Dit is een samengevatte vertaling. Het volledige artikel vind je hier.

Niets van wat door internationale media of VN-rapportering vanuit Gaza en de Westelijke Jordaanoever de voorbije negen maanden aan de wereld bekengemaakt werd, mag de politiek, de media en de burgers van Duitsland maar enigszins in onzekerheid brengen.

Alsof het niet gewenst zou zijn dat Duitsers door te lezen en van gedachten te wisselen tot nieuwe inzichten zouden komen: Israël goed, Palestijnen slecht. Punt.

Zo begint het artikel van Ido Arad in Overton Magazin, waarin hij een op 6 juli 2024 in de krant Tagesspiegel verschenen artikel van journalist Sebastian Leber fileert, een artikel dat volgens Arad onbedoeld de werkelijke stromingen in het onderbewustzijn van de Duitse samenleving aan het licht brengt.

Zijn media-analyse toont hoe de Duitse mainstream media in hetzelfde pro-zionistische bedje ziek zijn, als hun collega’s in België en de andere EU-lidstaten.

De ‘weldenkenden’

Waarom doen de Duitse media alsmaar verslag over van haat vervulde extremisten en nooit over protestmarsen van weldenkende, gematigde pro-Palestina-activisten? Waarom gaat het nooit over legitieme protesten van gematigde mensen?

Dit is een vraag, zo schrijft Leber, die hij vaak te horen krijgt, en zijn antwoord is simpel: omdat die niet bestaan.

‘Niet in onze naam’ – Joodse Stem voor rechtvaardige vrede in het Midden-Oosten. (juedische-stimme.de)

Simpelweg een drogreden, repliceert Arad. Omdat die niet bestaan? En hoe weten we dat? Juist door het gebrek aan berichtgeving. Zo blijft de lezer in een eeuwige spiraal gevangen.

De indruk moet ontstaan dat alle acties en betogingen tegen de oorlog die sinds 7 oktober 2023 in Duitsland plaatsgehad hebben door extremisten werden georganiseerd.

De eenstaatsoplossing

Volgens Leber hadden de Palestijnen en hun medestanders makkelijk de sympathie van het Duitse publiek kunnen winnen, door bijvoorbeeld een wapenstilstand te eisen.

Wel, zo stelt Arad, sinds oktober 2023 was dat al en blijft dat juist de allergrootste eis van de betogers, de eis die de meest gehoorde stemmen in de betogingen nu al negen maanden vergeefs roepen. En die nog steeds genegeerd wordt.

Waren Leber en zijn collega-journalisten er wel echt bij? Het lijkt hem ook niet te deren dat de ‘congressen, benefietconcerten en fakkeloptochten’ die hij voorstelt, ook allemaal hebben plaatsgehad en nog steeds plaatshebben.

Foto: conceptphoto.info/CC BY-SA 2:0

En dan valt het woord, het begrip dat ons allen moet doen verstommen: ‘het bestaansrecht van Israël’.

Het kan best zijn dat er zich onder de demonstranten een enkeling bevindt die werkelijk een Jodenvrij land tussen de Jordaan en de zee wil.

Maar dan nog blijft deze ongemakkelijke waarheid overeind: er bestaat inderdaad een voorstelbare oplossing, één die het bestaan van de staat Israël in zijn huidige vorm bestrijdt en een andere vorm op het oog heeft zonder dat ook maar één Jood het land hoeft te verlaten: de eenstaatsoplossing.

Die oplossing ziet een mogelijke beëindiging van het Israël-Palestinaconflict in de stichting van een democratische staat waarin alle mensen gelijkgerechtigde burgers zijn, in tegenstelling tot de huidige toestand van apartheid die in het voormalige land Palestina heerst.

Deze oplossing, die overigens door mezelf en andere Joden in Israël en de diaspora gesteund wordt, ondermijnt het argument van Israëls bestaansrecht in zijn huidige vorm, die hersenschim van de Duitse raison d’état.

Twijfelen aan het bestaansrecht van de staat Israël in zijn huidige, onrechtvaardige vorm, betekent dus geenszins schreeuwen om het uitwissen van de Joden die er wonen. Uiteindelijk moet men zich afvragen of het de Duitse politiek en de Duitse media werkelijk te doen is om de bescherming van de Joden in hun land of dat hier iets anders speelt.

Foto: conceptphoto.info/CC BY-SA 2:0

Het feit dat telkens weer het bestaansrecht van Israël opduikt als dooddoener om iedereen die in Duitsland solidariteit met Palestina betoont direct als antisemiet te beschuldigen, stuurt ons in de juiste denkrichting.

En wie worden dan allemaal gerekend onder degenen die Israël zijn bestaansrecht zouden ontzeggen (of de Israëlhaters, zoals ze ondertussen in de Duitse media worden genoemd)? Vast en zeker talrijke studenten, evenals de organisatoren van het protestkamp voor de Reichstag (dat met groot politiegeweld werd ontruimd), leden van de vereniging Jüdische Stimme für gerechten Frieden im Nahen Osten (het Duitse Een andere Joodse stem, nvdr.), de partij Mera25 en andere organisatoren van het Palestinacongres dat van de politie niet mocht doorgaan.

En hoogstwaarschijnlijk ook de duizenden mensen die aan al deze acties hebben deelgenomen. Al deze ‘Israëlhaters’ zouden volgens Leber niet op straat gekomen zijn om de beëindiging te vragen van de aanval op Gaza, die ondertussen aan meer dan 40.000 mensen het leven gekost heeft. Dat waren voor hem geen bezorgde burgers die hun democratisch recht uitoefenden om te betogen tegen onrecht.

Leber beweert dat de mensen die ‘naar eigen zeggen’ alleen maar vrede en de bescherming van burgers willen, thuisgebleven zouden zijn en de straten overgelaten hebben aan islamisten, trotskistische groepjes en andere sekten, met inbegrip van Jodenhaters van het zuiverste water.

De Joods-Israëli Arad, die zelf aan manifestaties deelgenomen heeft, kan dit vanzelfsprekend ontkrachten.

Palestijnen in Duitsland

Leber gaat nog verder en poneert dat die onzichtbare meerderheid van weldenkende medestanders van Palestijnen wellicht niet eens bestaat en slechts wishful thinking is van de Duitse middenklasse. Waarom zouden de Palestijnen die in Duitsland wonen fundamenteel anders denken dan hun Hamas-aanhangende volksgenoten in de Palestijnse gebieden?

Foto: conceptphoto.info/CC BY-SA 2:0

Als tweede mogelijkheid suggereert hij dat die onzichtbare groep gematigden misschien toch bestaat, maar zich niet op straat waagt uit angst voor ofwel repressie door hardliners ofwel uitsluiting door de Duitse samenleving.

De goede oude koloniale truc, reageert Arad. Verdeel en heers. Die truc kennen de Palestijnen echter als geen ander. 120 jaar strijd met koloniale heren heeft hen daar gevoelig voor gemaakt.

Zeker sinds de regering van Ariël Sharon (2001-2006), die zo slim was de breuk in de Palestijnse beweging tussen de PLO en Hamas uit te buiten, weten ze het wel (om niet te spreken over de handige truc van de regering-Netanyahu met koffers vol dollars uit Qatar voor Hamas).

Joods protest tegen de genocide, ook in Frankrijk. Foto: European Jews for a Just Peace (ejjp.net)

En dan die angst voor uitsluiting. Zou de Palestijnse gemeenschap in Duitsland – toch een van de minst geïntegreerde bevolkingsgroepen in dit land – zich dáár nog zorgen over maken?

Als er alleen betoogd mag worden voor wat voor Leber ‘legitieme standpunten’ zijn, zou men alleen nog op straat kunnen komen voor wat in absolute overeenstemming is met de politiek …

De lijst verboden

Leber heeft een lijst opgesteld van wat volgens hem door de pro-Palestina-beweging in Duitsland wordt begaan en dus allemaal verboden moet worden:

• terreur bejubelen en terroristen bagatelliseren als vrijheidsstrijders;
• de uitwissing van de Joodse staat eisen;
• de democratische staat Israël demoniseren;
• Joden of Israëli’s bedreigen, belasteren of aanvallen;
• antisemitische of antizionistische complottheorieën verspreiden;
• medestanders van Israël dood wensen;
• Israëli’s met Hitler vergelijken;
• persmensen bedreigen of aanvallen;
• met islamisten optrekken;
• de grondwet minachten.

Hiermee suggereert hij dat de deelnemers aan de ontelbare protestacties tegen de oorlog dit alles wél zouden doen, wat manifest niet het geval is. Sommige, minder verlichte, vrienden van hem hebben daar dan wel begrip voor, want Palestijnen handelen uit frustratie en woede. ‘Zo zijn die nu eenmaal’.

De Palestijnen hun geschiedenis verklaren

Men had de Palestijnen beter moeten onderrichten in hun eigen geschiedenis, zo vindt Leber, waarop hij in slechts een paar zinnen een tendentieuze lezing van de geschiedenis geeft.

Arad reageert als volgt. Klaarblijkelijk heeft het hele zionistische project met zijn jarenlange verwerven en onteigenen van Arabisch land vanaf het begin van de eeuw tot aan de stichting van de staat Israël hierin nauwelijks een rol gespeeld, als dit al heeft plaatsgevonden. In ieder geval zit het niet in het geschiedenisleerplan dat Leber voorziet voor de onderontwikkelde Palestijnen.

En als deze ‘waarheid’ (alsof de Israëli’s net zoveel te lijden zouden gehad hebben en hun agressie bijgevolg gerechtvaardigd is) wél aan de Palestina-beweging in Duitsland was uitgelegd, was zij voor hen reden genoeg geweest om hun strijd te staken?

Een strijd die de Duitse regering zover moet brengen dat zij eindelijk ophoudt met de Israëlische oorlogvoering en bezetting te ondersteunen?

Boosaardig of dom, of beide

Volgens Leber is de Palestina-solidariteit in Duitsland helemaal niet solidair met de inwoners van de Gazastrook, maar verlengt ze integendeel het lijden van burgers, doordat ze de positie van Hamas versterkt en de organisatie met luide stem aanmoedigt om de strijd vol te houden.

Arad daarover: de mensen die al maanden tegen de eindeloze massamoord op straat komen, zouden dus te dom zijn om te snappen dat ze daarmee juist het tegendeel bereiken? Trek deze logica door en het was dus verstandiger geweest het Israëlische leger openlijk te steunen. Dan was de aanval op Gaza allang voorbij geweest. Ben je deel van de Palestina-beweging, dan ben je dus hoe dan ook boosaardig of dom. Waarschijnlijk beide.

Joodse solidariteit met Palestina wordt systematisch verzwegen door de mainstream media. Foto: Jüdische Stimme für Demokratie und Gerechtigkeit in Israel/Palästina (jvjp.ch)

De slotconclusie van Leber (en de zienswijze van een meerderheid in de Duitse samenleving) is dat de Palestina-beweging de voorbije maanden slechts zou hebben bewezen waarom er een Israëlische staat nodig is als veilig oord voor de Joden.

Daar heb je het weer, sneert Arad. De nazi’s hebben het ons destijds duidelijk gemaakt: zonder eigen staat zullen de Joden nooit meer veilig zijn. En nu zijn er de nieuwe nazi’s. Hamas en zijn aanhangers. Onder die aanhangers horen natuurlijk de (half kwaadaardige, half domme) deelnemers aan pro-Palestina-acties in Duitsland.

7 oktober 2023 en alles wat daarop gevolgd is, is voor een aanzienlijk deel van de Duitsers de gelegenheid om hun complex van Jodenbescherming ten volle uit te leven, in een uit de kluiten gewassen vorm die eindelijk kan ‘bewijzen’ dat de nazi’s niet langer een uniek fenomeen in de geschiedenis zijn.

Zo vond de drieste tactiek van de regering-Netanyahu – die nog op dezelfde dag van de massamoord in Israël Hamas tot nazi’s verklaarde – zijn ideale partner in de Duitse regering. Daar hebben we het: Israëls bestaansrecht in volle pracht ontvouwd.

En de Jood in Duitsland? Wat moet die daarvan denken? Moet hij zich verder laten instrumentaliseren, zonder te merken dat het hele gebouw van antisemitisme slechts gebouwd werd om de Duitse schuld schoon te wassen?

Laat hij zich instrumentaliseren op een manier die het de politiek en de media mogelijk maakt om een ongelimiteerd racisme uit te oefenen tegen moslims in Duitsland?

Als hij racisme wil vinden, laat hij die dan zoeken waar ze te vinden is: in het indirecte optreden van Duitsland tégen Joden en Palestijnen zelf.

Als hij racisme wil bestrijden, moet hij vandaag meer dan ooit onverwijld aan de zijde van de Palestijnen van Duitsland staan.

Dit is een samengevatte vertaling door Hilde Baccarne van het artikel In der deutschen Staatsräson steckt Antisemitismus. Het Duitse Overton Magazine ziet zichzelf als een stem tegen bekrompen debat en moralisme. Het neemt het algemene verhaal onder de loep en is beslist geen ideologische spreekbuis of verkondigingsorgaan, maar zet zich in voor Verlichting. Omdat er ook mensen achter Overton Magazine zitten, zal het er hier en daar naast zitten, maar dat is niet erg, want ongelijk kunnen hebben is een essentieel onderdeel van waarheidsvinding. De Amerikaanse politieke analyst Jospeh Overton (1960-2003) ontwierp het Overton Window, het venster dat bepaalt welke politieke standpunten aanvaardbaar is om te tonen aan de algemene bevolking op een bepaald ogenblik.