‘We zijn het lelijkste land ter wereld’. De uitspraak van Renaat Bream dateert van 1968.

‘Laat ons een bloem’, het prachtige lied van Louis Neef is geschreven in 1970.

We hebben het niet geweten geldt dus niet. De generatie die nu op pensioen gaat laat het Vlaams Gewest economisch voortvarend, maar volgebouwd achter. De baksteen in de maag won het van een duurzame toekomstvisie. Het snelle geld van het algemeen belang. Hun kleinkinderen groeien op in een omgeving met een gebrek aan open ruimte.

Voor de huidige generatie geldt: redden wat er te redden valt. Mensen onteigenen doe je niet (snel). Maar een mogelijkheid ligt wel in de vrijkomende landbouwgronden. Sinds 2017 stoppen jaarlijks gemiddeld 500 landbouwbedrijven meer dan er worden opgestart. Een opportuniteit voor de natuur. We mogen als huidige generatie op tafel kloppen en stellen; de ruimtelijke ordening was niet goed, dit moet beter. We mogen echt wel drastische maatregelen nemen.

Nog twee mogelijkheden

Kort gesteld, bij landbouwgrond dat vrijkomt zijn er nog twee mogelijkheden. Of ze worden opnieuw gebruikt voor landbouw, of ze gaan naar de gemeente (of provincie of gewest) die ze her bestemd als natuurgebied. Dit is geen diefstal of verplichte collectivisatie. Het betrof landbouwgrond! Grond dat volgens het ruimtelijke ordeningsplan ingekleurd staat als landbouwgrond. Als er niet meer aan landbouw wordt gedaan moet er een nieuwe bestemming komen. De eigenaren van de gronden die geen landbouwers vinden krijgen dan een compensatie.

Argumentatie

Door het volbetonneren van het land de afgelopen 80 jaar zijn we op een punt gekomen dat er echte maatregelen moeten komen. Niet langer wat maatregelen in de marge. Dit in het algemeen belang. Ga maar eens wandelen, paardrijden of mountainbiken op de trage wegen van wat overblijft van ‘het platteland’. De mensen lopen elkaar in de weg. Er is te weinig ademruimte. Misschien wel daardoor dat we koploper zijn in het aantal langdurige zieken. Minder zieken, meer mensen beschikbaar voor de arbeidsmarkt. En zo zijn er nog wel voordelen.

Het betreft een sociale maatregel. Veel mensen trekken meermaals per jaar op reis naar het buitenland om te ontsnappen aan de betonhel die het Vlaams Gewest is geworden. Mensen die om welke reden dan ook minder of niet op reis gaan zijn de grootste slachtoffers van de lelijkheid van het Gewest. Denk maar aan Bart Verhaghe die zich luidop ergerde aan het feit dat grote bouwprojecten nog moeilijk realiseerbaar zijn in het Vlaams Gewest. De man zelf heeft een villa in Zwitserland. Zo is het makkelijk, hier alles volg beton gieten en zelf regelmatig met je privéjet vluchten naar je domein in de natuur.

Landbouwgrond voor de boer, (of de natuur), zou uiteraard vooral goed zijn voor de boeren zelf. Zij moeten nu te veel betalen voor grond. Door de vrije markt moeten zij concurreren met de financiële bovenlaag van de bevolking. Die dromen weleens van een hoeve voor paarden, het (gevangen) houden van herten of andere dieren op oude landbouwgronden.  Daardoor stijgt de prijs volgens de wet van vraag en aanbod. Vroegere boerendorpen verliezen hun karakter en worden steeds meer een plek voor de happy few. De jeugd met slechts gemiddelde financiële mogelijkheden trekt weg. Indien enkel echte landbouwers zich kandidaat zouden kunnen stellen voor vrijgekomen landbouwgrond zou de prijs dalen. Goed voor de landbouwer, die zijn werk kan doen. Goed voor de consument, die voedsel uit eigen regio kan consumeren. Goed voor het ‘boerendorp’ dat zijn karakter blijft behouden. Goed voor de Vlaamse cultuur, dat al eeuwenlang in het teken staat van landbouw.

Meer natuur is natuurlijk ook goed voor het klimaat en goed voor dieren als de vos, das, eekhoorn, de fazant, de ree, de bosuil, de egel, de kikker en andere inheemse diersoorten. Wie weet komt de wolf wel echt terug. Hoe cool zou dat niet zijn voor de kleinkinderen van generatie auto en beton.