Een claim op bestaansrecht is niet voorzien in het inter­natio­naal recht. Het zio­nis­tische project Israël staat voor de afgrond. Een bi­natio­nale staat, vrij van zio­nisme, is best case scenario.

‘Een binationale oplossing die dan geen Joodse staat inhoudt, maar wel een democratische, is een scena­rio waarin Joden en Palestijnen de handen ineenslaan en het land met vereende krachten uitbouwen tot een baken van welvaart en democratie in het Midden-Oosten.’ Dat was het hoopvolle perspectief waar­mee ik mijn boek Het zionistische project Israël. Etnisch zuiver, of binationaal gidsland?¹ besloot. Re­censent Dr. B. Van Damme zag 27 januari 2022 in mijn boek ‘een onderbouwd en realistisch beeld van een totaal fout gelopen politiek’. Vandaag, twee jaar later, zien we dat die fout gelopen politiek uitmondt in de dramatische ondergang van het zionistische project Israël.

Genocide

Westerse politieke leiders, opiniemakers en media kijken handenwringend toe hoe Israël het bevel van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) naast zich neerlegt om een genocide in Gaza te voorkomen. Tege­lijk roepen diezelfde westerse lieden op tot een tweestatenoplossing, waarvan ze heel goed weten dat die niet meer haalbaar is. Israël heeft zich onrechtmatig zoveel gebied toegeëigend, dat van de 45% ten tijde van de verdeling van het Britse mandaatgebied, vandaag nog maar 15% voor de Palestijnen overschiet. Niet enkel de regering-Netanyahu en de Knesset sluiten een onafhankelijke Palestijnse staat uit, recent opinieonderzoek leert dat bijna twee derde van de Joodse Israëli’s daar ook zo over denkt.

Israël heeft zich onrechtmatig zoveel gebied toegeëigend, dat van de 45% ten tijde van de verdeling van het Britse mandaatgebied, vandaag nog maar 15% voor de Palestijnen overschiet.

Hoe konden buitenstaanders een eeuw geleden een groep Joodse Euro­peanen een land in de Arabische wereld toewijzen zonder het akkoord van de autoch­tone bevolking, en dat in een periode waarin elders landen onafhanke­lijkheid verwierven van hun Europese koloni­sator? Zo’n staat zou nooit veiligheid kunnen bieden. Van­daag creëert Israël in Gaza een nieuwe generatie Palestijnse verzetsstrijders. Jonge Palestijnen die getui­ge zijn geweest van de afslachting van hun familie. Een volgende Palestijnse opstand kan de invasie van Hamas van 7 oktober enkel in de schaduw stellen.

Israëls bestaansrecht

De stichting van de staat Israël stoelt op de Balfour-verklaring², het Volkenbondmandaat³ en de VN-verdelingsresolutie⁴. Balfour zwijgt over een recht op een Joodse staat. Londen stond welwillend tegenover de vestiging van een tehuis voor de Joden in Palestina, mits respectering van de burger- en religieuze rechten van de autochtone bevolking. De verklaring beoogt niet het uitwissen van Palestina en de stich­ting van een nieuwe staat. Het Britse Mandaat voorzag al evenmin in een Joodse staat. En de Palestijnen verwierpen VN-resolutie 181 omwille van de oneerlijke verdeling: de Joden, die 33% van de bevolking van Palestina uitmaakte, zou 57% van het land en 84% van de landbouwgrond krijgen.

De verklaring beoogt niet het uitwissen van Palestina en de stich­ting van een nieuwe staat. Het Britse Mandaat voorzag al evenmin in een Joodse staat.

In 2011 citeerde Clingendael Magazine⁵ de bezorgdheid van Uri Rosenthal, destijds Nederlands minister van Buitenlandse Zaken, over pogingen tot delegitimatie van Israël. Volgens de minister waren voor lieden die zich daaraan schul­dig maakten, Israëlische politici ‘fascisten, racisten, varkens, massamoordenaars, nazi’s’. In Rosenthals optiek moest Israëls be­staansrecht onomstreden zijn. ‘Luttele jaren nadat de Duitsers meer dan 100.000 Joodse Nederlan­ders wegsleepten en vermoordden, voeren Joodse strijders, onder wie overlevenden van de Holocaust, een volkomen legitieme strijd voor hun onafhankelijkheid’, aldus Rosenthal.

Kan het zionistische Israël een beroep doen op bestaansrecht? Die vraag is volstrekt naast de kwestie. Een claim op bestaansrecht van een staat heeft geen basis in het internationaal recht. Een staat geniet territo­riale integriteit, politieke onafhankelijkheid en vrijwaring van aanvallen door derden. Die rechten ko­men Israël niet toe. Het heeft geen gedefinieerde grenzen, heeft de staat Palestina aangevallen en bezet, en blijft gebied buiten de internationaal erkende grenzen annexeren. Wie dan toch het juridisch fictieve bestaansrecht van Israël verdedigt, moet zo eerlijk zijn tegelijk het bestaansrecht van Palestina aan de orde te stellen.

Nakba

De Palestijnen staan een zuiver Joodse staat in de weg. De etnische zuivering begon met de Nakba in 1948, het ‘vrijwillige vertrek’ van driekwart miljoen Palestijnen. Driekwart miljoen ontwortelde Palestijnen lijkt ‘bescheiden’ in de context van de migratie van miljoenen Europeanen omwille van de Tweede Wereldoorlog. Maar uitgedrukt in een percentage gaat men de omvang beseffen van de Nakba: de helft van de inheemse Palestijnse bevolking werd verdreven, de helft van hun dorpen en steden verwoest, en maar heel weinigen slaagden erin terug te keren⁶. De aansluitende, zich over tientallen jaren uitstrekkende, sluipende annexatie en kolonisatie van Palestijns gebied mondt met de huidige oorlog in Gaza uit in een tweede Nakba.

Uitgedrukt in een percentage gaat men de omvang beseffen van de Nakba: de helft van de inheemse Palestijnse bevolking werd verdreven, de helft van hun dorpen en steden verwoest.

Bij de grensovergang Rafah zitten, gesommeerd door de regering-Netanyahu, 1,4 miljoen Palestijnen opeengepakt onder erbarmelijke omstandigheden. Komt het, ondanks de internationale tegenkanting, toch tot een Israëlische aanval op Rafah, dan kan men, om de gewezen Nederlandse buitenlandminister Uri Rosenthal te citeren, Israëlische politici met recht en eens temeer ‘fascisten, racisten, varkens, massamoordenaars, en nazi’s’ noemen, en krijgen lieden die Israël delegitimeren gelijk.

Deporteren

Premier Netanyahu heeft naar verluidt gesuggereerd dat de door de VS te bouwen drijvende pier die de Palestijnen noodhulp over zee moet brengen, kan dienen om Palestijnen te deporteren. Wat voor Netanyahu zo’n uitwijzing in de weg staat, is de tegenzin van landen om hen te ontvangen. Maar Israëlische regeringsfunctionarissen voeren geheime onderhandelingen met verschillende Europese landen. Breekt de hel los in Rafah en zoeken de Palestijnen hun heil via de pier op schepen, dan zullen Europese landen als Duitsland, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en België via ‘Brussel’ wel tot een verdeelsleutel komen. ‘Netanyahu heeft zijn droom van een volledige etnische zuivering van de Palestijnen in Gaza nooit opgegeven’, zo twitterde de Palestijnse vredesonderhandelaar Mustafa Barghouti.

Tegen de achtergrond van wat Zuid-Afrika voor het ICJ omschreef als een genocide tegen de Palestijnen is de mislukking van het Zionistische project Israël evidenter dan ooit. De in Van Dammes recensie ge­signaleerde ‘fout gelopen politiek’ kan enkel worden rechtgezet door een metamorfose van de Joodse staat. Een democratische bi­natio­nale staat, vrij van zio­nisme, is best case scenario.⁷ Een staat waarin alle burgers gelijke grondrechten heb­ben en ‘Joden en Palestijnen de handen ineenslaan en het land met vereende krachten uitbouwen tot een baken van welvaart en democratie in het Midden-Oosten.’ Daartoe stelt het land best een grondwet op waarin die rechten verankerd zijn.

*****

1Lookman, Paul, Het zionistische project Israël. Etnisch zuiver, of binationaal gidsland? (ISBN 978-94-6406-017-1), Geo­politiek in context, Koersel, 2020, p. 296.

2Ibid, p. 31.

3Ibid, p. 36.

4Ibid, p. 42.

5Clingendael Magazine is een periodiek van de Nederlandse denktank Clingendael Instituut. Het blad ging 2015 digitaal. Sinds media 2017 verschijnt het onder de naam Clingendael Spectator.

6Pappe, Ilan, The ethnic cleansing of Palestine, Oneworld Publications Limited, Oxford, 2008, p. 8-9.

7Joden en Arabieren hebben eeuwenlang relatief goed samengeleefd. Het antisemitisme was vooral een Europees of westers fenomeen.

Dit artikel verscheen eerder op Geopolitiek in context.