“Bevordering van rechtvaardigheid, verdraagzaamheid en wereldwijde eenheid

IMPAC Belgium (International Movement for Peace & Coexistence) is een internationale non-profitorganisatie in Brussel die zich inzet voor de bevordering van mensenrechten, sociale rechtvaardigheid, verdraagzaamheid en wederzijds begrip over de hele wereld. Met een sterke focus op het bestrijden van desinformatie, extremisme en discriminatie, bevordert IMPAC dialoog, vrede en coëxistentie. Door middel van belangenbehartiging, onderwijs en samenwerking met wereldleiders en gemeenschappen streven we ernaar inclusieve samenlevingen op te bouwen die culturele diversiteit waarderen en democratische waarden hoog houden. Onze visie is een wereld waarin gelijkheid, respect en sociale cohesie de basis vormen voor een vreedzame en rechtvaardige toekomst voor iedereen.”

Achter deze fraaie façade van ronkende goede bedoelingen gaat een strijdbare zionistische lobby-organisatie schuil. Patricia Teitelbaum voerde bijvoorbeeld actie tegen de organisatie Samidoun (door Israël bestempeld als een terroristische organisatie) en zij viel ook de EU-verantwoordelijke voor buitenlandse politiek Borrell aan omdat hij de EU-steun aan de Palestijnen niet stopzette. De door IMPAC nagestreefde verdraagzaamheid en coëxistentie houdt blijkbaar het uitschakelen van de Palestijnse belangen en hun vertegenwoordigers in. Met rekbare begrippen als “extremisme” en “desinformatie” ben je goed gewapend om onder het mom van de democratie kritiek op en verzet tegen Israël te bestrijden.

Het rapport dat IMPAC voorlegt over “Polarisatie en antisemitisme in het Belgische onderwijs” is dan ook doortrokken van zionistische ideologie. Een prominente Joodse tegenstander van die ideologie, de historicus Ilan Pappé, wordt geciteerd in lesmateriaal voor het onderwijs, en IMPAC becommentarieert discrediterend: “Een van de in het handboek gebruikte bronnen is Ilan Pappé, een controversiële historicus wiens perspectief op de geschiedenis van Israël debat heeft losgemaakt. Het handboek presenteert de standpunten van Pappé, waarvan sommige critici zeggen dat ze objectiviteit en juistheid missen, als mainstream zonder een adequate context, waardoor ze mogelijk als vehikel voor radicalisering kunnen functioneren.” (rapport p. 127)

Het huidige gezanik over toenemend antisemitisme is meer dan de noodzakelijke en vanzelfsprekende bekommernis om een vreedzame samenleving, waarin mensen elkaar niet bedreigen, fysiek mishandelen of om het leven brengen. Het is een onderdeel van de propaganda van de staat Israël en van de zionistische beweging. Een kernpunt daarbij is de vermenging van antisemitisme (een vorm van racisme) met antizionisme (een politieke stellingname over een ideologie). Wie kritiek uit op Israël, staat meteen onder verdenking van antisemitisme. Daar doet IMPAC volop aan mee. Er wordt in het rapport wel toegegeven dat de verschillen tussen anti-zionisme en anti-Israëlisme significant zijn (p.54), maar tegelijk wordt de Franse president Macron geciteerd (ongetwijfeld een gerenommeerde socioloog) die zei dat “anti-zionisme een van de moderne vormen van antisemitisme is”.

De bestrijding van anti-zionisme neemt in het rapport de vorm aan van het opsporen van “anti-Israëlisch antisemitisme.” Die bestaat onder meer uit demonisering of deligitimisering van de staat Israël, of smaad ertegen. Vergelijkingen van het Israëlische politiek beleid met dat van nazi-Duitsland, Israël beschuldigen van etnische zuivering of genocide, of van racisme valt hieronder. En ook het ontkennen van het bestaansrecht van de staat Israël en het minimaliseren van de historische Joodse banden met de regio. (p.54-55)

Subjectieve analyse 

Professor emeritus Mark Elchardus, die een voorwoord schreef bij het rapport, stelt daarin: “Voor wie onderzoek over stereotypen enigszins volgt, komen de bevindingen niet volkomen als een verrassing, maar zij zijn onrustwekkend. Volgens het rapport dat u in handen heeft, zijn vooringenomenheid, eenzijdigheid, partijdigheid en kritiekloosheid ten nadele van Israël en de joden schering en inslag. Opruiend taalgebruik wordt niet geschuwd, woorden als ‘genocide’ en ‘etnische zuivering’ worden gebruikt om het optreden van Israël te omschrijven. Ook al steunt de inhoudsanalyse van IMPAC op een systematische en in het rapport ook duidelijk beschreven methodologie, inhoudsanalyse heeft onvermijdelijk een subjectief karakter.” (Eh, professor, is praten over genocide en etnische zuivering opruiend?)

Het rapport dat concludeert dat het geanalyseerde onderwijsmateriaal overwegend vooringenomen, eenzijdig, partijdig en kritiekloos anti-Joods en anti-Israëlisch is zou volgens de professor systematisch en methodologisch goed onderbouwd zijn, maar toch een subjectief karakter hebben! Maar de wetenschappelijke onderbouw is dubieus en het subjectieve karakter inderdaad evident. De onderzoekers lezen en bekijken het lesmateriaal met een zionistische bril, en noteren dan wat hen stoort. Dat wil zeggen wat (te?) kritisch is of te weinig de zionistische visie weerspiegelt. Een uitleg over het conflict tussen Israël en de Palestijnen die de rechten van de Palestijnen erkent en het wangedrag van Israël aan de kaak stelt kan uiteraard “polariserend” zijn. Je kan onrecht niet wegmoffelen om het gevaar van “polarisatie” te vermijden. En ridicuul is het door het onderzoek gestelde hypothetische algemeen verspreide gevaar: bijna al het onderzochte lesmateriaal zou “potentieel” kunnen leiden tot radicalisering. Dat is een boosaardige en ongefundeerde verdachtmaking.

Het rapport is ook een zionistisch offensief tegen een hele reeks personen en organisaties die zich bekommeren om kritische informatie over Israël en zijn relatie met de Palestijnen en die in het lesmateriaal vertegenwoordigd zijn of aan het woord komen: Brigitte Herremans, Ludo Abicht, Pax Christi, Broederlijk delen, 11.11.11., Amnesty International, Palestina Solidariteit enz. Die zouden allemaal in de fout gaan door eenzijdigheid, vooroordelen, gebrek aan kritische zin…

Een stroom indoctrinatie

Terug naar Mia Doornaert. Zij interesseert zich niet voor de achtergrond en de (on)wetenschappelijkheid van het rapport, maar pikt er een voorbeeldje uit. Op een werkblad dat leerlingen krijgen om in te vullen staat: “Waarom zijn Joden niet geliefd?” Een bizarre en dwaas klinkende vraag, die impliceert dat het vaststaat dat Joden niet geliefd zijn en informeert naar de reden(en). Maar niet geliefd door wie? En waar en wanneer? En welke Joden? En volgens wie?

De didactische context ontbreekt. Worden de antwoorden van de leerlingen gecorrigeerd, is er een correct antwoord? Moet de vraag leiden tot de versterking van het beweerde niet-geliefd zijn van dé Joden? Of moeten vooroordelen over de Joden worden doorgeprikt en afgebouwd? En dan algemener de vraag: volstaat dit niet uitgewerkte of toegelichte voorbeeld om te tonen dat het lesmateriaal over de Palestijnen en de Israëlische kwestie niet deugt?

En verder:  kan het op subjectiviteit en een zionistische invalshoek gebaseerde onderzoek dienen om te zeggen dat het onderwijs “een stroom indoctrinatie op scholieren loslaat”? Mia Doornaert sluit haar helaas erg onkritische beschouwing af met een sneer: “En wat de blootgelegde indoctrinatie betreft, niet alleen voor de Joodse gemeenschap is het een opluchting dat Caroline Gennez met haar “juiste kant van de geschiedenis” niet op Onderwijs is beland.” Wie begrip opbrengt voor de Palestijnen staat aan de verkeerde kant?

Polarisatie en antisemitisme in het Belgische onderwijs. (im-pac.org)