Ja, ik heb de volledige toespraak van Michelle Obama op de democratische conventie beluisterd en de tussenkomst van haar man, de houder van de in diskrediet geraakte Nobelprijs voor de Vrede.

De enscenering was perfect. Een elegant geklede, expressieve, lachende en nadrukkelijke zwarte vrouw, vol energie. Het script had een centrale focus en een doelstelling. De focus lag op het vrouwelijke publiek. Het doel was om de emotionele vezel van haar luisteraars te raken.

Het thema van de moeder, de oude vrouw, het lichaam van de vrouw, de veronderstelde nederige afkomst van Kamala Harris, het zwarte meisje dat uit het niets opstaat en de as van zich afveegt, haar vermeende zelfverbetering om uit de armoede te raken, de strijd om te klimmen, de nimf tegen het monster, goed versus kwaad, vertegenwoordigd door Trump.

Een sentimenteel script gekopieerd uit kinderverhalen, uit sprookjes, om openhartige, bijna domme menigten te raken.

Michelle Obama: Foto, ministerie van Defensie van de VS

Het is genoeg om de gebaren van goedkeuring, het geschreeuw, het gelach, de hysterie, de uitbarsting van het publiek te zien. Die mensen die er waren, zo goed, vechtend tegen het kwade, consumenten van gezoete versies, moeten alles geloven wat ze hen vertelde.

De toespraak, de enscenering van Michelle, kon niet beter of overtuigender zijn. Een krachtige vrouw, een deugdzame echtgenote, die haar parochianen oproept om haar te volgen.

Een sentimenteel script gekopieerd uit kinderverhalen, uit sprookjes, om openhartige, bijna domme menigten aan te raken

Nadat hij de menigte, die al op het punt stond uit te barsten, had gekalmeerd, kwam de pastoor. De charismatische Obama, met zijn humoristische noten, gebruikmakend van het vrouwelijke wezen, het beeld van de schoonmoeder, van de grootmoeder, zinspelend op vrouwenrechten alsof hij een merk promoot, het stokje overnemend om de kreten van zijn toejuichers te dirigeren.

Obama, de vlag van gelijkheid tussen zwarte mensen en witte mensen, een symbool van vrijgevigheid en een valse wereldvrede. Hij prees zijn president Biden, de verdediger van de mensenrechten, de kampioen van gerechtigheid, de grote zionist, medeplichtige en intellectuele auteur van de genocide op het Palestijnse volk, van alle oorlogsmisdaden en politieke misdaden van de Verenigde Staten, inclusief die onder leiding van Obama.

Ik moest mijn woede bedwingen toen ik deze toespraken beluisterde. Mijn scepsis tegenover de woorden van dit paar is zo groot dat toen ik de reacties van het publiek zag, ik niet kon begrijpen of dit deel was van de enscenering, of het de typische vooropnames van de gringo’s waren, of dat het gewoon een menigte is die niet verder kan kijken dan hun navel.

Ik wilde de proclamatieconventie van Donald Trump niet zien, omdat walging me ervan weerhield dat te doen. Maar ik denk dat de enscenering en het fenomeen van veelvuldige imbeciliteit hetzelfde zijn. De narren en hun scenaristen veranderen. Ik verontschuldig me bij de clowns voor het vergelijken van hen met deze politici.

De farce van de Amerikaanse democratie wordt gefabriceerd met miljoenen dollars die door de partijen zijn ingezameld

Ik weet dat ik naïef ben om niet te willen accepteren dat dit allemaal de realiteit is, dat dit is hoe de gebeurtenissen vóór de verkiezingen zich ontvouwen in de Verenigde Staten, waar het netwerk is opgezet op miljoenen dollars die zijn “gedoneerd” door de rijksten, velen van hen zionisten. Omdat de farce van de Amerikaanse democratie wordt gefabriceerd met miljoenen dollars die door de partijen zijn opgehaald.

We zouden kunnen zeggen dat de hoogste bieder degene is die kiest. En het grote consumentenpubliek juicht en stemt op degene die het meeste geld heeft ingezameld. Daarom is het onbeschaamd dat zij het gevoel hebben dat zij de bevoegdheid hebben om verkiezingscampagnes in andere landen in twijfel te trekken wegens vermeende illegale financiering. Is het geld dat wordt ingezameld door Democratische of Republikeinse kandidaten schoon?

Geld van de wapenindustrie, van oorlogen en genocides, van hun plundering van het ecosysteem, ten koste van economische chantage en de honger waaraan ze de rest van de wereld onderwerpen.

Deze aangemoedigde en belachelijke personages zijn degenen die de wereld van vandaag regeren. En ik geloof geen jota van hun woorden als ze zichzelf uitroepen tot kampioenen van het goede. Ik geloof niet in hun democratie van decors en scripts, gebaseerd op de manipulatie van het geweten en onwetendheid over de geschiedenis.

En wanneer de aardige Michelle, de lachende Kamala, de charismatische Obama of de sluwe Biden hun kiezers ervan proberen te overtuigen dat zij de beste optie zijn om het kwaad uit de Verenigde Staten en de wereld uit te roeien, door te zeggen dat hun land het model is van perfecte democratie en degene die het meeste doet voor de verdediging van de mensenrechten, voel ik afkeer voor hun onbeschaamdheid.

Deze aangemoedigde en belachelijke personages zijn degenen die de wereld van vandaag regeren

Ik kan alleen maar denken aan hun wapens, hun raketten, hun atoombommen en hun miljoenen dollars besmeurd met bloed. Ik zie alleen maar kinderen afgeslacht worden of verhongeren in Gaza of Afrika; de vrouwen en mannen die zijn verminkt in Palestina, in Irak, in Vietnam, in Hiroshima, in Latijns-Amerika, of waar hun legers ook aanwezig zijn.

Ik kan me alleen de verwoesting van steden en landen herinneren, de gerechtelijke valstrikken, de gevangenissen in Abu Ghraib, Guantánamo, van hun bondgenoot Israël. Ik kan niet stoppen de gemartelden te zien, de graven, de stervende oceanen, de overblijfselen van oude culturen en de ruïnes. De woorden van deze politici en deze gringo-heersers spetteren bloed op me, ze stinken naar de dood, ze resoneren van pijn.

Zoals de dichter Raúl Zurita schrijft: “Maar dit alles is triest. Ik praat liever over de liefde”.

Dit artikel verscheen eerder op liberacion.cl. Luz Helena Cordero Villamizar is een Colombiaanse dichteres.