Als er 25 duizenden activisten op straat staan om op te roepen dat Israël, Hamas, Hizballah en Iran een cesse-feu moeten invoeren. Dan daver ik op mijn bureaustoel en realiseer ik mij het zijn weer verkiezingen in de VS en de partij van de ezels staat weer klaar. Ik geloof ook in Kamala Harris. Ik stem ook voor haar, ze eens vrouw en heeft een mooie naam.

Natuurlijk is dit het verhaal van altijd, je ontmoet een knappe vrouw en voor je het weet zit je in een oorlog. Maar Gaza is mijn oorlog niet. Daar zijn ze te vergegaan, ezels zijn het, als je jaren op een stoel moet zitten en het Midden-oosten opvolgen, dan zeg je davai davai Israel, questo non é il nemico.

De echte vijand is Syrië, die duizlingwekkende oorlog wordt nog dagelijk verdedigd in de straten en horeca van mijn dorp. En vergeet het sjiietisch bolwerk niet dat Brussel heet. Ik vraag mij af welke extremist in de diaspora er gaat opstaan in Europa en terugkeren naar zijn heim om ons te bestoken.

We zagen dit in São Paulo, waar de SSNP werd opgericht. Nu doen we dit opnieuw voor een staat in EEUU.