Mijmerend over hoe ik het tweede luik van de reportage “Migratie toen en nu: uitdagingen voor de welvaartstaat” moest inleiden, werd ik herinnerd aan de bijdragen die mijn eigen moeder twaalf jaar geleden al voor de dewereldmorgen.be schreef over integratie en de xenofobie die onze maatschappij binnen sijpelde. De aanleiding hiervoor is één van mijn meer dan drie decennia lange ergernissen: de verkiezingsaffiches van Vlaams Belang, deze keer met daarop een blonde dame met een blond kind op de rug waarop staat “Vlaanderen: weer van ons”. Dit hinderlijke beeld onderbreekt regelmatig de Perzisch sprekende YouTube-tekenfilms van mijn kinderen.

Deel 1: Migratie toen en nu: uitdagingen voor de welvaartstaat

Deel 2: Migratie toen en nu: uitdagingen voor de welvaartstaat

Het knaagt als ik me realiseer dat ook ik meebetaal aan deze vergiftigde boodschappen die mijn woonkamer ongevraagd binnendringen. Mijn moeder mag van geluk spreken. Toen ze haar artikel over de beledigende pamfletten van Vlaams Belang schreef voor dewereldmorgen.be, belandden die misselijkmakende slogans enkel in haar brievenbus. Zo stelde ze in 2012 in De wereld is het grenzeloze land van alle mensen dat “het perverse van de zaak is dat deze racistische en haat verspreidende partij van de Belgische overheid subsidies krijgt om mensen tegen elkaar op te zetten. Deze gesubsidieerde pamfletten … belanden dan vervolgens in mijn brievenbus, waardoor ik regelmatig wordt beledigd, zonder het zelf uit te lokken”.

“Vlaanderen weer van ons”

Laat me vloeken. Grondig vloeken. Neem het me niet kwalijk, want er zijn vandaag de dag genoeg redenen om te vloeken. In het licht van de planeetverwoestende ecociden, oorlogen, roofmoorden op mens en natuur en de voortschrijdende genocide in Gaza lijken de nakende verkiezingen in ons klein Belgenland te verbleken. Maar de impact valt helaas niet te minimaliseren. Uit de diepte van hart wil ik luidkeels iedereen wakkerschreeuwen. Aan alle betreurenswaardige lafaards, klepdragers en idioten: hoezo Vlaanderen weer van ons? Wissen wij de laatste drie decennia uit de onze geschiedenis? Wat zou er dan moeten gebeuren met mij en mijn kinderen? Met mijn familie die hier al 33 jaar, drie generaties, wortelt? Stevenen we af op een etnische zuivering zoals die in Gaza? We horen er niet bij en dat lijken we nooit te zullen doen.

Het is niet voor niets dat ik me hier na zo veel jaren leven niet echt thuis voel.

Op 4 mei 1991 kwamen we aan in klein Vlaanderen en na 33 jaar moet ik het nog steeds aanhoren. “De racisten breken nog eens door, … laat ze maar aan de macht komen dan zien mensen dat ze geen zoete koeken bakken,” zegt een collega tijdens de middagpauze op school. Ik hoor mijn moeder mijmeren of ze haar kinderen uit de kuil heeft gered om in de put te vallen.

Twaalf jaar geleden bevatte ze de mogelijke machtsovername door Vlaams Belang met het treffende citaat van de Perzische humanist, schrijver en poëet Nader Ibrahimi: “Vluchten ligt aan de basis van het leven maar terugkeren naar slavernij is onvergeeflijk. Het is beter om te sterven dan voor een stuk leven te willen verrijzen”.

Ze blijft ons eraan herinneren dat het verdragen van verdriet eenvoudiger is dan bedelen om geluk. Of hoe een culturele aanwinst deze vrouw is voor ons Vlaanderen.

Zwarte Zondag zindert na

We waren amper een half jaar in België toen we begrepen dat we niet welkom waren. De Zwarte Zondag van november 1991 zindert nog na in mijn prille herinneringen aan onze aankomst in België, in Bredene aan Zee. De gastvrije Vlamingen stelden ons gerust dat Vlaams Blok vooral problemen had met de Walen en met de Italiaanse en Marokkaanse migranten. Wij zouden ons niet geviseerd moeten voelen. Hoe goed ze het ook bedoelden, dat was de grootste onzin die ik ooit voorgeschoteld kreeg.

Wie op een systematische wijze voor een exclusieve samenleving pleit, pleit vandaag tegen de Walen, morgen tegen de Marokkanen en overmorgen tegen andersdenkende Vlamingen, de linkse ratten. Er is altijd een verschil binnen de samenleving waarop je kunt filteren en discrimineren.

Illusie van een wit, blond Vlaanderen

Dat sommige mensen hier huiveren als ze lezen dat sommige betogers in Duitsland een bord omhoog hielden dat een kalifaat de enige oplossing is voor hun marginalisering in de samenleving, begrijp ik.

Ik frons zelf mijn wenkbrauwen als de amper achtjarige meisjes strak gesluierd net voor 18 uur hun spel onderbreken om naar huis te gaan voor Koranlessen. Nadat de revolutie “Women, Life, Freedom” in Iran van start ging in oktober vorig jaar, waar vrouwen hun sluiers in brand staken, kwamen ze plots niet meer bij ons spelen. Ondanks de gastvrijheid waarmee ze door mij bij ons thuis ontvangen werden, herkennen ze me nu niet meer op straat. Het is alsof ze loyaal de instructies van hun ouders volgen: “Ga niet om met Iraniërs. Die zijn niet gelovig en verbranden hun sluiers.”

Hoe boos was ik niet toen een groep jongeren met modder gooiden naar een dame en haar beledigden toen ze deze zomer in haar monokini in de Gentse Blaarmeersen in het water ging. Bij wijze van protest dacht ik erover om dagelijks in mijn monokini in de Blaarmeersen te gaan zwemmen nadat ik dat artikel onder mijn neus kreeg.

En ja, het is inderdaad problematisch als een jongere tegen mij zegt dat hij mij in de hel zal ontmoeten in het hiernamaals omdat ik geen moslim ben. De implicatie van die stelling was nog niet volledig doorgedrongen tot die jongen. Als hij mij in de hel zou ontmoeten, was hij er zelf ook belandt. Dat begreep hij nog niet. We verwachten van jongeren dat ze impulsieve ondoordachte uitspraken doen. Ze groeien daar uit. Wanneer je echter ziet dat dezelfde kort door de bocht redeneringen terugkomen in de rest van de maatschappij, wordt het ontmoedigend.

Geen Europese versie van Hezbollah

“In Iran werd  ik opgejaagd door de conservatieve en onverdraagzame Hezbollah – Hezbollah of “Gods Partij” is een schimmige organisatie die onder bewind van Ayatollah Khomeini, de stichter van de Islamitische Republiek Iran vanaf 1979, ontstaan om de massa namens islam, antizionisme en anti-imperialisme te onderdrukken – hier word ik weer geconfronteerd met een Europese versie van Hezbollah … Ik was gevlucht om mijn gezin in veiligheid te brengen,” schreef mijn moeder in juli 2012 toen Vlaams Belang druk campagne voerde voor de verkiezingen.

Ze besloot haar artikel De wereld is het grenzeloze land van alle mensen met de vaststelling dat de menselijke waardigheid te duur is om het aan mensen zoals de aanhangers van Vlaams Belang of rechts Vlaanderen te verkopen. Ze vervolgde met een hoopvol geluid van Ahmad Shamlou, de iconische twintigste-eeuwse Perzische poëet.

“Op een dag zullen de vredesduiven terugkomen
Het slot zal een illusie worden
De liefde zal de hand van schoonheid kussen
Het is niet belangrijk dat ik dit nog zal meemaken [maar het zal gebeuren].”

9 juni 2024. Ik hou mijn hart vast.

*****

Bijdragen van mijn moeder Roya Raha op de wereldmorgen.be: Roya Raha | DeWereldMorgen.beDeWereldMorgen.be