Hersh zegt goedkeurend dat Harris bewees dat ze in staat is de Amerikaanse binnenlandse politiek te besturen, en dat ze zich handig distantieerde van Joe Biden, die nu tot het verleden behoort.  Maar… : “Er was één gebied van vitaal belang waarbij ik me rot schrok: de buitenlandse politiek. Harris week niet af van Bidens verschrikkelijke en gevaarlijke buitenlandse politiek op twee gebieden: zijn permanente persoonlijke en militaire steun voor de Israëlische terreur die aan de gang is in Gaza en de permanente steun van zijn regering, in dollars en in oorlogsgoederen, voor Oekraïne en zijn misleidende president, Volodymyr Zelensky. Er is hier geen boodschap voor Poetin, die ervoor koos zich te laten provoceren door de oostelijke NATO-expansie van het Westen, die in tegenspraak was met de Amerikaanse beloften van meer dan drie decennia geleden om dat niet te doen, en door de opjuttende taal van Bidens assistenten voor buitenlandse politiek, geleid door Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken.”

Hersh herinnert aan wat Biden zei in zijn “desastreus” debat met Trump in juni over Poetin: “Het staat vast dat Poetin een oorlogsmisdadiger is. Hij heeft duizenden en duizenden mensen gedood. En hij heeft één ding duidelijk gemaakt: hij wil herstellen wat een deel van de Sovjetunie geweest is… Hij wil heel Oekraïne… Denk je dat hij zak stoppen wanneer hij – als hij Oekraïne bezet heeft? Wat denk je dat er zal gebeuren met Polen? Wat denk je van Wit-Rusland? Wat denk je dat er met de NAVO-landen zal gebeuren?”

Hersh hoort bij Harris echo’s van het donkere beeld dat Biden gaf van de Russische bedoelingen. Verwijzend naar de vele miljarden in geld en wapens die de VS verstrekt hebben, zei ze:  “Omwille van onze sterke steun staat Oekraïne overeind als een onafhankelijk en vrij land. Als Donald Trump president zou zijn, zou Poetin nu al in Kiev zitten… met zijn ogen gericht op de rest van Europa.”

Ongetwijfeld, zo reageert Hersh,  gelooft Harris zelf wat ze zegt, maar de politiek speelt altijd mee: “En waarom”, zo vroeg zij Trump, vertel je niet aan de 800.000 Poolse Amerikanen hier in Pennsylvania hoe snel je zou opgeven om goed te staan met Rusland en wat denk je dat vriendschap inhoudt met een dictator die jou zou willen eten als lunch?”

“Dat was een mooie uitspraak”, becommentarieert Hersh, “blijkbaar ingeoefend en met kracht gebracht. Harris heeft die [Poolse] stemmen heel erg nodig. Maar het antwoord van Trump maakte duidelijk dat er veel belangrijker kwesties in het spel zijn. Poetin heeft, zo zei Trump, “iets wat andere mensen niet hebben. Hij heeft kernwapens. Niemand denkt daaraan.”

Wat in het debat niet ter sprake kwam, zo merkt Hersh op, dat zijn de vele keren dat de regering-Biden alles in het werk stelde om onderhandelingen die al kort na het uitbreken van de oorlog tot een staakt-het-vuren hadden kunnen leiden, tegen te houden. Hersh verwijst naar de recente uitspraken daarover van Victoria Nuland, die daar als vice-minister van buitenlandse zaken bij betrokken was.

Inside-informatie

Hersh gaat dan over naar inside-informatie die hij heeft van een Amerikaanse ambtenaar die de oorlog tussen Rusland en Oekraïne goed kent. De Oekraïense invasie in Rusland stelt niets volgens hem niets voor. Volgens de Amerikaanse inlichtendiensten is het moreel van de Russische troepen laag, net als dat van de Oekraïense, maar de Russen houden vol. De cruciale vraag, die het Witte Huis niet lijkt te zien, is of het Russische leger in Oekraïne “de speerpunt is van een moderne militaire strijdmacht met het vermogen, de uitrusting en het moreel om ergens in de nabije toekomst door Oekraïne te razen en dan door Polen? Het antwoord is nee. En nog belangrijker: de Russen weten dat. Maar zij blijven een leger en kunnen doorgaan met het behalen van beperkte successen en het incasseren van enkele beperkte tegenslagen.”

“Hebben de Oekraïners genoeg mankracht en ondersteuning om het Russische leger te verslaan? Duidelijk niet. Dat wil zeggen: een impasse en dat de trage maar zekere wederzijdse vernietiging zal doorgaan tot het Westen, geleid door de VS, de strijdende partijen verplicht te onderhandelen.”  En de ambtenaar voegt daaraan toe: “Ondertussen zal Zelenskys idee om de oorlog te doen escaleren door het doelwit in Rusland te situeren alleen maar zorgen voor meer bloedvergieten en vernietiging aan de beide kanten, zonder dat de balans verandert.”

Hersh herinnert eraan dat de VS dicht bij het punt zijn om Oekraïne toe te staan met Amerikaanse raketten diep in Rusland  aan te vallen. Het argument dat een recente levering van Iraanse wapens aan Rusland een “belangrijke en gevaarlijke escalatie” zou zijn en de strategie van Washington en Londen zou veranderen, volgt hij niet: Rusland heeft toch al decennia lang een nucleair arsenaal voor de lange afstand?

Wat Israël betreft ziet Hersh bij Harris alleen maar dubbelzinnige onzin, bedoeld om jonge Amerikanen die kritisch staan tegenover de steun van de regering-Biden voor Israëls constante aanvallen op Gaza, te paaien en hun stemmen te bekomen. Zij zegt zowel dat Israël “het recht heeft om zichzelf te verdedigen” als dat de Palestijnen steun verdienen en er een tweestatenoplossing moet komen.

Maar, zo werpt Hersh op, “De mogelijkheid van een tweestatenoplossing verkleint elke dag meer. Als zij verkozen wordt, zal Harris Israël en zijn vijanden realistisch moeten aanpakken, in het bijzonder Iran en Syrië, en een manier moeten vinden om de Palestijnen in Gaza en op de Westelijke Oever de hoop, de waardigheid en de veiligheid te bieden, die zij ‘terecht verdienen’, zoals zij zei. Maar dat moet allemaal beginnen met een onverbloemd praten over waar Israël vandaag staat en waarheen het onderweg is onder het leiderschap van Netanyahu.”