president te zijn?
*Vooraf. Heet van de naald op 15 juli, via de live blog van de VRT*
“Trump heeft een eerste interview gegeven na de aanslag. Hij had een wit verband rond zijn hoofd, maar er mochten geen foto’s gemaakt worden. Hij roemt het werk van de veiligheidsmensen die meteen na de schoten de schutter hebben doodgeschoten. “Ze hebben hem recht tussen zijn ogen geraakt”, zegt Trump. “Ze hebben het fantastisch gedaan.” Trump heeft het kort ook over de intussen iconische foto die genomen is nadat hij zijn vuist in de lucht had gestoken. “Veel mensen noemen het de meest iconische foto die ze ooit gezien hebben”, zegt hij. “Ze hebben gelijk. En ik leef nog. Meestal moet je sterven om zo’n iconische foto te hebben.”Hij bevestigt ook dat hij een telefoontje heeft gekregen van Biden. Een gebaar dat hij geapprecieerd heeft. “Biden was zeer vriendelijk”, zegt hij erover”
________________________________________________^^^^^^^^^^________________________________________________
Deze man is de vleesgeworden misbruiker van macht, met inboezemen van angst.Trump gebruikt voortdurend in plaats van ideeën en argumentatie intimidatie en bluf!
Amerika zit in slechte papieren op politiek vlak
Trump als partijlid, persoon en president
Mythevorming: de fantasie slaat bij sommigen meteen op hol
Op sociale media duiken bedenkelijke en soms ook komische “foto’s” op. Laten wij redelijk blijven. In heftige uren als dit kan alweer enige kennis van de geschiedenis rust en duidelijkheid brengen. Amerika is in tegenstelling tot onze contreien, een land met gelovige mensen. Persoonlijk, ook geschoold in theologie, denk ik dat God in zulke zaken zelden tussenkomt. Laten wij niet vergeten dat mijnheer HItler, die zijn land naar de ondergang heeft geleid op ongezien enthousiaste wijze, na de aanslag op hem enkele dagen na D-Day, die werd opgezet door een keur van gewetensvolle officieren waaronder generaal der pantsertroepen Erich Rommel, ook al in zijn ontsnapping een teken van God zag… Wie zou dit vandaag durven bevestigen?
Sommige gebruikers van sociale media leggen op suggestieve wijze de link met de aanslag op president Kennedy in november 1963 in Dallas. Ik was toen anderhalf jaar oud. Mijn moeder herinnerde zich later dat onze papa, die nadien naar de VS zou emigreren, binnengestormd kwam thuis met de woorden: “Kennedy is vermoord!” Veel tijdgenoten herinnerden zich decennia later waar zij waren en wat ze bezig waren toen het nieuws bekend werd.
Natuurlijk is er enige gelijkenis. Bijna een op drie presidenten is neergeschoten, Abraham Lincoln en John Kennedy zijn de bekendste. Maar dat wil nog niet zeggen dat de stemmingmakerij door de makers van de film over Dallas gelijk hebben. Die opmerkelijke film suggereert dat de FBI, de binnenlandse geheime politie, zelf de aanslag zou hebben beraamd. Hij wordt door experten in Europa niet ernstig genomen.
(Update 230724, 11u30:
Mensenkennis
Het is mij de laatste dagen, sinds de aanslag op de andere kandidaat president, opgevallen dat zeer veel mensen het zeer moeilijk vinden een persoon te beoordelen. In dit geval gaat het om het beoordelen van de waarde van kandidaten om het grootse land te regeren. Dat gebrek aan doorzicht is jammer en kan gevaarlijk worden. Mijnheer Hitler heeft destijds ook miljoenen mensen kunnen misleiden. Deze casus maakt duidelijk hoe belangrijk een bepaald talent dat je als jonge mens kunt kiezen te ontwikkelen, wel is: Mensenkennis. Dat is een vak in de orde van wijsheid, dat kan je niet rechtstreeks ergens leren. Dat komt met de jaren. Dat kan door aandachtig met mensen en met jezelf om te gaan. Door contact met veel verschillende soorten mensen niet te schuwen, ook al is het in eerste instantie niet leuk of nuttig voor jouw projecten. Door in een tweede tijd op die ervaringen te “reflecteren”. Wat trof mij in het gezicht, in de woorden? Wat kan die persoon bezield hebben om op de ene of de andere manier te handelen, te reageren? Wat deed mij deugd in het afgelopen contact? Of wat kwetste mij juist, wat kwam storend over, en waarom? Inzicht in het karakter van mensen heb ik zelf mogen verwerven door veel nadenk-tijd uit te trekken, onder andere in wandelingen, alleen in de natuur, in de stilte, bij de groene broeders de bomen en de dieren. Men zegt wel eens dat dieren en kinderen “spiegels van onze ziel zijn”. In de observatie en de interactie met kinderen kan je iets leren over de mens. En inderdaad ook in het samenspel met je huisdieren of in het observeren van wilde dieren. Een Nederlands-Belgische schrijver, een romancier, poneerde ooit de stelling: “Het is juist in de blik van het wilde dier dat volledig buiten de menselijke sfeer leeft, in de manier waarop zijn ogen, zoals bijvoorbeeld van een uil in de Atchafalaya, jouw blik weerspiegelt, dat je het meeste leert over jezelf”. Ik weet niet of dat zo absoluut waar is, maar ik voel aan dat er iets van aan is.
Rik Torfs, een man die veel in vele landen heeft gereisd, goed is in reflectie, de literatuur kent (uit romans doe je mensenkennis op!), stelt: “Het meeste leer je over jezelf in de non-verbale reacties van mensen op jouw verschijning”. Mensenkennis en zelfkennis gaan inderdaad samen. Wie inspanningen doet eigen motieven en aard, reacties en stijl te doorgronden, is goed gewapend, goed uitgerust om ook anderen op vlak van hun persoonlijkheid te begrijpen en te doorzien. Zoals wij in vorige blogs mochten aanstippen: Zelfkennis is het begin van alle Wijsheid (een gezegde van de eerste van de Griekse wijsgeren, Socrates). Natuurlijk zijn er in de spreuken waarmee onze voorouders kennis over mensen hebben trachten te gieten, tegenstrijdigheden. Het is een complexe kwestie; zoals politiek op zich een ingewikkelde zaak is, een van de laatste die nogal wat jonge mensen beginnen te begrijpen en in de vingers te krijgen, na begrip op te doen over andere domeinen, zoals de geschiedenis, de Natuur, de wiskunde, de Economie. Mensenkennis heeft veel met de menswetenschap van de Psychologie te maken. Die is uiteraard geen “positieve wetenschap”, geen wetenschap die met “ja of neen” kan antwoorden op vragen. Zoals het geval is wanneer het gaat over objecten, ver buiten de mens, zoals de sterren, de materiaalkunde of in de fysica. Psychologie is vandaag echter een onmisbaar hulpmiddel om wereld, mens en het zelf te vatten.
Het helpt ook, zoals onlangs nog werd benadrukt in de media, als je eerlijk weet te zijn. Een eerlijk beeld van jezelf tracht te vormen. Niet aan zelfbedrog gaat doen. Wie, bijvoorbeeld uit schaamte of vrees geen mooi of waardevol beeld te krijgen, niet kritisch naar zichzelf kijkt, is ook niet goed voorbereid om anderen te beoordelen, in te schatten. Wie werkt aan het opbouwen van Mensenkennis, is bezig een schat te verzamelen. Ze stelt je in staat enigszins te voorspellen hoe contacten, verstandhoudingen, relaties zullen lopen; of iemand betrouwbaar is. Of contacten vreugde en stimulansen zullen bieden, of juist onaangename ervaringen, kleineringen, beledigingen, kwetsuren zullen meebrengen. Het zal duidelijk zijn dat je veel leert uit het falen van contacten. Zoals de uitdrukking zegt, die mensen in biografische interviews vaak meegeven: ik heb meer geleerd uit mijn mislukkingen dan uit mijn successen. Een mens leert als kind letterlijk “met vallen en opstaan”. Het vallen hoort erbij. Daarom beoordeel ik het als oppervlakkige, onjuiste adviezen, als op sociale media memes en quotes opduiken die je aanraden “Houd enkel contacten aan met mensen die je deugd doen. Laat al de anderen vallen”. Zoals de oude ster-acteur Anthony Hopkins lijkt te bepleiten. Juist uit wat minder goed lopende of wat minder aangename relaties, zoals arbeid als vrijwilliger met mensen die het moeilijk hebben of mensen met een beperking, valt veel te leren. In dezelfde orde zie ik hoe ouders van een kind met een beperking vaak niet rapporteren dat hun steunende relatie negatief zou zijn: kinderen met een beperking zijn vaak extra open en vriendelijk, en dankbaar; en dat geeft de verzorger veel terug. Ook parentificatie, de rolverdeling waarbij kinderen een stuk zorg voor de ouders opnemen, is bron van veel inzicht in de menselijke persoon. Tenslotte kan ik een advies meegeven dat ik zelf toepas: lees boeken en stukken in het biografische genre. Een samenhangend verhaal over grote en kleine figuren uit de geschiedenis, uit de showbizz, uit de literatuur, daar doe je mensenkennis uit op. In De Standaard Letteren, de katern over literatuur en schrijvers die elk weekend verschijnt, krijg je niet voor niets telkens een interview over drie pagina’s met een schrijver m/v/x. Om presidenten, generaals, politici, kunstenaars, sukkelaars, sportlui… te begrijpen, is het zinvol hun levensgeschiedenissen te lezen, of biografische documentaires gemotiveerd en met aandacht te volgen. Wat Amerika betreft, persoonlijk heb ik met veel genoegen de leerzame autobiografie van Barack Obama gelezen, “Dromen van mijn vader”. In een zestal biografieën over Churchill heb ik veel geleerd over die grote figuur, over de mens in het algemeen en over presidenten zoals Franklin D. Roosevelt.
Instinct
Deze opsomming en suggestie van mogelijke bronnen van mensenkennis mag u, beste lezer, niet de indruk geven dat het een kennisdomein betreft als een ander. Het inschatten van persoonlijkheden blijft een grote uitzondering op de regel die nogal wat mensen aanhangen en die luidt: “meten is weten”. Het adequaat aanvoelen van de menselijke persoon blijft behoren tot wat traditioneel genoemd wordt “de imponderablilia“. Letterlijk: wat niet gewogen kan worden, wat niet te meten is. De vaardigheid een persoon in te schatten, het blijft een soort persoonlijk instinct. Zoals Churchill de eerste staatsman was, die al voor de dertiger jaren in de vorige eeuw, de dreiging zag die in de figuur van Adolf Hitler besloten lag. Zij waren elkaars spiegelbeeld. Weinigen namen Hitler in Engeland ernstig, maar Churchill had het wel gezien, hij deed meer dan tien jaar voor de oorlog uitbrak, heldere voorspellingen over het verloop ervan, met de annexatie van Tsjechië en Polen als elementen. Dit kon hij, omdat hij onder andere zelf ook een sterke emotionele kant had, patriot was, een redenaar, en beschikte over een instinctief begrip van het militaire. (Zie prof. William Manchester, Winston Spencer Churchill. The Last Lion, dl.1 Visions of Glory, p. 925-6).
Het militaire aspect: de scherpschutter in perspectief
