In zijn interview in De Morgen van 17 juni 2024 legt auteur, theatermaker en politicus Vincent Stuer de vinger op de wonde: “Ieder kopstuk zag zichzelf telkens als de nieuwe Guy Verhofstadt. Er mocht maar één baas zijn en de rest moest zwijgen en applaudisseren. Ja. We hebben jarenlang geweigerd om over onze problemen te praten, puur uit eigenbelang. Dat geldt voor iedereen die de voorbije decennia verantwoordelijkheid droeg. We moeten gewoon toegeven: wij zijn twintig jaar slecht bezig geweest.”
Het is dus niet enkel een verwijt aan wie Guy Verhofstadt wou na-apen. Het gaat ook om Verhofstadt zelf: één baas en de rest moest zwijgen en applaudisseren.
Hoe Verhofstadt drie regeringen lang in de Wetstraat 16 kon verblijven is geen onbekend verhaal. Toen was er maar één regel die telde. Zijn kompaan Johan Vande Lanotte (Vooruit) heeft dat in zijn boekje Machtspoliticus pur sang ook bekend.
Verhofstadt gebruikte daartoe twee trucs. Enerzijds stelde hij ‘zijn’ partij open voor overlopers die het in hun eigen partij niet meer konden maken. Anderzijds werden de eigen ministers onder voogdij gesteld.
Wat kwamen Pierre Chevalier (SP, Vooruit) en Karel Pinxten (CVP, CD&V) in de VLD (toen nog zonder ‘Open’) doen? Chevalier was als student actief bij de trotskisten van de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL) kon voorzitter worden van de Liberale Mutualiteit West-Vlaanderen, werd staatssecretaris voor Buitenlandse Handel en VN-gezant.
Dat bracht hem in gerechtelijk vaarwater tot hij koos voor een privé-carrière in de niet onbesproken bedrijvengroep van ondernemer/investeerder Georges Forest. In een arrest van het Hof van Justitie (een EU-instelling) staat te lezen waarom Pinxten twee derde van zijn pensioenrechten als gewezen lid van de Europese Rekenkamer moest afstaan.
“Omdat Pinxten zich persoonlijk verrijkt heeft door ‘onregelmatigheden”’ en omdat hij de Rekenkamer “niet alleen financiële, maar ook reputatieschade heeft toegebracht”.
Hoewel Open VLD toen twee ministerposten bezette, Marc Verwilghen op justitie en Patrick Dewael op binnenlandse zaken, kreeg de paus van de veiligheid, de socialistische professor Brice De Ruyver, een vaste stek in de Wetstraat 16, van waaruit hij de veiligheidsministers onder curatele kon houden.
En Karel De Gucht moest het als partijvoorzitter ontgelden, omdat hij het migrantenstemrecht geen goed idee vond. Voormalig penningmeester van de partij Leo Goovaerts schreef er zijn boek Wat ik zag was ontnuchterend over.
Het is niet bij Verhofstadt en evenmin bij ‘zijn’ partij gebleven. ‘Liberalisme’ was ‘egoïsme’ geworden. De personencultus, het primaat van het ‘ego’ en de daardoor verkregen macht werd de normale manier om met succes aan politiek te doen.
De financieringswet van de politieke partijen gaf hen daartoe ook de centen. Daardoor konden marketeers en spindokters worden betaald om dagelijks te kunnen ‘scoren’, om met het even welk verhaal in primetime te vertoeven en in talkshows nummertjes op te voeren.
Ondertussen genoten de intussen vermogend geworden liberale wijnboeren Verhofstadt, De Gucht, Pinxten en Daems van hun oogst. Het werd hun erfenis van ‘de druiven der gramschap’.
Bart De Wever (N-VA) en Jean-Louis Bouchez (MR, de Franstalige liberalen) zetten nu deze traditie verder: één baas, ieder blijft op zijn vierkante kilometer en de rest moet zwijgen. Paul Magnette (PS) heeft zich blijkbaar verloren gereden en is daardoor uit de kopgroep gevallen.
Dan heeft Jean-Marie De Decker het heel wat leper gedaan. Zijn eenmans-fiduciaire blijft aan zijn speelhol op de zeedijk in Middelkerke staan. En Conner Rousseau twijfelt alweer of hij genoeg standvastigheid heeft om eraan te verzaken.
Ondertussen hebben onze verkozen vertegenwoordigers een nieuwe klokkaart gekregen waarmee zij langs het halfrond kunnen passeren om hun vergoeding te legitimeren.
Walter De Smedt
Vincent Stuer heeft groot gelijk: “Dat geldt voor iedereen die de voorbije decennia verantwoordelijkheid droeg. We hebben jarenlang geweigerd om over onze problemen te praten, puur uit eigenbelang.”
Alleen geldt dit niet alleen voor de Open VLD. Zij zijn allemaal reeds een kwarteeuw slecht bezig.
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
