Brave bompa

Als je de media mag geloven dan ging deze stembusslag tussen goed en kwaad. De zittende president Maduro wordt afgeschilderd als een baarlijke duivel, terwijl de belangrijkste tegenkandidaat Edmundo Gonzalez wordt gekarakteriseerd als een brave bompa en Maria Corina Machado, de sterke vrouw achter hem, als een popster.

x

De waarheid is iets meer sinister. Tussen 1981 en 1983 was González de nummer twee op de Venezolaanse ambassade in El Salvador. Hij rapporteerde rechtstreeks aan ambassadeur Leopoldo Castillo, die zijn opleiding kreeg aan de beruchte School of the Americas.[1]

Bron

González was betrokken bij Operatie Condor, een CIA-operatie die verband hield met de moord op religieuze leiders en andere burgers in El Salvador. Uit documenten die in 2009 door de CIA werden vrijgegeven blijkt dat hij gerekruteerd werd door de inlichtingendienst om paramilitaire groepen en doodseskaders te vormen, vanuit zijn positie als ambtenaar van de Venezolaanse ambassade in San Salvador.

Vanuit die ambassade werden die doodseskaders ingezet tegen religieuzen en sociale leiders. In de jaren dat Castillo en González de leiding hadden over de ambassade in El Salvador, werden er naar verluidt 13.194 burgers vermoord door doodseskaders die door de VS werden gesteund en aangestuurd.

González werd gerekruteerd door de CIA om paramilitaire groepen en doodseskaders te vormen in El Salvador

González was nog steeds actief als adviseur van de CIA toen zes jezuïetenpriesters en twee universiteitsmedewerkers op 16 november 1989 door doodseskaders werden vermoord.

Hippe popster

González is de stroman van Maria Corina Machado, het feitelijk boegbeeld en de sterke vrouw van de extreemrechtse oppositie. In de mainstream media wordt Machado voorgesteld als een hippe en populaire popster die van de linkse regering de kans niet kreeg om mee te doen aan de verkiezingen.

De media vertellen er echter niet bij waarom ze niet mocht meedoen aan de verkiezingen. Net als González ondertekende zij in 2002 een decreet dat de staatsgreep tegen de democratisch verkozen president Hugo Chávez goedkeurde. In tegenstelling tot andere oppositiekandidaten heeft Machado openlijk geld ontvangen van de NED, een dekmantelorganisatie van de CIA.

Verder heeft zij de economische blokkade tegen Venezuela consequent verdedigd en herhaaldelijk opgeroepen voor een militaire interventie tegen het land.

In 2014 leidde Machado een campagne van gewelddadige straatprotesten en wegblokkades (guarimbas) die gericht waren tegen infrastructuur zoals ziekenhuizen, scholen, universiteiten en de metro. Daarbij kwamen 43 burgers en leden van de veiligheidsdiensten om het leven.

Machado heeft premier Netanyahu van Israël in 2018 opgeroepen tot een militaire interventie in Venezuela

De afgelopen jaren was Machado mee verantwoordelijk voor het corruptieschema waaraan de zelfverklaarde interim-president Juan Guáido deelnam en die leidde tot het afstoten van staatsbedrijven in het buitenland ter waarde van liefst 34 miljard dollar.

Geen enkel Europees land zou dit tolereren en heel waarschijnlijk zou iemand met zo’n palmares bij ons achter de tralies zitten.

Bron

Nog iets wat de media zedig verzwijgen, is dat Machado in 2005 persoonlijk door president Bush jr. in het Witte Huis werd ontvangen en dat er twee dagen na de recente verkiezingen een onderhoud was tussen de extreemrechtse oppositie en een topvadviseur van Biden om de strategie voor de nabije toekomst uit te stippelen. Evenmin vermelden de media dat Machado premier Netanyahu van Israël in 2018 heeft opgeroepen tot een militaire interventie in Venezuela.

Het zijn berichten die de ware aard van Machado ontmaskeren en die niet passen in de framing van de mainstream media. En dus worden ze weggelaten.

Schoon volk

Frappante tegenstelling: de meest luidruchtige stemmen uit het buitenland ter verdediging van de democratie in Venezuela hebben in het verleden gepleit voor staatsgrepen elders of zijn van een bedenkelijk allooi. Vervelend, en daarom worden ze door de mainstream media weggegomd. Enkele voorbeelden.

Een van de meest actieve verdedigers van Machado en Co is Elon Musk, de verpersoonlijking van de financiële en technologische aristocratie die de wereld domineert. Hij is de man die actief de presidentscampagne van Donald Trump steunt en die het vuur aanwakkerde van de extreemrechtse anti-immigrantenrellen in het Verenigd Koninkrijk.

Via X, waarvan hij de eigenaar is, heeft Musk de regering Maduro beschuldigd van “grote verkiezingsfraude”. Musk deed dat zelf door gebruik te maken van fake berichten.[2] Het was Musk die in 2019 de extreemrechtse staatsgreep tegen de democratisch gekozen president van Bolivia, Evo Morales, steunde. Later schreef hij via X: “We plegen een staatsgreep tegen wie we maar willen! Handel het af”.

Het is veelzeggend dat deze coupaanstoker ‘de democratie wil redden’ in Venezuela.

Musk vertoefde in leuk gezelschap. Een andere coup-lover die het nodig achtte de “mega-verkiezingsfraude” te hekelen was niemand minder dan Pedro Carmona. Die naam zegt u misschien niet veel, maar het was Carmona die in Venezuela door het leger aangesteld werd als interim-president na de staatsgreep in 2002.

In de mainstream media was te lezen dat Mireya Moscoso, voormalig president van Panama, opriep om Edmundo González Urrutia te erkennen als de gekozen president van Venezuela. Wat die media er niet bij vertellen is dat zij op het einde van haar ambtstermijn gratie heeft verleend aan Luis Posada Carriles, de Osama Bin Laden van Latijns-Amerika. Carilles was onder andere verantwoordelijk voor het neerhalen van een Cubaans passagiersvliegtuig.

Je zal ongetwijfeld niet gelezen of gehoord hebben dat Erik D. Prince ervoor pleit om een 100 miljoen dollar premie uit te loven voor informatie die leidt tot de arrestatie of veroordeling van president Maduro en Diosdado Cabello, een kopstuk van de Venezolaanse regering. Prince is de oprichter van Blackwater, het beruchte huurlingenleger van de VS, in veel opzichten te vergelijken met Wagnergroep van Rusland.

Deze ‘behoeder van de democratie’ riep de VS recentelijk nog op om Afrika en Latijns-Amerika te koloniseren. Met de val of arrestatie van Maduro zou zijn kolonisatiewens voor Venezuela alvast een stap dichterbij komen.

Oprichter huurlingenleger van VS pleit voor premie op hoofd van president Maduro en topmedewerker

Nauwkeurig script

Een klein beetje onderzoeksjournalistiek brengt aan het licht dat niets van wat zich voltrok voor, tijdens en na de verkiezingen toeval was of uit de lucht viel. De manoeuvres van de extreemrechtse oppositie verliepen volgens een nauwkeurig vanuit de VS opgesteld script, waarvan de belangrijkste onderdelen zelfs vooraf online werden gepubliceerd. Het script is opgesteld door een VS-expert in regimewissels en desinformatie.

Het draaiboek om een regimewissel in Venezuela door te voeren staat online

Dit draaiboek geeft onder andere aan dat de economische sancties op een behendige manier moeten gebruikt worden. Dat de oppositie onder impuls van de VS moet verenigd worden. Dat er moet gepoogd worden om in de nationale kiesraad te infiltreren. Dat de oppositie zelf met uitslagen moet komen voordat de kiesraad de officiële uitslag bekend maakt.

Dat de druk op Venezuela best gebeurt door landen uit de regio in plaats van de VS. Het script gaat er verder van uit, of suggereert, dat er rellen zullen (of moeten) komen en dat in dat geval het leger onder druk moet gezet worden.

Niets van dat alles vind je in de mainstream media terug. In hun berichtgeving gebeurden de verkiezingen zonder buitenlandse inmenging en waren de acties en activiteiten van de oppositie voor en na de 28^ste juli spontaan.

De manoeuvres van de extreemrechtse oppositie verliepen volgens een nauwkeurig vanuit de VS opgesteld script, waarvan de belangrijkste onderdelen zelfs vooraf online werden gepubliceerd

Zij ‘vergeten’ te vermelden dat de VS via verkapte CIA-organisaties als de National Endowment for Democracy (NED) de electorale processen al decennia probeert te manipuleren in ‘weerbarstige’ landen, vaak met succes. Het is blijkbaar niet nodig om dat te vernoemen.

Peilingen en polls

In de aanloop van de verkiezingen gaven peilingen van Datanálisis, Delphos, Consultores 21 en ORC Consultores de extreemrechtse oppositiekandidaat een voorsprong op Maduro van 20 tot 30 procentpunten. Deze peilingen werden gretig overgenomen door de mainstream media. Door die berichten was de Venezolaan en de wereldburger al overtuigd dat Maduro niet kon winnen, tenzij door fraude te plegen.

Wat die media er niet bij vertelden, is dat deze peilingbureaus vaak niet meer zijn dan gecamoufleerde ideologische oorlogsmachines en dat linken met CIA of mantelorganisaties ervan nooit ver weg zijn. Diezelfde media verzwegen dat peilingen van andere bureaus als Hinterlaces, Paramétrica en Ámbito Maduro een voorsprong gaven op de tegenkandidaat González.

De peilingbureaus zijn vaak niet meer dan gecamoufleerde ideologische oorlogsmachines en linken met CIA of mantelorganisaties ervan zijn nooit ver weg

Bij de exitpolls zagen we hetzelfde. De peiling van Edison Research werd met graagte vermeld. Die gaf oppositiekandidaat González 65 procent en Maduro 31 procent. De media vermeldden er niet bij dat dit bureau gelinkt is aan de CIA en ze zwegen over de exitpolls van het prestigieuze bureau Hinterlaces, die om 12 uur ’s middags Maduro op 54,6 procent peilde en González op 42,8 procent (zeer dicht bij de officiële uitslag).

Destabiliseringspogingen

Een ander ‘vergeten’ aspect van de voorbije verkiezingen zijn de destabiliseringspogingen vanuit het buitenland. Twee dagen voor de verkiezingen probeerde een gewapend commando een grote elektriciteitscentrale te saboteren. De aanslag werd verijdeld, maar indien hij gelukt was, zouden zeven provincies in het Westen van het land voor dagen zonder elektriciteit gevallen zijn. Daardoor zou het elektronisch stemmen in die provincies niet hebben kunnen doorgaan.

Daarnaast was er op de dag van de verkiezingen een massale cyberaanval vanuit Colombia en de VS op overheidsinstellingen, waaronder de nationale kiesraad. Deze aanval heeft het tellen van de stemmen uren vertraging doen oplopen en gaf de oppositie de kans om met eigen resultaten af te komen vooraleer er officiële uitslagen waren.

Bij een bevriend land zouden dergelijke sabotages van een kiesprocedure voorpaginanieuws zijn. Bij een land als Venezuela worden ze niet eens vermeld.

‘Vreedzaam’ protest

De dag na de verkiezingen waren er in heel wat steden in Venezuela burgerprotesten (cacerolas). Deze protesten zetten de mainstream media sterk in de verf, maar zij ‘vergaten’ te melden dat de protesten snel overschaduwd werden door een golf van geweld, die blijkbaar goed georganiseerd was en beantwoordde zoals we hierboven zagen aan een vooraf opgesteld script.

De mainstream media ‘vergaten’ te melden dat de protesten snel overschaduwd werden door een goed georganiseerde golf van geweld

In heel het land werden 12 universiteiten, 28 scholen, 37 gezondheidscentra, elf metrostations, tien secretariaten van de partij van Maduro, twee stadhuizen, een ministerie en tien gebouwen van de nationale kiesraad aangevallen. 38 bussen werden in brand gestoken en 27 monumenten en standbeelden vernield, alsook een rioolwaterzuiveringsinstallatie. Bij die aanvallen werden twee soldaten gedood en geraakten 141 soldaten en politieagenten gewond.

Geen woord daarover in de mainstream media. Iedereen die een klein beetje de recente geschiedenis van Venezuela kent, weet dat het hier in feite ging om een herhaling van de gewelddadige guarimbas van 2014 en 2017, met de bedoeling een algemene opstand te veroorzaken. Die voor de hand liggende vaststelling ontging de media blijkbaar volledig. En dat brengt ons bij het volgende punt.

Context en geschiedenis

Westerse media hebben doorgaans geen oog voor de context of de geschiedenis. De overheersende analyses in de mainstream media reduceren de voorbije verkiezingen in Venezuela tot een strijd tussen de zittende regering Maduro en de oppositie. Daarbij verzwijgen ze dat Venezuela al 25 jaar in de vuurlinie ligt van Washington.

Ze verzwijgen dat de VS alles uit de kast heeft gehaald om dit links project te saboteren. Het gaat onder andere om twee staatsgrepen, een moordaanslag op de president, moorddadige straatblokkades, een lock-out[3] van de oliepatroons, diplomatiek isolement en het erkennen van een niet verkozen president. Allemaal staaltjes van hybride oorlogsvoering.[4]

De media ‘vergeten’ ook te melden dat alle landen in de regio die de afgelopen twintig jaar een linkse koers hebben gevaren kregen af te rekenen met pogingen tot destabilisatie en regimewissel, gaande van militaire coups, lawfare[5], institutionele coups[6] tot pogingen tot kleurenrevoluties.[7]

Als je de oorlogscontext achterwege laat vervals je de ware toedracht van het hele gebeuren en kom je tot simplistische conclusies

Wat de media ook negeren is dat de VS Venezuela al jaren economisch probeert te wurgen. Volgens de Washington Post hebben de meer dan 900 sancties tegen het land bijgedragen aan een economische krimp die drie keer zo groot is als de krimp die werd veroorzaakt door de Grote Depressie in de Verenigde Staten.

Met die sancties probeert Washington de bevolking uit te putten en daarmee ze electoraal te chanteren. Men hoopt dat de Venezolanen zich zullen afkeren van de huidige regering in de verwachting dat de VS zijn economische wurging zal stopzetten als Maduro niet langer president is.

Venezuela is met andere woorden geen ‘normaal’ land, het is een land in oorlog, zonder dat er bommen vallen. In zo’n context is het bijzonder moeilijk om verkiezingen op een soevereine wijze te houden. Als je die oorlogscontext achterwege laat, vervals je de ware toedracht van het hele gebeuren en kom je tot simplistische conclusies.

*                *                 *

De berichtgeving van de mainstream media over de presidentsverkiezingen was vooringenomen en allesbehalve subtiel. Reeds vóór de verkiezingen hadden de westerse mainstream media en Venezolaanse commerciële media onvoorwaardelijk de kant gekozen van de extreemrechtse oppositie. Na de verkiezingen was dat uiteraard niet anders.

De berichtgeving over de voorbije stembusslag toont aan welke kant onze mainstream media staan

Wie wat uitzoomt ziet dat deze presidentsverkiezingen gaan over de clash tussen enerzijds een links, sociaal project, dat met vallen en opstaan betere levensomstandigheden nastreeft voor de onderste lagen van de bevolking, en anderzijds de Venezolaanse oligarchie en upperclass politiek, vertegenwoordigd door extreemrechts en gesteund en gecoacht door de VS en extreemrechtse en reactionaire krachten in de regio.

De berichtgeving over de voorbije stembusslag toont aan welke kant onze mainstream media staan. Als je kijkt naar wie deze media bezit, dan hoeft dat niet te verwonderen.

Marc Vandepitte is lid van het Netwerk van Intellectuelen en Kunstenaars ter Verdediging van de Mensheid en was waarnemer tijdens de presidentsverkiezingen in Venezuela.

Lees ook:

– Venezuela: electorale oorlogsvoering volgens het boekje
– Venezuela: verkiezingen in context van mediaoorlog en VS-inmenging
– Links wint belangrijke presidentsverkiezingen in Venezuela

Notes:

[1] De School of the Americas was een door de VS georganiseerde opleiding voor militairen uit Latijns-Amerika. De school is berucht geworden vanwege de opleiding en training van folteraars, dictators en organisatie van bloedbaden op het westelijk halfrond.

[2] Zo stuurde hij een tweet rond van een zogenaamde selfie van ambtenaren van CNE waarop schermen van computers te zien zijn, die tonen dat de oppositie had gewonnen. In werkelijkheid ging het om werknemers van Mercal Aragua, een instelling die niets te maken heeft met de verkiezingen. Hij stuurde ook een foto rond van zogenaamde diefstal van stembiljetten, terwijl het om diefstal ging van airco-toestellen.

[3] Een lock-out is een situatie waarbij een werkgever de werknemers verhindert of verbiedt om te werken of de werkvloer te betreden.

[4] Hybride oorlogsvoering is een vorm van verholen oorlogsvoering waarbij men gebruik maakt van een heel scala aan middelen: fake news, manipuleren van via sociale media, diplomatieke druk, juridische kunstgrepen tegen politieke leiders (lawfare), manipuleren en sturen van ontevredenheid bij de bevolking, binnen- en buitenlandse druk op verkiezingen, enz.

[5] Lawfare is het gebruiken van juridische kunstgrepen om een politieke leider uit te schakelen.

[6] Bij een institutionele coup wordt de bestaande politieke structuur gemanipuleerd om een politiek leider af te zetten, terwijl de schijn van constitutionele legitimiteit wordt opgehouden.

[7] Volgens het handboek van de kleurenrevoluties worden ngo’s, studentenorganisaties en lokale organisaties gefinancierd, getraind en gecoacht om zo efficiënt mogelijk straatoproer te organiseren. Het straatgeweld moet het land zodanig destabiliseren dat de regering gedwongen wordt af te treden of dat het leger tussenkomt en de regering afzet.