“Onze geschiedenis is het fundament waarop we onze toekomst bouwen. Omarm het, leer ervan en word er sterker door.”

11 juli is een dag waarop we de Vlaamse gemeenschap vieren, een gemeenschap met een rijke geschiedenis die ons gevormd heeft tot de hedendaagse Vlamingen en hun gemeenschap die centraal staan op deze gevierde dag.

Hoewel herinneringen aan collaboratie uit de vorige eeuw tragisch zijn, propaganda door rechts-extremisten een negatieve bijklank geven aan de Vlaamse Beweging en decennia lange polarisatie een ongemakkelijke gevoel heeft gegeven aan de Vlaamse identiteit, hoeven we het Vlaams zijn niet te herleiden tot een rechts gedachtegoed.
In het online geschiedenismagazine Historiek duidt auteur Rudi Schrever uitgebreidt waardevolle mijlpalen in de geschiedenis van de Vlaamse beweging, waaruit we de rijke waarden en normen van de Vlaamse identiteit kunnen afleiden.

In 1851 wordt het Willemsfonds opgericht, welke als doel heeft de Nederlandse taal krachtdadig te ondersteunen en aan te moedigen, ter versterking van de algemene Nationale geest in België. De oprichting van het Willemsfonds wordt doorgaans gezien als het startpunt van de geschiedenis van het sociaal-cultureel werk.
In 1860 ontstond de Nederduitsche Bond, een vereniging tegen het militarisme van destijds, tegen het verbod op arbeidersverenigingen en voor een uitbreiding van het stemrecht.
In 1917 wordt het Vlaams-Belgisch Verbond opgericht. Deze organisatie van aan België trouwe Vlaamsgezinden formuleerde een ‘Minimumprogramma’, dat de volledige vernederlandsing van Vlaanderen inhield.
In 1938 – 100 jaar na het succes van de roman De Leeuw van Vlaenderen – ontstond een Nederlandse Cultuurraad welke zich moest buigen over de culturele ontwikkeling van de Natie. In datzelfde jaar werden Vlaamse Academies opgericht voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten enerzijds en voor Geneeskunde anderzijds.
In 1945 werd het August Vermeylenfonds opgericht, waarbij men socialistische en Vlaamse idealen trachtte te versmelten.
In 1970 werd een Cultuurraad voor de Nederlandstalige Cultuurgemeenschap opgericht, welke mogelijk was binnen de Vlaamse culturele autonomie als resultaat van de staatshervorming.

Hoewel rechtsgezinden en radicalen al sinds de jaren 70 teren op tegenslagen in het federalisatieproces, is er nog steeds een Vlaamse beweging die zich onafhankelijk van politieke tendensen profileert en die een Vlaamse identiteit binnen een multiculturele samenleving benadrukt. Denk bijvoorbeeld aan het ontstaan van De Gordel in 1981, een evenement dat tot op heden deelnemers van alle kleuren en leeftijden samenbrengt en het Vlaamse karakter in de Brusselse rand promoot. Of de Bond Zonder Naam, de reeds in 1947 opgerichte maatschappijkritische vereniging die niet enkel gevatte spreuken uitbrengt, maar ook met sociale projecten de kracht van diversiteit in de verf zet. En zo zijn er nog honderden voorbeelden van Vlaamse verenigingen die zich niet laten polariseren, maar verbindend werken.

De federaliseringsprocessen van de voorbije decennia hebben een sterke polarisering teweeg gebracht. (Extreem) rechtse bewegingen hebben de Vlaamse identiteit gehypothekeerd.

Laat ons op deze 11^e juli appèl doen op de Vlaamse identiteit in haar ware essentie.
Vlaams zijn betekent niet ofwel rechts radicaal zijn, ofwel zich schamen voor het radicale smet op het blazoen. Vlaams zijn betekent verbindend, rechtvaardig, vredelievend veerkrachtig en gemeenschapsvormend zijn. Op die identiteit mogen we uitgesproken trots zijn.