Driehonderd ton CO2, die nodig was om de Polaris Dawn-missie tot een goed einde te brengen en een handjevol mensen voor hun plezier door de ruimte te laten wandelen. Dat is zo’n honderd keer meer uitstoot per passagier dan een – ook erg vervuilende – vliegtuigtrip van Brussel naar New York.

Die tonnen CO2 doen het isolatiedeken rond de aarde dikker worden, waardoor meer warmte blijft hangen. Dat fenomeen kennen we als klimaatopwarming.

Warmere lucht houdt meer waterdamp vast. Dat zorgt voor langere periodes van droogte. Wanneer het dan wel regent, valt er veel meer hevige neerslag op een zeer korte tijd die moeilijker in de kurkdroge grond kan binnendringen.

Cycloon Boris

Dat is precies wat we vandaag in Centraal- en Oost-Europa zien: overal rivieren die overlopen, dorpen die onderstromen en mensen die op de vlucht slaan of verdrinken.

Wat we zien is precies wat wij enkele jaren geleden zagen langs de Vesdervallei, maar dan op nog grotere schaal. Mensen die op hun daken kruipen en hopen dat het water niet nog verder zal stijgen. Auto’s die door de straten drijven alsof het speelgoed in bad is.

Het meest bevreemdende is misschien nog wel de chaos die achterblijft, nadat het water is weggetrokken. Verkeersborden, plantenverzamelingen, frigo’s, voertuigen, stenen: alles kris kras door elkaar bedolven onder een bruine smurrie die samen met de allesoverheersende strontgeur uit de riolen naar boven komt.

Geen noodlot

Wanneer we naar het nieuws kijken, lijkt het alsof het noodlot toeslaat. Alsof de slachtoffers van Cycloon Boris gewoon pech hebben, maar dat is niet zo. Deze ramp heeft een oorzaak en die oorzaak is klimaatopwarming.

Extreme weerfenomenen hebben altijd bestaan, dat klopt. Maar des te verder we de klimaatopwarming laten escaleren des te vaker zullen ze voorkomen en des te heviger zullen ze zijn.

Dat wil dus ook zeggen dat het wandelingetje van die miljardair dat we op het nieuws zagen, ervoor zal zorgen dat er in de toekomst nog veel meer slachtoffers zullen vallen.