Ik heb vroeger al geschreven over de aanval van Hamas op Israël op 7 oktober 2023. Daarin noemde ik het “de meest succesvolle military raid van deze eeuw”. Ik beschreef de actie van Hamas als een militaire operatie, terwijl Israël en zijn bondgenoten het een terroristische actie noemden met dezelfde impact als die van 11 september 2001 in de Verenigde Staten.

“Het verschil tussen de twee termen”, schreef ik, “is een verschil van dag en nacht”. Door de gebeurtenissen van 7 oktober als terrorisme te bestempelen, verschuift Israël de verantwoordelijkheid voor de zware verliezen van zijn leger en zijn veiligheids- en inlichtingendiensten naar Hamas.

Vanuit een puur militair perspectief was de inval van Hamas in Israël een relatief klein gevecht, met een paar duizend strijders aan beide kanten

Als Israël zou erkennen dat wat Hamas deed in feite een inval was, dan zou het de competentie van zijn eigen militaire, veiligheids- en inlichtingendiensten in twijfel trekken, en daarmee ook het politieke leiderschap dat verantwoordelijk is voor het toezicht op hun operaties.

Terrorisme maakt gebruik van strategieën om de overwinning te behalen door afmatting en intimidatie, om een vijand uit te putten en hem een gevoel van machteloosheid te geven. Terroristen vermijden van nature een beslissende existentiële strijd. Ze voeren liever een asymmetrische strijd waarbij hun sterke punten worden ingezet tegen de zwakke punten van hun vijanden.

De oorlog die het Midden-Oosten sinds 7 oktober 2023 in zijn greep houdt, is geen traditionele antiterroristische operatie. Het conflict tussen Israël en Hamas is veranderd in een conflict tussen Israël en de zogenaamde as van verzet, met Hamas, Hezbollah, Ansarullah (de Houthi van Jemen), en verschillende milities in Irak, Syrië en Iran. Het is in alle opzichten een regionale oorlog die als zodanig moet worden bekeken.

De Pruisische strateeg Carl von Clausewitz merkte in zijn standaardwerk ‘On War’ op dat “oorlog niet slechts een politieke daad is, maar een politiek instrument. Het is een voortzetting van de politieke strijd, waarbij hetzelfde doel met andere middelen wordt nagestreefd”. Vanuit een puur militair perspectief was de inval van Hamas in Israël op 7 oktober 2023 een relatief klein gevecht, met een paar duizend strijders aan beide kanten. Als wereldwijde geopolitieke gebeurtenis kent het echter geen hedendaagse tegenhanger.

Reacties

Op de inval van Hamas kwamen erg uiteenlopende reacties. Sommige reacties streefden een duidelijk doel na. Het lokken van de Israëlische defensiemacht naar Gaza, waar ze verstrikt zou geraken in een eeuwigdurende oorlog die ze niet kan winnen, leidde tot de dubbele Israëlische doctrine die de militaire reactie op gijzelingen regelt.

Enerzijds heb je de “Hannibal-doctrine”. Die schrijft voor dat Israël liever soldaten of burgers doodt, dan dat ze door vijandelijke troepen als gijzelaars worden gevangengenomen. Daarnaast is er de Israëlische praktijk van collectieve bestraffing, de “Dahiya-doctrine”.

“Bring Them Home” – een reusachtig lichtbord van kunstenaar Nadav Barnea in het Charles Bronfman Auditorium, Heichal Hatarbut, Tel Aviv, 3 januari 2024. (Yossipik, Wikimedia Commons, CC BY-SA 4.0)

Beide doctrines zetten de IDF in de hele wereld te kijk als de antithese van “het meest morele leger ter wereld”. Ze leggen het moorddadige karakter bloot dat in het DNA van de IDF zit ingebakken. Een neiging tot geweld tegen onschuldigen definieert de Israëlische manier van oorlogvoeren, en bij uitbreiding de Israëlische natie.

Vandaag de dag kent de wereld Israël als de genocidale apartheidsstaat die het werkelijk is

Vóór 7 oktober 2023 was Israël in staat om zijn ware aard te verhullen voor de buitenwereld, door iedereen ervan te overtuigen dat zijn acties tegen “terroristen” proportioneel en humaan waren. Vandaag kent de wereld Israël als de genocidale apartheidsstaat die het werkelijk is. De gevolgen van deze nieuwe wereldwijde bewustwording zijn duidelijk.

Het gezicht van het Midden-Oosten veranderen

Tijdens de G20-top in India op 9 september 2023 kondigde President Joe Biden een belangrijk beleidsinitiatief aan: de India-Midden-Oosten-Europese Economische Corridor, of IMEC. Dat is een corridor die Europa, het Midden-Oosten en India met elkaar verbindt met spoorlijnen, scheepvaartsroutes, pijpleidingen en digitale kabels.

President Joe Biden begroet de Indiase premier Narendra Modi op 9 september 2023 tijdens de G20-top in New Delhi. (Witte Huis/Adam Schultz)

Benjamin Netanyahu, de Israëlische premier, noemde het: “het grootste samenwerkingsproject in onze geschiedenis dat ons naar een nieuw tijdperk van regionale en wereldwijde integratie en samenwerking brengt, ongekend en uniek in zijn omvang”. Hij voegde eraan toe dat het “een jarenlange visie tot bloei zal brengen die het gezicht van het Midden-Oosten, en van Israël, zal veranderen” .

India Middle East Europe Economic Corridor Founder States And Location Map. (Bourenane Chahine, Wikimedia Commons, CC BY 4.0)

Maar omdat de wereld Israël nu als een criminele onderneming ziet, lijkt het alsof IMEC niet meer bestaat. Het grootste samenwerkingsproject in de Israëlische geschiedenis dat het Midden-Oosten zou veranderen, zal waarschijnlijk nooit tot bloei komen.

Om te beginnen zegt Saoedi-Arabië, een belangrijke speler die 20 miljard dollar heeft geïnvesteerd in het project, dat het zijn betrekkingen met Israël – die nodig zijn voor het project – niet zal normaliseren zolang er geen einde komt aan de oorlogen, en zolang de Palestijnse staat niet wordt erkend door Israël. De Knesset heeft eerder dit jaar besloten dat dit nooit zal gebeuren.

Het komt erop neer dat Israël, als het zo blijft doorgaan, tegen een economische instorting aankijkt

De ondergang van IMEC is slechts een deel van de economische klap van 67 miljard dollar die Israël heeft gekregen sinds het conflict in Gaza begon. Het toerisme is met 80 procent gedaald. De zuidelijke haven van Eilat functioneert niet meer vanwege de systematische aanvallen van de Houthi op schepen in de Rode Zee en de Golf van Aden. De arbeidsmarkt is verstoord door de evacuatie van tienduizenden Israëli’s en de mobilisatie van meer dan 300.000 reservisten.

Dit alles zorgt voor een perfecte storm van economische problemen die Israël zal blijven teisteren zolang het conflict voortduurt. Het komt erop neer dat Israël tegen een economische instorting aankijkt. Investeringen lopen terug, de economie krimpt en het vertrouwen in de economische toekomst verdampt. Kortom, Israël is niet langer een ideale plek om met pensioen te gaan, om kinderen groot te brengen, of om te wonen en te werken. Het bijbelse land van melk en honing, als het ooit al heeft bestaan, is niet meer.

Dit is een existentieel probleem voor Israël. Om een levensvatbaar Joods thuisland te kunnen realiseren, moet er een duidelijke Joodse meerderheid in Israël bestaan. Nu wonen er iets minder dan 10 miljoen mensen in Israël: ongeveer 7,3 miljoen Joden en 2,1 miljoen Arabieren. Druzen en andere niet-Arabische minderheden vormen de rest van de bevolking.

Er leven zo’n 5,1 miljoen Palestijnen in bezet gebied, waardoor de verdeling tussen Arabieren en Joden ongeveer fifty-fifty is. Naar schatting hebben  350.000 Israëli’s een dubbele nationaliteit in een EU-land, terwijl meer dan 200.000 israëli’s een dubbele nationaliteit hebben in de Verenigde Staten.

Israël dreigt onleefbaar te worden

Veel Israëli’s van Europese afkomst kunnen gemakkelijk een paspoort aanvragen door simpelweg aan te tonen dat zij, hun ouders of zelfs hun grootouders in een Europees land hebben gewoond. Nog eens 1,5 miljoen Israëli’s zijn van Russische afkomst en velen hebben een geldig Russisch paspoort.

Hoewel de belangrijkste redenen om deze dubbele nationaliteit te behouden gemakszucht en economisch van aard zijn, zien velen het tweede paspoort als een verzekeringspolis. Het is een plaats om te vluchten als het leven in Israël onhoudbaar wordt, en Israël dreigt nu onleefbaar te worden.

Ontsnappen uit Israël

Israël had al te kampen met een groeiend emigratieprobleem, omdat massa’s Israëli’s het totaal oneens zijn met het beleid van de regering van Netanyahu. Ongeveer 34.000 burgers verlieten Israël permanent tussen juli en oktober 2023, voornamelijk uit protest tegen de gerechtelijke hervormingen die door Netanyahu werden doorgevoerd.

Vertrekhal van Ben Gurion International Airport in Lod, Israël, 2014. (Adam Fagen, Flickr, CC BY-NC-SA 2.0)

Onmiddellijk na de aanvallen van 7 oktober 2023 was er een emigratiepiek. Ongeveer 12.300 Israëli’s emigreerden voorgoed in de maand na de Hamas-aanval. In 2024 emigreerden 30.000 israeli’s, dat is een daling ten opzichte van het jaar ervoor.

Maar nu wordt Israël bijna dagelijks gebombardeerd door langeafstandsdrones en raketten van Hezbollah, milities in Irak en de Houthi in Jemen. De Iraanse raketaanval van 1 oktober toonde op indringende manier aan dat er in de feiten geen operationele verdediging is tegen deze aanvallen.

Israël wordt bijna dagelijks gebombardeerd door langeafstandsdrones en raketten

Als het Israëlisch-Iraanse conflict bovendien blijft escaleren, en Israël heeft een vergelding van ongekende proporties beloofd, zal Iran de kritieke infrastructuur van Israël vernietigen, zoals elektriciteitscentrales, waterontziltingsinstallaties, energieproductie en distributiecentra. Kortom, Israël zal niet langer kunnen functioneren als een moderne natiestaat.

Op dat moment zullen verzekeringspolissen worden verzilverd: honderdduizenden Israëli’s met een dubbel paspoort zullen met hun voeten stemmen. Rusland heeft zijn burgers al gezegd dat ze moeten vertrekken. Als miljoenen andere Israëli’s die in aanmerking komen voor een Europees paspoort ervoor kiezen om daar gebruik van te maken, zal Israël geconfronteerd worden met zijn ultieme nachtmerrie.

Het zal leiden tot een drastische daling van de Joodse bevolking. De demografische balans zal fataal verschuiven naar een overwicht van niet-joden, waardoor het idee van een exclusief thuisland voor de Joden in het gedrang komt. Israël wordt een onhoudbaar land, zowel in de theorie als in de praktijk.

De veranderende kijk vanuit de VS

Dit is de huidige realiteit van Israël: een jaar geleden zouden ze “het gezicht van het Midden-Oosten veranderen”, nu zijn ze een wegkwijnende paria die alleen overleeft dankzij de voortdurende steun van de Verenigde Staten die Israël militair, economisch en diplomatiek overeindhouden.

Demonstratie buiten het Watergate Hotel in Washington toen Netanyahu daar verbleef op 22 juli 2024. (Diane Krauthamer, Flickr, CC BY-NC-SA 2.0)

Hierin schuilt het probleem: wat Israël aantrekkelijk maakte voor de Verenigde Staten – het strategische voordeel van een pro-Amerikaanse enclave in een zee van Arabische instabiliteit – is niet meer zo evident als het ooit was. De Koude Oorlog is al lang voorbij en de geopolitieke voordelen van de Amerikaans-Israëlische relatie zijn niet langer vanzelfsprekend.

Het tijdperk van Amerikaans unilateralisme vervaagt en wordt snel vervangen door multipolariteit met een zwaartepunt in Moskou, Peking en New Delhi. Terwijl de Verenigde Staten zich aan deze nieuwe realiteit aanpassen, zijn ze verwikkeld in een strijd om de harten en geesten van het globale zuiden.

Het tijdperk van het Amerikaanse unilateralisme vervaagt en wordt snel vervangen door een multipolariteit met een zwaartepunt in Moskou, Peking en New Delhi

De morele zuiverheid waarmee het Amerikaanse leiderschap op het wereldtoneel uitpakt, wordt in belangrijke mate vertroebeld door de voortdurende onvoorwaardelijke steun aan Israël. Israël heeft zichzelf geprofileerd als een genocidale staat die totaal onverenigbaar is met het internationaal recht en de basisprincipes van de mensenrechten.

Zelfs sommige overlevenden van de Holocaust erkennen dat het hedendaagse Israël de manifestatie is geworden van het kwaad dat diende als rechtvaardiging voor zijn oprichting, namelijk de racistische ideologie van Nazi-Duitsland. Israël is een vervloeking van alles waar de moderne beschaving voor staat.

De wereld wordt geleidelijk wakker voor deze realiteit, ook de Verenigde Staten. Op dit moment voert de pro-Israëlische lobby een achterhoedegevecht, waarbij ze met al haar middelen politieke kandidaten sponsort in een wanhopige poging om de voortdurende steun van haar Amerikaanse weldoeners te kopen.

Maar de geopolitieke realiteit is dat de Verenigde Staten uiteindelijk geen zelfmoord zullen plegen voor een Israëlische staat, die in de ogen van het grootste deel van de wereld alle morele legitimiteit heeft verloren.

Er zijn economische gevolgen verbonden aan de Amerikaanse steun voor Israël, vooral in de toegenomen aantrekkingskracht van het BRICS-forum. De groeiende lijst van lidstaten en kandidaat-lidstaten leest als een rist van naties die fundamenteel gekant zijn tegen de Israëlische staat.

De steeds diepere sociale en economische crisis in Amerika zal een nieuwe politieke realiteit creëren die Amerikaanse leiders door electorale overwegingen zal dwingen om de problemen aan te pakken die zich op het Amerikaans grondgebied manifesteren. De dag dat het Congres miljarden dollars kan toekennen aan overzeese oorlogen, inclusief die van Israël, komt ten einde.

De steeds dieper wordende sociale en economische crisis in het Amerika van vandaag zal een nieuwe politieke realiteit creëren

Het beroemde adagium van James Carville, “It’s the economy, stupid”, weerklinkt vandaag even sterk als toen het in 1992 werd geschreven. Om economisch te overleven, zal Amerika zijn binnenlandse en internationale prioriteiten moeten bijstellen. Dat betekent niet alleen dat het zich moet schikken naar de wil van het Amerikaanse volk, maar ook naar een nieuwe, op wetten gebaseerde internationale orde die de voortdurende Israëlische genocide verwerpt.

Behalve de diehard zionisten die stand zullen houden in het niet-gekozen establishment van het overheidsapparaat, de academische wereld en de massamedia, zullen de Amerikanen neigen naar een nieuwe politieke realiteit waar onvoorwaardelijke steun aan Israël niet langer wordt geaccepteerd. Dit zal de laatste druppel zijn voor Israël.

De perfecte storm wordt voorbereid. De wereldwijde afwijzing van de genocide, het aanhoudende verzet van de door Iran geleide “as van verzet”, de economische instorting, en de heroriëntatie van Amerikaanse prioriteiten zullen resulteren in de vernietiging van Israël als een levensvatbare politieke entiteit.

De tijdspanne voor deze vernietiging wordt bepaald door het tempo van de ineenstorting van de Israëlische samenleving. Het kan binnen een jaar gebeuren, of het kan zich in de loop van het volgende decennium ontvouwen, maar het einde van Israël komt eraan.

Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie heeft gediend om wapenbeheersingsverdragen te implementeren, in de Perzische Golf tijdens Operatie Desert Storm en in Irak om toezicht te houden op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, uitgegeven door Clarity Press.

Dit artikel verscheen eerder op Consortium News. De vertaling is van Gaston Van Dyck.