“Op een gegeven moment kreeg ik via via contact met haar en ze bekloeg zich over haar leefsituatie. Ze verbleef noodgedwongen in een woonzorgcentrum in Zottegem, temidden van mensen met dementie die moesten gevoed worden en met wie je niet kan praten. Ook zij werd gevoed, en kon er niet voor kiezen om elders te eten.

Per maand leek het slechter te gaan met haar gemoed.

Maar ze droomde om nog opnieuw te kunnen reizen, een laatste reis naar een berg, dat moest toch kunnen.

Maar er werd gezeuld met haar: ze had weinig inspraak en dat vond ze niet prettig.

Steeds die financiële beperking bovenop de lichamelijke beperking.

Nochtans had de overheid haar een belofte gedaan: je kan dankzij het PVB je eigen leven in handen nemen, zelfbeschikking en je eigen leven leiden.

En ze zou voor dat recht vechten, samen met Ann.

Ze liet me eens een perstekst lezen die ze geschreven had en vroeg me om die te beter te maken, zodat ie begrijpbaarder en leesbaarder werd.

Ze vertrouwde me, want ik zit/zat door mij noodgedwongen verblijf in een woonzorgcentrum.  in een gelijkaardige situatie, maar gelukkig niet tussen dementerenden, Net als ik was zij helder van geest en zich zeer bewust van haar situatie. Joke mocht er zelfs niet voor kiezen om alleen te eten.

Ze heeft het gevecht met de overheid helaas verloren.

Ze heeft de dappere afweging gemaakt: heb ik nog kwaliteit in mijn leven ?

Ze heeft de strijdbijl begraven.

Haar tijd en hoop was op.

Ik hoop dat haar dood niet voor niets is geweest. Dat de beleidsvoerders beseffen dat ze spelen met mensenlevens.

Maar laten we haar geen martelaar of slachtoffer noemen, daar was ze té dapper voor.

We vergeten je niet JOKE !!!”

Herman Hillen