Israël heeft in Gaza meer gedaan dan enkel de zogenaamde ‘rode lijnen’ van de regering-Biden overschreden. Toen het op 8 juni een slachtpartij aanrichtte in het vluchtelingenkamp van Nuseirat, walste het er met een bulldozer dwars overheen. Een Israëlische militaire operatie om vier Israëlische gijzelaars te bevrijden die sinds de aanval van 7 oktober op Israël door Hamas werden gevangengehouden liep die zaterdag uit op de dood van meer dan 270 Palestijnen, onder wie veel vrouwen en kinderen.

De werkelijke dodentol zullen we misschien nooit kennen. Een ongekend aantal mannen, vrouwen en kinderen bevindt zich nog altijd onder het puin. Sommigen werden verpletterd, anderen raakten bedolven en stikten, nog anderen zullen een langzame dood sterven door dehydratie als ze niet tijdig kunnen worden gered.

Vele honderden hebben afschuwelijk pijnlijke kwetsuren opgelopen en kunnen alsnog sterven aan hun verwondingen. Israël heeft alle ziekenhuizen vernietigd en het gros van het Palestijnse medische personeel ontvoerd, wat maakt dat er haast geen medische voorzieningen meer zijn. Vanwege de maandenlange Israëlische blokkade van hulpgoederen zijn er geen medicijnen meer om de gewonden mee te behandelen.

Israëliërs en Amerikaans-Joodse organisaties – die maar wat graag de Palestijnen veroordelen als ze aanvallen op Israël toejuichen – hebben de moordpartij waarmee de bevrijding van de Israëlische gevangenen gepaard ging uitbundig gevierd. Die gevangenen hadden nochtans al maanden geleden weer thuis kunnen zijn als Israël zich achter een staakt-het-vuren had geschaard. Videobeelden tonen zelfs Israëliërs die dansen in de straten.

Sommige bronnen houden rekening met de mogelijkheid dat er tijdens de bloederige Israëlische operatie in het centrale gedeelte van Gaza drie andere gijzelaars werden gedood. Een van hen zou zelfs een Amerikaans staatsburger zijn. In de editie van het dagblad Haaretz van afgelopen zondag vertelt Louis Har, een gijzelaar die in februari vrijkwam, over zijn gevangenschap het volgende: “Onze grootste vrees waren de vliegtuigen van het IDF. We hadden schrik dat ze het gebouw waarin wij zaten zouden bombarderen.”

“De gedachte dat ze [Hamas] ons zonder enige aanleiding iets zouden aandoen hield ons niet bezig. We hebben nooit tegenstand geboden. Daarom was ik ook niet bang dat ze me zouden doden”, zei hij nog.

De Israëlische media meldden dat Yoav Gallant, de Israëlische minister van Defensie, de operatie van afgelopen zaterdag omschreef als “een van de meest heroïsche en buitengewone operaties die ik in de loop van mijn 47 jaar dienst in het Israëlische defensieapparaat al heb meegemaakt.”

De hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof onderzoekt momenteel de mogelijkheid om een arrestatiebevel uit te vaardigen tegen Gallant en premier Benjamin Netanyahu op beschuldiging van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Een van de aanklachten luidt poging tot uitroeiing van de bevolking van Gaza door systematische uithongering.

Staatsterrorisme

Al meer dan acht maanden maakt Israël een travestie van alle gevestigde oorlogswetten. Tot nu toe werden in Gaza minstens 37 000 Palestijnen gedood. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Palestijnse functionarissen al sinds vele weken het dodental niet meer naar behoren kunnen bijhouden omdat de Israëliërs alle instellingen en infrastructuur van de enclave met de grond gelijk gemaakt hebben. Daarbovenop heeft Israël een hongersnood georkestreerd. Buiten het oog van de camera hongert het de bevolking van Gaza stelselmatig uit.

In januari klaagde het Internationaal Gerechtshof Israël aan voor genocide. Verleden maand beval het de onmiddellijke stopzetting van Israëls aanval op de in het zuiden van Gaza gelegen stad Rafah. Op beide rechterlijke uitspraken reageerde Israël met nog meer geweld en nog meer doden.

Blijkbaar gaat Israël ervan uit dat het met alles wegkomt zonder risico op bestraffing. Tijdens de reddingsoperatie van zaterdag beging het een zoveelste flagrante oorlogsmisdaad. Als dekmantel voor zijn militaire operatie maakte het gebruik van een vrachtwagen van een hulporganisatie. Zo werd de indruk gewekt dat het voertuig kwam aangereden om hulp te bieden aan de wanhopige Palestijnse bevolking. In het internationaal recht staat deze misdaad bekend als perfidie.

Maandenlang heeft Israël alle hulp aan Gaza geblokkeerd als onderdeel van zijn plan om de bevolking uit te hongeren. Het viseerde ook humanitaire hulpverleners. Sinds oktober werden er 250 van hen gedood.

Israël richt zijn pijlen in het bijzonder op het UNRWA. Zonder daar enig bewijs voor aan te leveren, beweert het dat de voornaamste hulporganisatie van de VN in Gaza betrokken is bij ‘terreuroperaties’ van Hamas. De VN is de laatste reddingslijn van de internationale gemeenschap in Gaza tegen de baldadigheden van Israël. Daarom wil Israël er definitief vanaf.

Door zijn soldaten in een vrachtwagen van een hulporganisatie te verstoppen, staat Israël voor heel de wereld te kijk. Het beschuldigt Hamas van terrorisme maar bedient zich tegelijk van technieken die in dezelfde lijn liggen.

Met deze militaire actie plaatst Israël de hulpverlening – de enige manier om een einde te maken aan de hongersnood in Gaza – in het centrum van het strijdtoneel. Nu heeft Hamas reden om aan te nemen dat humanitaire hulpverleners niet altijd zijn wie ze lijken. Evengoed zijn het instrumenten in dienst van het Israëlische staatsterrorisme.

Minder nobele bedoelingen

Gezien de omstandigheden had men kunnen verwachten dat de regering-Biden met de meeste spoed de acties van Israël zou veroordelen en zich van de slachtpartij zou distantiëren.

In plaats daarvan repte Jake Sullivan, de nationale veiligheidsadviseur van president Biden, zich om de massale moordpartij, of de “gedurfde operatie” zoals hij het noemde, uitvoerig te prijzen.

In een interview van afgelopen zondag gaf hij toe dat de VS hulp had geboden bij de reddingsoperatie, al wou hij niet zeggen hoe precies. Andere berichtgeving had het ook over een ondersteunende rol van Britse kant.

“De VS helpt Israël al enkele maanden bij het zoeken naar de verblijfplaats van de gijzelaars in Gaza en bij de pogingen om de gijzelaars te redden of overleden gijzelaars terug te krijgen”, zei Sullivan tegen CNN.

Sullivans uitlatingen sterkten de vermoedens dat de Amerikaanse hulp veel verder reikte dan het louter verzamelen van informatie en de levering van de bommen die Israël de voorbije maanden op de kleine Gaza-enclave heeft uitgestrooid – meer dan alle bommen die tijdens de Tweede Wereldoorlog op Londen, Dresden en Hamburg samen vielen.

Een functionaris van de regering-Biden maakte op de nieuwswebsite van Axios bekend dat Amerikaanse soldaten van de zogenaamde eenheid voor Amerikaanse gijzelaars hadden deelgenomen aan de reddingsoperatie. Op videobeelden is te zien hoe de drijvende pier van Washington diende als steunpunt voor de helikopters die bij de aanval werden ingezet. De pier werd in een paar maanden tijd voor de kust van Gaza aangelegd en heeft flink wat geld gekost (ongeveer 320 miljoen dollar). Hij moest zogezegd dienen om de Israëlische blokkade van hulpgoederen te omzeilen.

According to Axios, citing a U.S. administration official, the American hostages unit in Israel assisted in the release of the four Israeli captives in Gaza.

Footage published by an Israeli occupation soldier confirms Israel's use of the American temporary pier in central Gaza… pic.twitter.com/GJJp1ZSA7T

— Quds News Network (@QudsNen) June 8, 2024

Waarnemers zeiden toen dat ze de pier een bijzonder onpraktische en inefficiënte manier van hulpverlening vonden en dat er achter de bouw ervan waarschijnlijk andere, minder nobele bedoelingen zaten.

De locatie van de pier halfweg de Gazaanse kust gaf een impuls aan het Israëlische voornemen om de enclave in tweeën te snijden en een smalle landstrook vrij te maken die Israël zou kunnen gebruiken om vandaaruit raids op centraal Gaza zoals die van afgelopen zaterdag te lanceren.

Het lijkt erop dat die critici het bij het rechte eind hadden. Sinds de eerste leveringen half mei toekwamen, is de pier nog maar nauwelijks gebruikt als route voor de aanvoer van hulpgoederen.

Binnen de kortste keren brak de pier in stukken en moest hij hersteld worden. Hij was nog maar sinds vrijdag opnieuw in gebruik.

Dat de pier onmiddellijk na die herstelling dienst deed als bruggenhoofd bij een operatie die het leven kostte aan minstens 270 Palestijnen doet Washington nog dieper wegzakken in het moeras van medeplichtigheid aan wat het Internationaal Gerechtshof “een vermoedelijke genocide” heeft genoemd.

Om Israël ter wille te zijn, schortte Washington zijn financiering aan het UNWRA tijdelijk op. Door zijn betrokkenheid bij de actie van zaterdag, waarbij een vrachtwagen van een hulporganisatie werd gebruikt, brengt Washington de hulpverlening in Gaza nog maar eens in diskrediet, en dat op een moment dat die hulp heel dringend nodig is.

Dat het Wereldvoedselprogramma zondag aankondigde dat het om veiligheidsredenen voorlopig afziet van het gebruik van de pier voor hulpverlening, dient in die context gezien te worden.

Een “succesvolle” moordpartij

Voor westerse politici en media – die zich met hand en tand hebben verzet tegen een staakt-het-vuren dat al maanden geleden een einde had kunnen maken aan het lijden van de Israëlische gijzelaars en hun families – zijn Palestijnse levens van generlei waarde. Zoveel staat vast.

De Duitse kanselier Olaf Scholz vond het gepast om de dood van meer dan 270 Palestijnen bij de bevrijding van de vier Israëlische gijzelaars te omschrijven als “een belangrijk teken van hoop”. De Britse premier Rishi Sunak sprak van “een enorm gevoel van opluchting”. De afgrijselijke dodentol liet hij onvermeld.

Je kan je onmogelijk voorstellen dat westerse politici in gelijkaardige termen zouden spreken over een operatie van Hamas waarbij 270 Israëlische burgers zouden omkomen, met als doel de bevrijding van een handvol van de vele honderden zorgverleners die de laatste maanden door Israël in Gaza werden ontvoerd en van wie is geweten dat ze in inrichtingen zitten waar gevangenen worden gefolterd.

De London Times stapte luchtig over het bloedbad van afgelopen zaterdag heen en noemde de operatie “een met chirurgische precisie uitgevoerde aanval”.

De media kwalificeerden de operatie eensluidend als een “succes” en noemden ze “gedurfd”, alsof de dood en verminking van om en bij de duizend Palestijnen en de resem aan oorlogsmisdaden waaraan Israël zich tijdens de aanval schuldig maakte niet in rekening moesten worden gebracht.

Zaterdagavond focuste de verslaggeving van BBC News op de feeststemming bij de families van de bevrijde gijzelaars. De afgeslachte Palestijnse burgers werden volledig naar het achterplan verwezen. Het nieuwsanker benadrukte dat de dodentol “twijfelachtig” was en vergat daarbij te vermelden dat het zoals altijd Israël was dat twijfelde.

Het staat als een paal boven water dat de barbaarse ‘reddingsoperatie’ volstrekt onnodig was geweest als Netanyahu onderhandelingen over de vrijlating van de gijzelaars niet op elle mogelijke manieren op de lange baan had geschoven – om zo vervolging wegens corruptie te vermijden – en als de VS zich niet zo toegeeflijk had getoond voor zijn getreuzel.

Tijdens het weekend liet Amos Harel, de militaire verslaggever van Haaretz, optekenen dat het nu heel moeilijk zal worden om een dergelijke operatie te herhalen. Hamas zal immers lessen trekken uit Nuseirat. Het zal de overblijvende gevangenen nog strenger gaan bewaken en hen meer dan waarschijnlijk in de tunnels onderbrengen.

De terugkeer van de overblijvende gevangenen “zal nu waarschijnlijk onderdeel gaan uitmaken van een deal waarbij verregaande toegevingen zullen moeten worden gedaan”, concludeerde hij.

Moord als pressiemiddel

Op zondag 9 juni nam Benny Gantz ontslag uit de regering. Vanuit het oorlogskabinet hield deze generaal-politicus mee toezicht over de acht maanden lange slachtpartij van Israël in Gaza. In het Westen wordt hij doorgaans als ‘gematigd’ gezien.

Ogenschijnlijk stapt hij op omdat hij andere ideeën heeft over de manier waarop Israël zich in de komende maanden uit Gaza moet terugtrekken. Het is echter aannemelijker dat Gantz zich wil distantiëren van premier Netanyahu omdat die mogelijkerwijs aankijkt tegen arrestatie wegens misdaden tegen de menselijkheid. Tegelijk heeft hij nu de handen vrij om zich op verkiezingen voor te bereiden en desgevallend de plaats van Netanyahu in te nemen.

Het Pentagon en de regering-Biden zien Gantz als hun mannetje. Nu hij uit de regering is gestapt, krijgen ze misschien weer wat meer vat op Netanyahu in de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen van november. Verwacht wordt dat Donald Trump zijn uiterste best zal doen om bij de Israëlische premier in de gunst te komen.

Het politiek gekibbel in Israël over de medeplichtigheid van de VS aan de slachtpartij van Nuseirat zal ongetwijfeld voor een welgekomen afleiding zorgen nu VS-minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken een tournee maakt doorheen de regio. Blinken zal zich nog maar eens in de markt zetten als pleitbezorger van een plan voor een staakt-het-vuren dat moet leiden tot de vrijlating van de Israëlische gijzelaars. Netanyahu zal zo’n plan nog maar eens uit alle macht proberen te verhinderen.

Met de al te zichtbare betrokkenheid van de regering-Biden bij het doden van honderden Palestijnen nog vers in het geheugen ziet het er niet naar uit dat Blinkens inspanningen veel kans op slagen hebben. Voor iedereen – behalve voor de immer volgzame westerse politici en media – klinkt de claim van Washington dat het in dit conflict de rol van ‘onpartijdige bemiddelaar’ speelt nu nog lachwekkender dan anders.

De echte vraag is of de vele mislukkingen van Blinkens diplomatieke pogingen om een einde te maken aan de slachtpartij in Gaza al dan niet onbedoeld zijn.

Vorige week kwam tijdens een persconferentie van Matthew Miller, woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken, de scherpe ambiguïteit in de houding van Washington ten aanzien van Gaza aan de oppervlakte. Miller voerde aan dat Israël en de VS de bedoeling hadden om Hamas ertoe te bewegen zich te ontbinden – vermoedelijk door zich op een of andere manier over te geven – in ruil voor een staakt-het-vuren. Hij zei dat die aanpak werd ingegeven door het feit dat “ze niet willen dat het conflict nog langer blijft aanslepen en dat ze niet nog meer Palestijnen willen zien sterven. Ze willen geen oorlog in Gaza.”

Zelfs de doorgaans hondstrouwe westerse pers toonde zich verrast, omdat wat Miller zei er eigenlijk op neerkwam dat Washington een misdaad tegen de menselijkheid – de massamoord op Palestijnen zoals die afgelopen zaterdag plaatsvond in het vluchtelingenkamp van Nuseirat – een valabele manier vond om vat te krijgen op Hamas.

Maar meer dan waarschijnlijk was de schijnbare tegenstelling gewoon symptomatisch voor de logische complicaties van Washingtons inspanningen om de aandacht af te leiden van het werkelijke doel: Israël nog wat meer tijd geven om het werk af te maken.

Israël moet Gaza helemaal tot puin herleiden zodat het voorgoed onbewoonbaar wordt. Als het eenmaal zo ver is, zal de bevolking voor een onmenselijk dilemma staan: blijven en sterven of weggaan, op welke manier ook.

Dezelfde Amerikaanse “humanitaire pier” die bij de moordpartij van zaterdag werd gebruikt, zal binnenkort misschien de “humanitaire pier” zijn die dient als uitgang waarlangs de Palestijnen van Gaza etnisch gezuiverd worden, waarlangs ze weggeleid worden uit de zone des doods die Israël voor hen had ingericht.

Jonathan Cook is auteur van drie boeken over het Israëlisch-Palestijnse conflict en een van de winnaars van de Martha Gellhorn Special Prize for Journalism. Zijn website en blog zijn te vinden op www.jonathan-cook.net.