São Paulo is failliet, de landloze boeren leveren voedsel in de stad, de laaste arbeiders verliezen hun job. ‘La ciudad de la furia’, ofwel het kloppende hart van São Paulo doet pête les cable. São was het centrum van het Arabische Natiolisme, moest maanden van droogte overleven en arme mensen werden uit de stad geduwt. Toch is gebeurt wat we lang dachten. De elektriciteit laat het afweten omwille van overstromingen. São Paulo wordt bedient door de ooit grootste dam ter wereld Itaipu. Na vijftig jaar zijn de contracten niet meer geregeld en er gebeuren zware overstromingen, maar noodhulp is onmogelijk in een land zoals Brazilië. Alles komt te laat.

In Brazilië word je vermoord als ecologist, natuurlijk zijn de problemen van de mercosur nog altijd niet opgelost. Er zijn te veel redenen om rond Itaipu te blijven hangen. Steeds te vaak merken we dat de bottum up experimenten falen.

Toch zit er een pedagogische les in het verhaal van São Paulo, negatieve energie wordt meestal opgevolgd door de lente. En São Paulo bruist van de positieve energie. Echter sinds drie dagen viel de energie uit en leeft deze jonge wereld in de distopie.

Lang leve de distopie.

006