Alessandro Orsini

De Italiaanse socioloog Alessandro Orsini, specialist in terrorismestudies, beschrijft in zijn boek over Oekraïne en Palestina en het staatsterrorisme de terreurstaat Israël. Hij zet de bekende feiten over dat land op een rijtje en kadert ze binnen een visie op het terrorisme. Dat leidt natuurlijk ook tot de vraag of Hamas een terroristische organisatie is, en wat dat dan betekent? Een verhelderende beschouwing, die het onevenwicht in de gangbare ideologie tegengaat en het staatsterrorisme als probleem aan de orde stelt.

De auteur begint met een definitie: “Staatsterrorisme is het gebruik van disproportioneel politiek geweld tegen een weerloze civiele bevolking om haar te terroriseren en haar te dwingen de agenda van de regering bij te treden.” Het vertrekpunt voor een onderzoek van het fenomeen is dus een verschil van mening en een verschil in macht: “Het punt is dat Israël de Palestijnen overheerst in de bezette gebieden, zonder hun instemming. De Palestijnen, onder controle van Israël, zijn met meer dan vier miljoen en revolteren voortdurend. Omdat de staat Israël hun instemming niet heeft, moet hij een techniek van bestrijding vinden om de macht over de Palestijnen in hun eigen territoria te behouden.” Een belangrijk punt daarbij is, zo noteert Orsini: “Israël weet hen te onderdrukken terwijl het de steun geniet van de Westerse democratieën en de dekking van de Verenigde Staten in de VN-Veiligheidsraad.” Vervolgens bekijkt de auteur tien soorten gedocumenteerde feiten uit het conflict tussen Israël en de Palestijnen.

1. Het willekeurig doden.  Israëlische soldaten kunnen straffeloos Palestijnen neerschieten. Op de door Israël bezette Jordaanoever schoten ze op een auto waarin een Palestijn zijn zoontje van tweeënhalf jaar naar een verjaardagsfeestje bracht. Het kind werd zwaar getroffen en overleed vijf dagen later. (Op het internet kan je lezen dat Israël verklaarde dat het om een vergissing ging en dat de schutter een reprimande kreeg – niet voor het schieten op ongewapende burgers, maar omdat hij eerst in de lucht geschoten had, wat tegen het reglement was.)

2. De foltering. Vernedering en foltering van Palestijnen zijn alledaags in Israël. Ze gaan samen met het principe van willekeurige aanhouding: de arrestant wordt aangehouden om “administratieve redenen”, waarbij geen beschuldiging en geen proces volgt, en de aanhouding altijd weer kan worden verlengd. De gevangene wordt gepijnigd, soms ook daarna medisch behandeld en wanneer hij voldoende hersteld is, opnieuw gepijnigd. Deze vorm van terreur is beschreven door kritische journalisten als Amira Hass en Gideon Levy van de krant Haaretz en ook door Amnesty International. De Israëlische organisatie HaMoked constateerde dat de “administratieve aanhoudingen” toegenomen waren in 2023 en op 1 oktober 2023 gestegen waren tot 1319 gevallen. Na de Hamasactie van 7 oktober namen ze nog fors toe, om op 1 november 2023 het aantal van 2070 te bereiken.

3. De verkrachtingen. Palestijnse vrouwen kunnen worden verkracht door Israëlische soldaten of door gevangenispersoneel zonder dat dat juridische consequenties heeft voor de daders.

4. Het geweld tussen gemeenschappen. Israëlische kolonisten op de Westelijke Oever kunnen ongestraft Palestijnen doden. Het leger kijkt toe zonder in te grijpen. Na 7 oktober 2023 was er meteen een terreurgolf. Tussen die datum en 28 oktober werden 110 Palestijnen gedood en 2000 verwond.

5. Het terrorisme van buitenaf. Dit is “parastataal terrorisme”. De staat tolereert terreurdaden van actoren zoals de kolonisten op de Westelijke Oever, en beveiligt die en wakkert ze aan. De kolonisten kunnen huizen van Palestijnen in brand steken, vee van Palestijnen doden, aanplantingen vernielen, waterputten onbruikbaar maken, onder toeziend oog van het Israëlisch leger, dat schiet op Palestijnen die zich verzetten.

6. De schuld door associatie. Wie niets verkeerds doet, maar contact heeft met iemand die in de ogen van Israël een vijand is, wordt als schuldig beschouwd. Dat kan heel breed worden toegepast. Volgens de visie van Netanyahu en zijn regering zijn alle inwoners van Gaza medeplichtig aan “terrorisme” vermits zij Hamas niet bestrijden. Dus moeten hun papieren worden ingetrokken, waardoor ze vaak niet meer kunnen werken in Israël, enz. Dit discours en de bijhorende maatregelen dateren al van 30 januari 2023. De minister van defensie van Israël, Yoav Gallant, deed er na 7 oktober nog een schep bovenop door op 9 oktober te verklaren dat de Palestijnen in Gaza “beesten” zijn en dat daarom hun voorziening met water, elektriciteit en benzine werd geblokkeerd. Bij de schuld door associatie hoort duidelijk al gauw collectieve bestraffing zonder vorm van proces.

7. De dreiging met genocide. De Palestijnen worden bedreigd met uitroeiing. Zo maakte de Israëlische minister Amihai Eliyahu op 5 november 2023 bekend dat de regering gediscussieerd had over de mogelijkheid om de bevolking van Gaza uit te roeien met een atoombom. Ook de uitroeiing met conventionele wapens is overwogen. Moshe Feiglin van de Zehutpartij verklaarde bijvoorbeeld: “Er is maar één oplossing: Gaza volledig verwoesten alvorens een invasie door te voeren. Ik bedoel verwoesten zoals Dresden en Hiroshima, zonder kernwapens.”  Premier Netanyahu schreef in de Wall Street Journal dat Israël moest doorgaan met het bombarderen van Gaza tot de Palestijnen zouden geleerd hebben van Israël en de VS te houden en hun eigen cultuur, hun identiteit en alles wat ze tot nu toe gedaan hebben te haten. 

8. Het strategisch gebruik van de honger. Op 13 maart 2024 zei Josep Borrell, verantwoordelijke voor het buitenlands beleid van de EU: “Israël gebruikt de honger van de Palestijnen als oorlogswapen.” Het uithongeren op zich is natuurlijk al een wapen in de strijd, maar daarbij komt ook nog het neerschieten van hongerige Palestijnen die op een voedsellevering afkomen. Tegelijk plaatst het uithongeren de Palestijnen tegenover elkaar, want zij zijn concurrenten in het bemachtigen van het beetje voedsel en water dat beschikbaar is. 

9. Het structureel geweld. Dit is het geweld dat continu gepleegd wordt door de officiële staatsinstanties, door leger en politie, bureaucratie en gerecht. In Gaza kunnen de Palestijnen op geen enkele manier ontsnappen aan dit geweld. Het gaat niet om een beperkte conflictsituatie, zoals een schietpartij als reactie op een aanslag, maar om een permanent gebruik van geweld.

10. De verontschuldigende retoriek. Dit is wat Westerse mogendheden zeggen: de massale slachting van Palestijnen in Gaza is voor rekening van Netanyahu, zijzelf hebben daar geen schuld aan. Daarmee verbergen ze hun eigen medeplichtigheid (levering van wapens, steun aan Israël, enz.) en proberen ze hun eigen morele superioriteit te bevestigen.

Alessandro Orsini, Ucraina Palestina. Il terrorismo di stato nelle relazioni internazionali, PaperFirst, 2024. Zie (10) Facebook