Opvallend is dat kopstukken als huidig premier Alexander De Croo, de voormalige ministers Vincent Van Quickenborne en Gwendolyn Rutte afgestraft worden. De Croo moet het afleggen tegen Eva De Bleeker die hij als staatssecretaris de laan uit stuurde omdat zij een waarheidsgetrouw beeld gaf van de financiële toestand.

Het feestje bij Van Quickenborne blijft vermoedelijk nazinderen. Dat Rutten haar eigen belang voor dat van het ministerschap zette eveneens. Dit zijn duidelijk signalen dat de kiezer zich afwendt van de wijze waarop aan politiek wordt gedaan, de macht van enkelingen in het politbureau die ongeacht wat de leden denken hun eigen belang boven dat van de partij zetten.

Dat Eva De Bleeker de meeste stemmen haalt ligt in dezelfde lijn. Zij deed wat zij volgens de ministeriële verantwoordelijkheid moest doen, ook al was haar boodschap niet prettig. Andersom was de reactie van de premier niet behoorlijk, zelfs arrogant.

Hetzelfde geldt voor wat Egbert Lachaert werd aangedaan, die nu op de derde plaats komt. Ook hij werd als voorzitter op onbehoorlijke wijze naar huis gestuurd.

Ook de “zucht van De Gucht”, van vader De Gucht, werd beoordeeld. Bij de niet-mandatarissen kreeg Frédéric De Gucht de meeste stemmen (2.237). Ondanks een ware campagne waarbij hij meermaals op de Vlaamse zenders mocht verschijnen wordt hij geen voorzitter.

Hij kan wel naast zijn vader in het bestuur gaan zitten. Karel heeft daar immers als gewezen minister ‘ambtshalve’ een zitje. Het overwicht van de mandatarissen waarop kandidaat Bert Schelfhout wees wordt wellicht volgende week weggewerkt door de aanstelling van een tweede ondervoorzitter uit de lijst van de niet-mandatarissen. Dat is dan pech voor De Croo die nu eerste ondervoorzitter kan worden.

Is het rijk van de oude krokodillen en de wijze waarop die hun macht onder elkaar verdeelden voorbij? Bart Somers had het reeds vroeger begrepen. Misschien is zijn berekening om in Mechelen het burgemeesterschap op te nemen, net zoals deze van Rutten in Aarschot, risicovol.

Zoals de Open VLD leden het hebben begrepen kunnen ook de andere kiezers, bij de gemeenteraadsverkiezingen, hun gedacht uiten. Dat maakt dat die verkiezingen, meer nog dan deze binnen één partij, het uur van de waarheid zouden kunnen worden.

Ondertussen zijn het wel de oude krokodillen die aan de onderhandelingstafels zitten. Zullen zij slagen om een compromis te bereiken vooraleer de kiezer er binnenkort zal over oordelen?