Lege doos Kamala Harris komt eraan! Gelegenheid voor VRT om weer een kruiperig, gezagsvriendelijk artikel te publiceren over wie deze dame (die al even lage populariteitsscores haalt als Biden) wel zou zijn. Het artikel “Vrouw van vele primeurs: wie is Kamala Harris, de vicepresident die Joe Biden naar voren schuift als presidentskandidate?” leest als een stroperige nonstop goed-nieuwsshow, terwijl Kamala in de VS een zeer omstreden en onpopulair persoon is.

Ik pik er een lijntje uit: VRT schrijft: “Voor ze vicepresident werd, maakte Harris vooral faam in de gerechtelijke wereld. Als procureur-generaal ging ze hard achter de zware misdaad aan. ‘Law and order’, recht en orde, waren voor haar heel belangrijk.” Klinkt mooi, maar ook zeer cliché. En het is ook heel kort door de bocht. Wat moeten we denken van het feit dat Kamala schoolverlet criminaliseerde en ouders gerechtelijk vervolgde voor het spijbelen van hun kinderen? Probleemgezinnen werden opzettelijk nog verder de dieperik ingeduwd. Wat te denken van haar harde vervolgingsbeleid van marihuana, terwijl ze op de radio publiekelijk giechelend toegaf dat ze zelf ook wel eens jointjes opgestoken had? Wat te denken van het feit dat ze veroordeelden zo lang mogelijk in de gevangenis hield om ze te kunnen inschakelen als goedkope brandweerman tegen 1 dollar/uur?

Het VRT-artikel draait voornamelijk rond de typische oppervlakkigheden waar het amerikaanse politieke systeem dezer dagen van uitpuilt: “eerste vrouw hier…”, “eerste kleurmens daar…”, “eerste marsvrouwtje ginder…”. Als het even moet dan wordt ons dezer dagen zelfs “eerste kip zonder kop” opgedist als relevant en belangrijk. Alles draait om uiterlijkheden: “identity politics“. Over de inhoud hebben we het vooral niet!

Legendarisch zijn de verkiezingsdebatten uit 2020 waar democratisch kandidaat Tulsi Gabbard (die door “het systeem” vakkundig de pas werd afgesneden en uitgerangeerd omdat ze, net zoals Bernie Sanders, te populair was) Kamala Harris in een mum van tijd intellectueel de grond inboorde. Kamala Harris heeft zich toen teruggetrokken uit de race voor presidentskandidaat omdat ze te onbeduidend en kansloos was. De video’s van deze debatten staan nog steeds op Youtube. Een derderangskandidaat van vier jaar geleden wordt nu dus naar voor geschoven als voornaamste presidentskandidaat.

Wie precieser wil weten welk hol vat Kamala Harris wel is en hoe systeemgetrouw zij is, moet niet bij VRT zijn. Hier op DWM kan je een stuk van Lode Vanoost uit 2020 herlezen: “Concrete politieke prestaties Kamala Harris nopen tot voorzichtigheid over mogelijke verwachtingen“. De voorbije vier jaar heeft Kamala niet veel (positief) gepresteerd, dus het artikel is zeker niet achterhaald.

Elon Musk heeft Kamala vandaag al het nieuwe handpoppetje van “Het Systeem” genoemd.

Op Consortiumnews.com werd vandaag een artikel van Marjorie Cohn uit 2019 geherpubliceerd. Hieronder een artisanale vertaling. De machinevertaling van dat artikel vind je hier.

Kamala Harris’s Distinguished Career of Serving Injustice

De uitmuntende carrière van Kamala Harris ten dienste van het onrecht

Marjorie Cohn; 13 augustus 2020

De staat van dienst van de vice-presidentskandidaat in Californië ondermijnt haar aanspraak op progressieve geloofsbrieven, zegt Marjorie Cohn.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op Consortium News op 9 juli 2019, toen Sen. Kamala Harris zich kandidaat stelde voor de Democratische presidentsnominatie. Ze werd later door kandidaat Joe Biden uitgekozen als zijn running mate, is sinds januari 2021 vicepresident en werd zondag door president Biden gesteund om hem te vervangen aan de top van het Democratische presidentsrace in de verkiezingen van november 2024. Het artikel gaat in op Harris’ staat van dienst als officier van justitie en procureur-generaal van Californië.

Door Marjorie Cohn

Senator Kamala Harris stijgt in de peilingen nadat zij voormalig vice-president Joe Biden tijdens het Democratische voorverkiezingsdebat op dramatische wijze had geconfronteerd met zijn verzet tegen federaal opgelegd leerlingenbusvervoer bedoeld om rassensegregatie tegen te gaan.

De week daarop aarzelde Harris echter om te zeggen dat busvervoer altijd een federaal geregelde materie zou moeten zijn, en omschreef het als slechts “één instrument in de gereedschapskist” ter beschikking van de schooldistricten. Toen haar werd gevraagd om te verduidelijken of ze federale regelgeving voor het busvervoer zou steunen, zei ze: “Ik ben van mening dat elk instrument dat zich in de gereedschapskist bevindt, door een schooldistrict moet worden overwogen.” Maar de peilingen van Biden dalen als gevolg van de theatrale aanval van Harris.

Harris, die van 2004 tot 2011 openbaar aanklager in San Francisco was en van 2011 tot 2017 procureur-generaal van Californië, beschrijft zichzelf als een ‘progressieve aanklager’. Haar werkelijke staat van dienst als aanklager toont een ander beeld, dat verre van vooruitstrevend is.

Door haar apologie voor flagrant wangedrag van het openbaar ministerie, haar weigering om DNA-testen toe te staan ​​voor een waarschijnlijk onschuldig ter dood veroordeelde gevangene, haar verzet tegen wetgeving die de dienst van de procureur-generaal verplicht om onafhankelijk onderzoek te doen naar politiegeweld en meer, heeft ze zelf een niet onbelangrijke bijdrage geleverd aan een wrange geschiedenis van onrecht dat ze naar eigen zeggen verafschuwt.

Het schandaal van de gevangenis-informanten

Jarenlang, misschien wel tientallen jaren, heeft de Orange County Sheriff’s Department, in samenwerking met de Orange County District Attorney (OCDA), teams van informanten in de gevangenis geplaatst om op illegale wijze bekentenissen te kunnen ontlokken.

Adjunct-sheriffs plaatsten informanten nabij beklaagden, die bijstand hadden van een raadsman, om verklaringen van hen los te krijgen. Aanklagers waren op de hoogte van dit programma en beloofden expliciet of impliciet voordelen aan de informanten. Dit was in strijd met het Zesde Amendement, het recht van een beklaagde op juridische bijstand.

In de zaak “Het volk v. Dekraai” (2016) had een informant in dit programma op onrechtmatige wijze verklaringen van de verdachte verkregen. Nadat de aanklager ermee had ingestemd de verklaringen niet te gebruiken, bekende Dekraai schuldig te zijn aan moord en bereidde hij zijn verdediging voor op een proces over de vraag of hij de doodstraf zou krijgen. Hij vroeg de rechter om een vaststelling dat de OCDA een belangenconflict had vanwege zijn betrokkenheid bij het gevangenisinformantenprogramma.

Gedurende een periode van zes maanden hield de rechter twee hoorzittingen en verhoorde hij 39 getuigen.

De rechter oordeelde dat veel getuigen, waaronder aanklagers en wetshandhavers, een “geloofwaardigheidsprobleem” hadden wanneer ze het hadden over de aard van het informantenprogramma en hun rol daarin. Sommigen konden zich niets meer herinneren, oordeelde de rechter, maar “anderen hadden ongetwijfeld gelogen.”

De rechter concludeerde bijgevolg dat de OCDA een belangenconflict had en wraakte het hele OCDA-kantoor, waardoor het niet langer partij kon zijn bij de zaak van Scott Evan Dekraai, .

Kamala Harris, die op dat moment fungeerde als procureur-generaal, zou daarop de vervolging van de doodstraffase van het proces tegen Dekraai overnemen. Maar Harris ging in beroep tegen de uitspraak van de rechter en verzette zich tegen de wraking van de OCDA.

In 2016 verwierp het Hof van Beroep de argumentering van Harris en bevestigde de wraking van de OCDA door de rechter. Het beroepshof schreef in zijn advies:

“Op de laatste pagina van het pleidooi van de procureur-generaal staat: “Het bevel van de rechtbank om de OCDA van het strafproces tegen Dekraai af te halen was een remedie op zoek naar een conflict.” Onzin. De rechtbank heeft de OCDA pas gewraakt na langdurige hoorzittingen waarbij zij een constante stroom van bewijsmateriaal heeft horen aanvoeren over ongepast gedrag door het O.M.-team. Het is roekeloos en ronduit oneerlijk om te suggereren dat de rechter de zaak heeft bevooroordeeld. Deze procedure was een zoektocht naar de waarheid. Het vonnis wordt bevestigd.”

Advocaat Jerome Wallingford vertegenwoordigde een man die, net als Dekraai, het slachtoffer was van het illegale gevangenisinformantenprogramma van Orange County.

“Harris had haar werk moeten doen en het informantenprogramma moeten onderzoeken op basis van de bevindingen van het Hof van Beroep in de Dekraai-zaak”, vertelde Wallingford aan Truthout. “Maar in plaats daarvan probeerde ze het schandaal te vergoelijken door de openbaar aanklager in bescherming te nemen en de schuld op de sheriff af te schuiven.”

Het is niet de taak van de procureur-generaal om de openbaar aanklager te beschermen. Als hoogste wetshandhaver van de staat is het de taak van de procureur-generaal “erop toe te zien dat de wetten van de staat eenvormig en adequaat worden gehandhaafd“, zoals bepaald door artikel V van de grondwet van Californië. Harris heeft in dit geval haar wettelijke plicht geschonden.

Minimaliseren van ‘schandalig wangedrag’

Harris minimaliseerde “schandalig wangedrag van de overheid” in de zaak “People v. Velasco-Palacios” (2015). De rechtbank oordeelde dat de aanklager “opzettelijk een proces-verbaal van het verhoor had gewijzigd om er een bekentenis in op te nemen die gebruikt kon worden om een aanklacht met een levenslange gevangenisstraf te rechtvaardigen, en hij overhandigde het aan de verdediging tijdens een periode waarin [de aanklager] wist dat de verdediging de beklaagde probeerde over te halen om de zaak te schikken.”

Nadat de aanklager de verzonnen bekentenis in het proces-verbaal had gesmokkeld, zorgde dit ervoor dat de raadsman er bij de verdachte op aandrong schuldig te pleiten, wat het vertrouwen van de cliënt in zijn advocaat ondermijnde.

De rechter oordeelde dat de actie van de aanklager “flagrant, schandalig en een schok voor het geweten” was, en verwierp de zaak. Het kantoor van Harris ging hiertegen in beroep.

Het Hof van Beroep bevestigde de verwerping en merkte op dat “verwerping een passende sanctie is voor wangedrag van de overheid dat ernstig genoeg is om de grondwettelijke rechten van een beklaagde te schaden.” Het is veelzeggend dat het hof van beroep stelde dat “flagrante schendingen van de grondwettelijke rechten van een beklaagde voldoende zijn om schandelijk wangedrag van de overheid vast te stellen.”

Maar het Hof van Beroep verwierp het argument van Harris dat als het gedrag niet fysiek wreed was, het niet zou voldoen aan de ‘gewetensschok’-norm die vereist is voor een afwijzing.

Opnieuw verdoezelde Harris het wangedrag van het openbaar ministerie en negeerde de waarschuwing van het Hooggerechtshof in “Berger tegen de VS” dat de plicht van de aanklager “niet is dat hij een zaak moet winnen, maar dat gerechtigheid moet geschieden.”

Harris verzette zich tegen onderzoeken naar schietpartijen door de politie

Deze zaken zijn geen geïsoleerde voorbeelden van Harris’ helemaal-niet-vooruitstrevende staat van dienst als aanklager.

“Keer op keer, wanneer progressieven er bij haar op aandrongen hervormingen van het strafrecht te omarmen als openbaar aanklager en vervolgens als procureur-generaal van de staat, verzette mevrouw Harris zich daartegen of zweeg ze”, schreef professor Lara Bazelon van de University of San Francisco School of Law in een New York Times-artikel getiteld “Kamala Harris was geen ‘progressieve aanklager.’”

Bazelon schreef: “Het meest verontrustende was dat mevrouw Harris met hand en tand heeft gevochten om onterechte veroordelingen te handhaven die waren verkregen door officieel wangedrag, waaronder het geknoei met bewijs, valse getuigenissen en het achterhouden van cruciale informatie door de aanklagers.”

Nadat een federale rechter in 2014 oordeelde dat het Californische doodstrafsysteem zo disfunctioneel was geworden dat het “het verbod van het Achtste Amendement op wrede en ongebruikelijke straffen schendt”, ging Harris in beroep tegen die beslissing. Als gevolg hiervan werd de doodstraf in Californië gehandhaafd en is deze thans nog steeds van kracht.

Harris weigerde DNA-testen die Kevin Cooper, een waarschijnlijk onschuldige man in de dodencel, zouden kunnen vrijpleiten. Ze was tegen de introductie over de hele staat van politie-bodycams. Harris was voorstander van het criminaliseren van spijbelen, het verhogen van cash te betalen borgtochtsommen en het opgesloten houden van gevangenen als goedkope arbeidskrachten.

Ze steunde ook het aangeven van gearresteerde jongeren zonder papieren aan de Immigratie- en Douanedienst, nam corrupte laboranten van politielaboratoria in bescherming en blokkeerde de geslachtsbevestigende chirurgie voor een transgender gevangene. Een rechter van de Amerikaanse districtsrechtbank concludeerde dat het tegenhouden van de operatie een wrede en ongebruikelijke straf vormde, in strijd met het Achtste Amendement.

Veel van Harris’ daden als openbaar aanklager troffen de etnische minderheden onevenredig.

Harris verzette zich tegen wetgeving die de dienst van de procureur-generaal verplichtte om onafhankelijk onderzoek te doen naar dodelijke schietpartijen van de politie. In 2016 deden leden van de California Legislative Black Caucus* (vereniging van de zwarte leden van het parlement van California) beroep op Harris om meer te doen om de verantwoordingsplicht voor wangedrag van de politie op te drijven.

Assembleelid Kevin McCarthy (D-Sacramento), lid van de Black Caucus*, vertelde de Los Angeles Times: “De Afro-Amerikaanse gemeenschap en de burgerrechtengemeenschap zijn teleurgesteld dat [Harris] zich hier niet afdoende heeft laten gelden.”

Hulp aan de ‘koning van de inbeslagnames’

Hoewel veel van Harris’ vervolgingsacties mensen van kleur schaadden, was er één opmerkelijke actie die de blanke “koning van de inbeslagnames” – Steve Mnuchin, (nadien) de minister van Financiën van Trump, ten goede kwam.

Mnuchin was van 2009 tot 2015 CEO van OneWest Bank. Een memo uit 2013, dat The Intercept in handen kreeg, beweerde dat “OneWest huiseigenaren met betalingsachterstanden uit hun huizen heeft gedreven door de wet op de opzeggings- en wachttermijnen te overtreden, belangrijke documenten illegaal te antidateren en effectief te frauderen met veilingen van vastgoed waarop beslag was gelegd.”

Na een onderzoek van een jaar had de afdeling Consumentenrecht van de procureur-generaal van Californië “bewijsmateriaal blootgelegd dat wijst op wijdverbreid wangedrag”. In 2013 adviseerden ze Harris om een civiele rechtszaak tegen de bank aan te spannen.

“Zonder enige uitleg” weigerde het kantoor van Harris een rechtszaak in de zaak te starten.

Mnuchin schonk in februari 2016 2.000 dollar aan de senaatscampagne van Harris. Het was zijn enige donatie aan een Democratische kandidaat.

In januari 2017 beweerde de Campaign for Accountability dat Mnuchin en OneWest Bank “potentieel illegale tactieken gebruikten om beslag te leggen op maar liefst 80.000 huizen in Californië”, en riep op tot een federaal onderzoek.

Harris schreef in haar memoires ‘The Truths We Hold’: “Amerika heeft een diepe en donkere geschiedenis van mensen die de macht van de aanklager gebruiken als instrument van onrechtvaardigheid.”
Ze voegde eraan toe:
“Ik ken deze geschiedenis goed – van onschuldige mannen die eringeluisd worden, van aanklachten tegen mensen zonder voldoende bewijs, van aanklagers die informatie achterhouden die verdachten zou vrijpleiten, van de onevenredige toepassing van de wet.”

Inderdaad, uit de publiek beschikbare gegevens blijkt dat Harris als openbaar aanklager en later als procureur-generaal van Californië heeft bijgedragen aan het onrecht dat zij beweert te verafschuwen.

Marjorie Cohn is emeritus hoogleraar aan de Thomas Jefferson School of Law, voormalig voorzitter van de National Lawyers Guild, plaatsvervangend secretaris-generaal van de International Association of Democratic Lawyers en lid van de adviesraad van Veterans for Peace. Haar meest recente boek is ‘Drones and Targeted Killing: Legal, Moral, and Geopolitical Issues’.

*caucus: is een amerikaans-engels leenwoord, overgenomen uit de Native-American-talen en kan betekenen
– (besloten) verkiezingsbijeenkomst van partijleden (beslist over politiek en kandidaten)
– (besloten) vergadering van partijleiders / afgevaardigden, fractie(vergadering)
– (voornamelijk Brits-Engels) (plaatselijke) partijorganisatie

Artikel vertaald van: Consortiumnews.com