Terwijl de telling van het aantal slachtoffers van de recentste terreuraanval van het Israëlisch bezettingsleger nog bezig is, toch even aan herinneren dat dit alleen maar mogelijk is omdat Israël weet dat de VS en de EU deze wandaden al tientallen jaren goedkeuren (en er de wapens voor leveren). Daarom deze korte terugblik in de geschiedenis exact tien jaar geleden.

De ochtend van 16 juli 2014 gingen vier met elkaar verwante jongens, de 9-jarige Ismaïl, Ahed (9), Zakaria (10) en Mohamed (11) naar het strand naast de haven van Gaza City. Daar speelden ze regelmatig voetbal met andere familieleden en vriendjes.

Enkele journalisten zagen hen spelen vanop het terras van het hotel Al Deira ongeveer 200 meter verder. Een van de journalisten, NBC-correspondent Ayman Moyhyeldin, had eerder nog een tijdje met hen voetbal gespeeld dichter bij het hotel, toen de jongens er voorbij liepen naar het strand.

De aanwezige journalisten getuigden later dat er ter plaatse geen enkele aanwezigheid of activiteit was van Hamas of andere gewapende milities. In de haven vlakbij lagen alleen vissersboten gemeerd die reeds de hele dag werkloos bleven wegens een blokkade van de haven door de Israëlische zeemacht.

Foto: X Trevor Hogan

Omstreeks 16 uur vuurde een Israëlisch oorlogsschip een raket af die een vissershut vernielde waarin zich niemand bevond. De 8 jongens die ernaast aan het spelen waren renden onmiddellijk weg in de richting van het hotel.

Ongeveer 40 seconden na het eerste schot werd een tweede raket afgevuurd op de vluchtende kinderen. Vier van hen waren op slag dood met vreselijke verminkingen. De vier anderen werden zwaar gewond door shrapnel (wegvliegende stukjes metaal van de ontplofte raket).

Niet eens de wreedste aanslag

Het was niet de eerste keer dat Israël in Gaza in die periode ongewapende personen aanviel, waaronder dikwijls ook kinderen. Amper één week eerder, op 9 juli 2014 had de Israëlische zeemacht 9 jongens vermoord die op het strand van Khan Younis in een tent naar de halve finale Nederland-Argentinië voor de Wereldbeker aan het kijken waren.

De tent waar ze samen zaten was ingericht als café met tv-scherm en een kleine keuken, was ruim bekend in de omgeving en had nooit enige link gehad met militaire activiteiten van Hamas of andere milities.

Vriendjes en familielden spelen voetbal op de plaats van de aanslag tijdens een herdenking op 7 september 2014. Foto/Electronic Intifada/Joe Catron

Het essentiële verschil met dit vorige incident en vele andere ervoor was echter dat bij de aanslag op de vier jongens op het strand van Gaza City talrijke buitenlandse journalisten directe getuigen waren van de aanslag.

Het Israëlische bezettingsleger had bij vorige incidenten steeds het vaste excuus dat het alleen Hamas-strijders viseerde en dat het de verantwoordelijkheid was van Hamas om zich achter burgers te verschuilen tijdens hun aanvallen. Bewijzen werden daar nooit voor gegeven. De verklaring van het leger volstond.

Ditmaal zag het leger zich echter verplicht tenminste de schijn van een grondig onderzoek te voeren. Dat duurde 11 maand. Uiteindelijk kwam ook hier lang na de feiten de uitleg dat de eigen soldaten niets te verwijten viel, omdat zij terecht dachten vluchtende Hamasmilitanten te beschieten.

Internationale getuigen

De journalisten verklaarden nochtans dat zij zeer duidelijk konden zien dat de vluchtende personen kleine kinderen waren. Geen enkele van deze getuigen ter plaatse werd door het leger om een verklaring gevraagd.

De VN kwam tot een heel ander besluit: de slachtoffers waren zeer goed herkenbaar als kinderen, er was geen enkele militaire activiteit in de wijde omgeving, er werd nergens in de buurt op schepen van Israël gevuurd, het strand waar de aanslag werd gepleegd was een gekende en populaire rustplek voor de omwonenden.

De lokatie werd tot dan als veilig beschouwd, wat ook de reden was waarom zoveel buitenlandse journalisten in dit hotel  hun vaste verblijfplaats hadden.

De VN achtte het volledig ongeloofwaardig dat de verkennerdrones van het leger geen onderscheid konden maken tussen spelende kinderen en volwassen militairen die zich met materiaal zouden klaarmaken voor een aanval. Het besluit van de VN was dat Israël geen enkele geloofwaardige reden kon geven voor deze aanslag.

De aanwezigheid van buitenlandse journalisten maakte dat dit incident veel meer internationale aandacht kreeg dan vorige aanslagen op onschuldige burgers. Het was niet eens de meest wrede aanslag. In de twee weken ervoor (en erna) waren meerdere aanslagen gepleegd waarbij nog meer volwassenen en kinderen omkwamen.

De terreur ging gewoon door

Deze aanslag kreeg dus wel enige aandacht in de internationale media. Het weerhield het bezettingsleger er echter niet van om door te gaan met terreuraanslagen tegen de bevolking. Reeds de volgende dag werden drie kinderen van 8, 8 en 10 jaar afgeschoten terwijl ze vogels aan het voederen waren op het dak van hun huis.

Op 3 augustus 2014 vermoordde Israël 5 kinderen tussen 3 en 15 jaar oud in hun school in Rafah. Volgens het leger was hun doelwit drie militanten van Islamic Jihad die er voorbijreden op een motorfiets. Waarom die werden beschoten net toen ze voor de open poort van de school voorbij reden werd niet gespecificeerd (voor een volledige lijst van aanslagen tussen 8 juli en 3 augustus 2014, zie WikiPedia)

De brutale moord op vier kinderen in Gaza op 16 juli 2014, nu tien jaar geleden, had uiteindelijk geen enkele concrete consequentie voor het Israëlisch leger. De boodschap was duidelijk: Israël kon ongestraft doorgaan met het bestraffen van een bevolking die de onbeschaamdheid heeft zich niet bij zijn onderdrukking neer te leggen.

De genocide in Gaza is de ultieme culminatie van apartheid in Israël, brutale kolonisatie op de Westelijke Jordaanoever en sinds 2006 een moordende blokkade van Gaza. Israël rekent er op dat ook ditmaal dat de bui van verontwaardiging uiteindelijk zal overgaan.

Het eindresultaat van tientallen jaren westers goedkeurend toekijken én bewapenen van de daders heeft deze genocide mogelijk gemaakt. Het resultaat: de zelfzekere en gruwelijke vastberadenheid waarmee het zionistische regime zich wreekt op een bevolking die gestraft wordt omdat het zich tegen zijn onderdrukkers verzet.