In de Essenstraat speelt zich een drama af. Nog maar eens. Opnieuw een gezin dat het huis uit moet. Twee ouders, drie kinderen. Alweer een verlies voor de straat. Aan de regietafel: het Antwerpse stadsbestuur. Een muziekje uit het keldergat zorgt voor begeleiding. De realiteit wint het van de fictie.
Dreëëëëam, dream dream dreammm…
Meer dan 15 jaar al staat het gezin, tevergeefs, op de wachtrij voor een sociale woning. Nu moeten ook zij uit de woning die het OCMW van Antwerpen hun verhuurde. Verandering van beleid, weet je wel. De gouden plak met de plechtige inhuldiging van ‘sociale woningen’ is decor. Het sociaal beleid moet strenger. De woningen dienen nu als noodwoning. De tijdelijkheid moet afgedwongen, desnoods met een deurwaarder. Het moet vooruit nu, ook al is er geen alternatief.
Het recht op wonen was een gunst met tijdelijk karakter. Nu is het tijd om afscheid te nemen. Dreëëëëam, dream dream dreammm…
Corona woedde alom bij het eerste bericht over het aangekondigde einde van hun contract. Zo lang zijn ze al op zoek. De laatste jaren met een hogere intensiteit. De hoop nog in aanmerking te komen voor een ‘echte’ sociale woning verdween als sneeuw voor de zon. De digitalisering van de wachtlijst leek een lichtpuntje. Zouden ze dan toch kunnen opschuiven in die langer rij, enkele plaatsjes winnen en tijdig een (echte) sociale woning aangeboden krijgen?
Euhm… die lijsten moeten nog verwerkt. En veel sociale woningen zijn er niet ter beschikking. Dreëëëëam, dream dream dreammm…
Intussen kwam de deadline naderbij. De reikwijdte werd uitgebreid. De maximale huurbedragen in de zoekmachine opgevoerd. Voor vier slaapkamers is hun budget te klein. Drie slaapkamers dan en de oudste met steun van een school op kot? Of twee slaapkamers? Toen de jongste geboren werd deden ze het toch ook op die manier? 2 slaapkamers voor een gezin van 5? Neen. Er zijn regels rond overbewoning. Papieren? Ja, ze betaalden elke maand trouw de huur. Een sociaal tarief? Neen, dan telt dat niet.
Loonfiches? De vrouw werkt als kinderverzorgster. Inderdaad, pas gestart en nog geen vaste job en minder dan drie maand actief na haar opleiding. Dus geen loonfiches van drie maanden ver.
Elke dag staat het mobieltje vol nieuwe berichten met misschien die mogelijkheid. Elke dag opnieuw bezoekt het gezin appartement na appartement na woning na appartement. Vergeefs.
Er zijn 10 wachtenden voor je. Ook hier. Dreëëëëam, dream dream dreammm…
Het laatste jaar zag je de man vermageren. Als je hem erover aanspreekt barst hij bijna in tranen uit. Paniek. Alles gaat de deur uit, want als ze dan al iets vinden zullen ze de meubelen waarschijnlijk toch niet kunnen gebruiken. Ook voor de straat is dit een zoveelste verlies. Voor het laatste straatfeest bakte de vrouw nog een mooie taart. Een afscheidstaart. Straatfeesten worden niet meer gehouden. Hebben ze immers zin? In een straatje met 75 bellen moeten 35 gezinnen hun woning verlaten.
Het is de bedoeling dat hier elk jaar nieuwe gezinnen komen wonen. Voorstellen van buren met een kleinere dynamiek werden lachend opzij geschoven. Een uitruil tussen OCMW en Woonhaven? Weggesmeten geld. Daar zal vooral de notaris bij verdienen. Tja. Eerst geld stoppen in buurtopbouw om daarna het kleine samenleven dat daaruit ontstaat systematisch te ondergraven. Euhm.
Dreëëëëam, dream dream dreammm …
Mogen wij nog dromen? Heeft iemand een woning op korte termijn zodat dit gezin niet op straat belandt?
HELP!
