Een grote kop stelt de vraag: “Russisch moordcomplot tegen topman Duitse wapenfabriek?” De tekst van Joanie De Rijke is gebaseerd op Amerikaanse bronnen, zodat ook de vraag gesteld mag worden of dit nieuws geen onderdeel is van de NAVO-oorlogsvoering. Die vraag stellen is haar – positief – beantwoorden.
Het gaat er daarbij niet om of het nieuws waar is of verzonnen – het is in elk geval heel plausibel. De CEO van Rheinmetall, de wapenfabriek die nu ook in Kiev-Oekraïne actief is, lijkt een nogal evident doelwit. Alleen ontbreekt bij dit bericht de nodige context.
Het moet blijkbaar bijdragen tot het zwartmaken van Rusland als een moorddadige staat. Terwijl juist de VS (en niet te vergeten hun bondgenoot Israël) experten zijn in extra-judicial killings, die heel frequent gebruiken en er vaak ook nog prat op gaan. Halve informatie, dat wil zeggen: tendentieuze informatie.
Russofobie vermomd als patriottisme
Een lange reportage van Tom Vennink gaat over het (ondergrondse) kunstleven in Charkiv, met een dramatisch opgepepte titel: “Met de dood op de hielen kleuren kunstenaars in Charkiv het leven”. Ondertitel: “In de schuilkelders van Oekraïnes tweede grootste stad vieren inwoners hun cultuur met muziek en dans.”
De ondertitel spreekt van “een wedergeboorte van de Oekraïense cultuur”. We krijgen een beeld van culturele activiteit in oorlogstijd, van moedige, volhardende en sympathieke mensen die in moeilijke omstandigheden overeind blijven.
Van de schuilkelders verhuist de reporter naar het straatniveau en laat een beeldend kunstenaar aan het woord: “Jullie zijn niet bereid ons te verdedigen. Terwijl Rusland vol energie zit om te overheersen.” Dat is natuurlijk onzin.
Rusland verklaarde zich in de akkoorden van Minsk akkoord met de autonomie en de territoriale integriteit van Oekraïne, maar Kiev leefde het akkoord niet na en voerde een burgeroorlog. Maar dat is voor deze journalist overbodige achtergrondinformatie.
De reportage gaat verder met een uiteenzetting over de beperking die het Westen oplegt inzake het gebruik van Westers wapentuig voor aanvallen op doelwitten binnen Rusland. Strekking: zonder die beperking zou Kiev-Oekraïne er veel beter aan toe zijn.
Waarom doet het Westen eigenlijk zo moeilijk over dat wapengebruik? Om escalatie tot oorlog tussen Europa/Navo en Rusland te voorkomen natuurlijk. Maar daar denkt de kunstenaar niet aan: “Makov vermoedt dat de westerse aarzelingen te maken hebben met een gebrek aan betrokkenheid bij de Oekraïense cultuur onder Europeanen.” Die betrokkenheid is niet groot, Oekraïense cultuur is hier weinig bekend en niet belangrijk.
Maar, is de oorlog in Oekraïne een cultuurstrijd? De Oekraïense cultuur is niet bedreigd, zelfs niet als er een drukkerij getroffen wordt door Russische raketten, wat door een geïnterviewde geïnterpreteerd wordt als “De Russen laten ons geen Oekraïenstalige boeken drukken”.
Maar het werkelijke cultuurconflict laat de journalist buiten beschouwing: dat Kiev de Russische taal en de Russische cultuur probeert te vernietigen, daartoe het gebruik van het Russisch grotendeels verboden heeft en de Russische boeken uit de bibliotheken gehaald heeft en vernietigd.
De achterliggende bedoeling is de Russisch sprekende bevolking te verdrijven of uit te roeien, maar daar maakt de reporter geen melding van. Ook hier weer halve informatie, maar dan heel erg schadelijk, want hier wordt een kernpunt van de oorlog weggelaten en blijft er alleen een beeld van Russische booswilligheid over. Terwijl de booswilligheid juist van Kiev kwam en komt.
NAVO-hofnar Pfeiffer
Dan is er een lange beschouwing van Ilja Leonard Pfeijffer over de Europese politiek, met dit soort sneren: “Een potentieel zorgwekkende verandering die al tijdenlang voor het begin van deze zomer gepland stond en die inmiddels haar beslag heeft gekregen, is dat Hongarije per 1 juli jongstleden het roulerend voorzitterschap van de Europese Unie heeft overgenomen van België. Dit is alsof je een muiter aanstelt als kapitein van het schip, alsof je Prins Carnaval directeur maakt van het Blijf-van-mijn-lijfhuis, alsof de oom die met iedereen ruzie zoekt het familiefeest mag organiseren.”
Viktor Orbán wordt door Pfeiffer voorgesteld als een extremist die vooral zichzelf wil profileren en wiens vredesinitiatief naar Oekraïne, Rusland en China toe een provocatie is en een affront. “Orbán speelt voorzittertje en zonder enig mandaat probeert hij namens Europa zogenaamde vredesbesprekingen te voeren inzake de oorlog in Oekraïne zonder te willen erkennen dat Rusland de agressor is, waarmee hij Europa imagoschade berokkent en waarmee hij de eenheid van het front tegen Poetin doelbewust ondergraaft.”
Goed zo, denk ik dan. Orbán steekt gunstig af bij het malheur Ursula von der Leyen en de algemene tendens van de EU, door haar aangewakkerd, naar oorlogszuchtigheid, militarisme, vervlechting met de NAVO, russofobie en vazalliteit ten opzichte van de VS. (1) Graag wat meer Orbán!
Orbán heeft ook een realistischer kijk op Kiev, dat niet alleen de Russische minderheid in Oekraïne wil onderdrukken en verjagen, maar ook andere zoals de Hongaarse. En hij ziet realistischer welke grote problemen het EU-lidmaatschap van Oekraïne zou veroorzaken.
De dogmaticus Pfeiffer zegt ook ten onrechte dat Rusland de “agressor” is. Het is toch bekend dat er verschillende agressors aan het werk geweest zijn, al dan niet met zware wapens.
De VS die miljarden besteed hebben aan het op vunzige wijze ondermijnen van de Oekraïense regering om via een putsch en veel bloedvergieten een Westers vazalregime aan de macht te brengen en een oorlog uit te lokken, de Westerse politici die onrust kwamen stoken tegen de legitieme regering in Kiev en Kiev zelf dat een burgeroorlog begon tegen zijn Russisch sprekende bevolking.
De bijzonder militaire interventie van Rusland was het begrijpelijke en denkelijk ook noodzakelijke ingrijpen in de oorlog tussen Kiev en de Donbassrepublieken die zich afgescheurd hadden van het Oekraïne dat hen niet alleen onderdrukte, maar ook met militair geweld bestreed en wilde uitmoorden of verdrijven. Die “agressor”-theorie is een NAVO-verzinsel en pure propaganda, en Pfeiffer is een dwaas die dat herhaalt.
De charlatan Heijne: verraders moeten ervan lusten!
En dan is er in De Morgen nog een andere schrijver met een gespleten tong en evenveel dwaasheid, de Nederlandse essayist Bas Heijne die twee volle pagina’s vult onder de titel “We laten Orbán veel te lang zijn gang gaan”.
Heijne positioneert zich als verdediger van de rechtsstaat en de democratie: “Uiteindelijk komt het erop neer hoever je als politicus wilt gaan staan voor de principes van de rechtsstaat en de democratische orde. Je moet bereid zijn om de grondslagen van onze sociale democratie te verdedigen (…)” Natuurlijk, zeker, mooi zo! Maar wat betekent het in de praktijk?
Heijne fulmineert tegen “een aanmerkelijk gegroeid rechts blok, een eurosceptisch blok en met de Patriotten voor Europa van Viktor Orbán zelfs een pro-Poetin-blok”. En daar houdt de democratie op:
“Je moet dus nu politieke korte metten maken met Orbán, omwille van zijn dwarsliggerij door middel van veto’s en nu ook zijn zelfbedachte ‘vredesmissie’.
Zoiets lukt niet met overleg of paaien. Benoem Orbán voor wie hij is: een verrader die heult met de vijand. Verraad moet worden bestraft. Door de oorlog in Oekraïne moet Europa terug naar de basisprincipes om democratie en rechtsstaat te verdedigen, in plaats van ze alleen maar met de mond te belijden zonder diepe overtuiging.”
Oh, maar die meneer Heijne is een echte charlatan: de democratie in de EU bestaat erin afwijkende meningen te onderdrukken en te bestraffen?! En, alle gekheid samengeveegd: Europa zal terugkeren naar de principes van democratie en rechtsstaat door Kiev te verdedigen, een autoritair, volkomen antidemocratisch regime dat oppositie verbiedt, geen onafhankelijke media duldt, vakbondswerking vernietigt, de daders van massamoorden op Joden en Polen als nationale helden viert, door en door racistisch is en minderheden bestrijdt, onderdrukt en wegpest, zijn eigen “landgenoten” beschiet en bombardeert en zich handhaaft door terreur…
U ziet het: De Morgen is een onmisbaar dagblad. Om te volgen hoe de pers kan degenereren.
