Hoewel de Vlaamse en de Federale regering nog niet gevormd zijn, zijn de contouren via de naar de pers gelekte info duidelijk.

De aanval op de verzorgingsstaat en de publieke dienstverlening is ingezet.

Voor hogere lonen enkel een netto indexering bij hoge inflatie. D.w.z. dat de hoge bijdrage die hoge lonen geven aan de sociale zekerheid afgevlakt wordt. Het mechanisme van de sterkste schouders die de zwaarste last dragen wordt  zo onderuit gehaald.

Een belasting op vermogens hoe bescheiden ook wordt gecompenseerd met het behouden van de loonnorm. De eerlijke fiscaliteit wordt gecompenseerd met het onderuithalen van vrije loononderhandelingen.

De werkloosheid beperken in de tijd is voor vele betrokkenen de armoedepoort openzetten.

De ziekte-uitkeringen zouden niet meer via de mutualiteiten gebeuren. Dat is een aanslag op de rol van het middenveld.

De stijging van het budget van de ziekteverzekering wordt afgevlakt, dit wordt verkocht als minder stijgen van de gezondheidskost . In het kader van de vergrijzing is dat een besparing.

De besparingen op De Lijn worden niet teruggedraaid.

Ambtenarenpensioenen en hun ziektedagen liggen ook onder vuur. Dit terwijl het ambtenarenpensioen de norm voor iedereen zou moeten zijn.

De vakbonden kunnen best beginnen om zich klaar te maken voor sociale actie.

Bij het ACV merk ik dat het geloof in een CD&V in de regering sterk tanende is. Men verwacht nog weinig van deze partij die duidelijk in haar keuzes overhelt naar centrum rechts.

Bij de kameraden van het ABVV is het niet beter, op Vlaams niveau is de link met Vooruit nog sterk. Of de sociaaldemocraten binnen een wel erg rechtse coalitie het verschil kunnen maken is zeer de vraag. Bijkomend probleem is dat de unitaire socialistische vakbond één partij in de oppositie heeft en één in de meerderheid.

De beide vakbonden hebben elk hun eigen manier van werken en hun eigen structuren, daaraan sleutelen om tot een eenheidsvakbond te komen zou veel tijd en energie vragen waar de man of vrouw op de werkvloer niks aan heeft. Daarom mijn pleidooi voor vakbonden die vanuit hun eigenheid samen ageren tegen wat op het spel staat.

Dit kan ongebonden wanneer de vakbonden zich onafhankelijk opstellen van de partijpolitiek . Het is niet aan de vakorganisaties om te zeggen: onze bevriende partij zit in de regering , we moeten kalm blijven. Neen vakbonden moeten in alle vrijheid kritisch zijn voor het beleid zeker ook met “bevriende partijen”

Als christelijk syndicalist geloof ik in een sterk gemeenschappelijk front met de socialistische kameraden enkel zo kunnen we het tij keren.

STA OP VERWORPENEN DER AARDE.