Israël wil Hamas uitroeien, en meteen ook de Palestijnen, want er is toch geen verschil te maken. Joe Biden bevestigde het recht van Israël op “zelfverdediging”, waaronder de liquidatie van de burgerbevolking van Gaza kon worden ondergebracht. Heel moeizaam en onder politieke druk voegde hij eraan toe dat er ook normen zijn binnen de oorlogsvoering. Ursula von der Leyen, de keizerin van het Duitse Vierde Rijk, dat onder de schuilnaam EU opereert, haastte zich ook om Israël te omhelzen en te ondersteunen. Zij maakte zich met haar solo-optreden onmogelijk binnen de EU, en moest ook onder druk een toegevinkje doen over normen en grenzen binnen de gewapende strijd van Israël. Haar ongenuanceerde pro-Israëlstandpunt was conform met de Duitse politiek die zij in de EU vertegenwoordigt, maar niet met dat van andere fracties binnen de EU, die zij te zeer als onderdanen ziet. Het trio VS, BRD en Israël dat moeite heeft met mensenrechten en met de normen van het oorlogsrecht en dat zelfverdediging en genocide op één lijn plaatst, vormt samen een merkwaardige club, met een onguur genocidair verleden. Even terugblikken naar de achtergrond van deze helden van de democratie.
Duitsland heeft natuurlijk een historisch record behaald inzake genocide met de uitroeiing van de joden en andere gehate of overbodig of hinderlijk geachte bevolkingsgroepen tijdens zijn Derde Rijk. Kwantitatief, maar ook kwalitatief: goed georganiseerde opsporing en arrestatie en fabrieksmatige doding in hoog tempo. Een topprestatie. Maar dat wordt geacht verleden tijd te zijn, de BRD is de deftige, democratische en humane opvolger van Hitlers beulsregime, nietwaar? En om zijn onwelriekende verleden weg te moffelen omhelsde het nieuwe Duitsland meteen Israël. Dat draaide uit op militaire samenwerking en op een totaal onkritische benadering van het bestaans(on)recht van de joodse staat. Maar dat is camouflage, het genocidedenken is daarmee niet verdwenen uit de Duitse mentaliteit, het is alleen maar van object veranderd.
Om dat te zien, moeten we even terugkeren naar een Amerikaanse topprestatie inzake genocide: de uitroeiing van de “communisten” – in feite van al wie links of Chinees was – in Indonesië. Dat land had het in de ogen van de VS al te bont gemaakt: het had een bloeiende, vreedzame en ongewapende communistische partij en het was initiatiefnemer voor een bond van staten die zich onafhankelijk van de grootmachten opstelde, met name van de VS. Die orkestreerden een staatsgreep (oktober 1965) die gevolgd werd door een moorddadige, bloedige afrekening met alles wat links geacht werd. Rond een half miljoen doden, met daarnaast nog heel wat mensen die jarenlang opgesloten werden in kampen. En niet gewoon buitengerechtelijke executies, maar gruwelen van de erge soort.
De orkestrering van deze genocide door de VS gebeurde natuurlijk in het geheim, net zoals de samenwerking met andere landen, bondgenoten van de VS. Duitsland zat in het VS-complot en leverde goede diensten. De BRD-medewerking aan de Amerikaans gestuurde genocide is duidelijk en met documenten onderbouwd, maar nog steeds niet volledig uitgeklaard. De BRD doet nog steeds alsof haar neus bloedt.
Een andere ondersteuner van de VS-genocide was Israël. Duitsland en Israël werkten mooi samen. De Duitse bondskanselier Adenauer bracht kort voor de genocide nog een bezoek aan Israël, maar de inhoud van zijn besprekingen met zijn Israëlische ambtsgenoot wordt in Duitsland nog altijd niet vrijgegeven.
Dat genocidaire trio, de VS, de BRD en Israël zien we nu weer in actie tegen een groep die hen niet zint, de Palestijnen. Als er niet heel hard op de rem geduwd wordt door alle democratische en humaan denkende krachten, staat hen hetzelfde lot te wachten als de Indonesische “communisten”.
