Netanyahu belooft Gaza ‘tot puin te herleiden’ en roept de Palestijnen op om de Gazastrook te verlaten, terwijl zijn troepen verhinderen dat ze ontsnappen. De boten van Palestijnse vissers werden verwoest. De grenspost naar Egypte, de enige kant waarlangs de Palestijnen theoretisch misschien hun gevangenis zouden kunnen ontvluchten, werd op tijd van schrijven maar liefst drie keren gebombardeerd. Twee miljoen burgers kunnen geen kant op.

Dat is de bedoeling: Netanyahu en zijn politieke bondgenoten willen een massamoord aanrichten. De roep om een finale oplossing voor het Palestijns probleem klinkt luider dan ooit, niet enkel onder emotionele Israëli’s ter plaatse of op pro-Israëlische betogingen in New York, maar in de hoogste regionen van de Israëlische staat.

De Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant beval een “totale blokkade” van de Gaza-strook: de meer dan twee miljoen Palestijnen die in het gebied opgesloten zijn zullen geen toevoer van water, voedsel, elektriciteit of brandstof meer krijgen. Hospitalen zullen het zonder elektriciteit moeten stellen, miljoenen zullen honger en dorst leiden, verwarmingen zullen uitgaan. Ook het lot van de gewonden onder de gijzelaars die de Palestijnse strijders ontvoerden, waaronder de Duits-Israëlische Shana die halfnaakt ontvoerd werd en in tegenstelling tot eerdere berichtgeving nog in leven blijkt, lijkt daarmee verzegeld. Yoav Gallant voegde voor de Times of Israel nog toe: “we vechten tegen menselijke beesten en we handelen daarnaar.” 

Tot heden hebben Ursula Von Der Leyen, Charles Michel noch Hadja Lahbib eender welk van deze flagrante oorlogsmisdaden veroordeeld, laat staan het feit dat de Israëlische Minister van Defensie de Palestijnen openlijk als untermenschen bestempelt. Integendeel: Europese politici struikelen over elkaar om Israël hun volle steun te geven in hun opzet een etnische zuivering uit te voeren waarbij de gebeurtenissen in Artsach/Nagorno-Karabach verbleken, een grootschalige massamoord met het potentieel in openlijke genocide te eindigen. Bart De Wever is immer duidelijk in zijn positie: “Vandaag valt er maar één kant te kiezen”, “Dat is die van Israël. De kant van de democratie, de kant van het licht, tegen de krachten van tirannie en duisternis.” 

Terwijl het licht van Israëlische fosforbommen op weerloze burgers De Wevers’ ziel verwarmd, worden journalisten de toegang tot Gaza geweigerd. Palestijnse radiostations en krantenbureaus worden doelbewust gebombardeerd, journalisten vermoord. Onze journalisten (in eigen land de DPG-media voorop) zal het worst wezen: zij berichten liever eindeloos en eenzijdig over de gruwel van de aanvallen van enkele dagen geleden. Hierbij laten ze elke pretentie van objectiviteit en journalistieke integriteit achterwege om zonder schroom onbewezen propagandaberichten van het Israëlisch leger te verspreiden, bijvoorbeeld dat strijders van Hamas 40 baby’s vermoord zou hebben, een verhaal waar geen enkel bewijs voor is. Zo spelen onze media de rol van Radio Mille Collines.

Israëlische kolonisten worden bewapend om zich “te verdedigen” tegen gewapende groepen die niet meer in hun gebieden aanwezig zijn. Men moet geen genie zijn om te weten op wie die wapens gericht zullen worden. Israëlische kolonisten en politie vielen al het Palestijnse dorp Qusra aan, in de Westelijke Jordaanoever – ver weg van de Gazastrook en in ieder geval niet betrokken bij de eerdere aanvallen van het gewapend verzet – met drie doden en elf gewonden tot gevolg. Ongetwijfeld klasseerde hun Palestijnse nationaliteit ook hen bij ‘de krachten van tirannie en duisternis’.

Israël verzamelt minstens honderdduizend soldaten aan de grens met de Gazastrook om een grondoorlog te voeren die zogezegd tegen Hamas gericht is, maar zeker een wraakactie tegen het hele Palestijnse volk zal zijn – dat men in ieder geval niet netjes kan onderscheiden van de verzetsbewegingen.

Net andersom: de openlijke steun van het Westen voor de komende slachtpartij betekent dat het Palestijnse volk ironisch genoeg maar één hoop rest: dezelfde gewapende groepen die door onze politici veroordeeld worden. In de beste traditie van de guerrillastrijd kan het gewapend verzet er altijd op rekenen dat haar veel machtiger tegenstander zo bruut, gewelddadig en overdreven zal reageren dat ze het volk tegen zich verenigt. Als nooit tevoren zijn de Palestijnen, ongeacht politieke voorkeur of religie, verenigd achter het gewapend verzet. Welke keus hebben ze nog? Wie zal hen nog verdedigen? Ze weten dat deze groepen het enige zijn dat tussen hen en de uitroeiing staat.

Dat Israël enorme slachtingen zal aanrichten, nog meer dan ze al deed, is duidelijk. Dat ze in haar opzet zal slagen om het gewapend verzet te verslaan is dat allerminst. Het Palestijns gewapend verzet heeft haar militaire capaciteiten bewezen. Een grondoffensief zal veel slachtoffers onder de Israëlische troepen veroorzaken. Het oproepen van honderdduizenden reservisten zal de Israëlische economie hard raken, die nu al harde klappen krijgt. Dit komt hard aan bij een staat die noodzakelijkerwijs constant nieuwe kolonisten uit het buitenland moet aantrekken: wat is het punt van een koloniaal project dat haar kolonisten niet verrijkt?

Daarbij moet Israël zich niet enkel zorgen maken over de Palestijnse verzetsbewegingen. Hezbollah (de sjiitische beweging in Libanon), Syrië, Iran, en de Jemenitische beweging Ansar Allah (bij ons vooral bekend onder de denigrerende term ‘de Houthi’s’) hebben allen duidelijk gemaakt dat ze zullen reageren bij een grondoffensief. Geen van deze landen en bewegingen staan te springen om de oorlog te ontketenen die mogelijk heel de regio voor jaren in vlam zal zetten, vandaar hun timide acties tot nog toe – kleinschalige, eerder symbolische aanvallen vanuit Libanon en Syrië niet tegenstaande. Tezelfdertijd kan geen van hen accepteren dat Israël het Palestijns verzet vernietigt, wetende dat zij de volgende zullen zijn.

Hoe ver de huidige slachtpartijen zullen escaleren, in Palestina en in het gehele Midden-Oosten, ligt nu aan Israël en Israël alleen, dat op elk moment kan kiezen om te onderhandelen over een staakt-het-vuren en een gevangenenruil, of kan doorzetten tot de Palestijnse genocide en een regionale oorlog tegen haar buurlanden.

Van Europa moet in ieder geval niemand matiging verwachten: zij heeft haar kant duidelijk gekozen. De maskers zijn gevallen en de hele wereld ziet haar ware gelaat. Op bijna hetzelfde moment dat Ursula Von Der Leyen, Charles Michel en Roberta Metsola in het bijzijn van de Israëlische ambassadeur één minuut stilte hielden voor de Israëlische slachtoffers, viel de elektriciteit in de volledige Gazastrook uit, met de dood van ontelbare zieken en gewonden die geen zorg meer zullen kunnen krijgen tot gevolg. Eindelijk vinden we één aspect waarin Palestina meer van de E.U. ontvangt dan Israël: wat is één minuut ten opzichte van jaren van stilte?