David Grossman, de onvolprezen Israëlische auteur, vergeet in zijn tekst onder de titel ‘Mijn land is een ziek lichaam’, dat Israël nooit gezond is geweest, omdat het geen gezonde basis heeft. Het gaat al mis vanaf de eerste zin: ‘Vanaf zijn prille begin heeft Israël het karakter van een start-up.’ schrijft hij.  Dat is van een bijna ondraaglijke lichtzinnigheid: het prille begin van Israël is een etnische zuivering, de Nakba. 750.000 Palestijnen werden in 1948 verjaagd en er werden onnoemelijke misdaden gepleegd. Deze etnische zuivering is daarenboven nooit gestopt, en de misdaden gaan onverminderd door, zoals het systematisch uitmoorden van kinderen. Alleen al dit jaar zijn er 34 kinderen omgebracht. Het is misplaatst om zo luchtig te doen.

Maar Grossman gelooft rotsvast in zijn land, althans tot voor kort. ‘Israël heeft zware tijden gekend en existentiële gevaren, maar de geest die er heerste, was die van een bruisend land, dat originaliteit uitstraalde, het onverwachte en het vermogen om zichzelf in alle domeinen te overstijgen.’ Dat Israël al jaren een apartheidsysteem is, wordt hier zedig verzwegen. Als een vorm van nederzettingskolonialisme kan Israël daarenboven niet anders kan dan een apartheidssysteem zijn, en hoort ook etnische zuivering tot die logica van nederzettingskolonialsme. De misdaad staat ingeschreven in de basisslagzin van het zionisme: ‘een land zonder mensen, voor mensen zonder land’. Als blijkt dat er dan toch mensen wonen, moeten die verdreven, vermoord of opgeborgen worden in reservaten of bantustans, en dat is precies wat Gaza en de overblijvende enclaves van op de Westelijke Jordaanoever zijn.

“En toen kwam de staatsgreep’ gaat Grossman verder, “ en ontglipt ons nu gaandeweg de vrijheid van beweging en de harmonie van een gezond lichaam.” Spreken over de harmonie van een gezond lichaam in verband met de geschiedenis van Israël is niet minder dan obsceen. Het stelen van land, het verdrijven en onderdrukken zit in het DNA van elke vorm van nederzettingskoloniasme en dus ook in Israël, de laatste westerse nederzettingskolonie, na het opdoeken van het apartheidsregime in Zuid-Afrika, onder druk van de internationale sanctis en de rebellie van het ANC.

“Alles wat voor het merendeel van de burgers natuurlijk en vanzelfsprekend was – vereenzelviging met de staat, het bijna familiale gevoel erbij te horen – verloopt nu schoorvoetend, bezaaid met twijfel en angst.” Het is die vereenzelviging met de staat die ervoor zorgt dat veruit de meeste Israëli’s ongevoelig zijn voor de misdaden tegen de Palestijnen en blind blijven voor het feit dat hun land al decennia, in feite sinds het begin, een apartheidsregime is.

Nu, uiteindelijk komt in Grossmann’s tekst dan toch de bezetting in beeld: “En zoals vaak gebeurt in een ziek lichaam vragen steeds meer letsels om een onmiddellijke behandeling. Komen opgeborreld aan de oppervlakte van het Israëlische bewustzijn: de betekenis en de implicaties – net als de ondraaglijke kosten – van de ziekte van de chronische bezetting;(…); en van de explosieve relaties van de staat met de grote Palestijnse minderheid en haar rampzalige toestand, enzoverder enzovoort.” Goed dat hij er toch wat besef van heeft.

Maar verderop gaat het weer mis:  “Net als een koorddanser die plots naar zijn schoenen kijkt en dan de afgrond in, worden we ons steeds meer bewust van de broosheid van ons bestaan hier; van het gevoel dat de grond onder onze voeten wegzakt. Ineens is niets meer vanzelfsprekend. Niet de kameraadschap, niet de opofferingsgezindheid, niet het ‘volksleger’, niet de wederzijdse verantwoordelijkheid, niets.” Het volksleger, dat is precies die instantie die alle misdaden van Israël heeft begaan. Je voelt dat er nog altijd een blindheid is voor het feit dat nederzettingskolonialisme wezenlijk misdadig is, niet anders kan dan tot etnische zuivering en apartheid leiden, en het volksleger, eerst de Hagana, daarna het IDF, Israeli Defence force, op zich een door en door bedrieglijk acroniem, is het instrument bij uitstek van die misdaden. Area C, veruit het grootste deel van de westelijke jordaanoever, dus het Palestijnse gebied, is een ‘military zone’, gecontroleerd door het leger en strikt verboden voor Palestijnen.

Grossman eindigt met een oproep om de democratie te verdedigen door protest. Hij noemt de protestbeweging: “de levensader van de democratie. (…) Ze moet worden gehandhaafd en gevoed en volgehouden, (…), om Israël te herstellen, (…) – tot we weten of het dit heeft overleefd, of dat onze catastrofe, deze ziekte, kwaadaardig is uitgedraaid.” Alweer doet hij alsof de kanker niet het apartheidsregime zelf is, alsof Israël weer gezond kan worden zonder de bezetting en onderdrukking van de Palestijnen te stoppen. Welnu, dat kan nooit of te nimmer lukken. Tenzij de wereld even blind blijft als de Israëlische protestbeweging en zelfs haar intellectuelen, voor het ten hemel schreeuwende onrecht dat de Palestijnen al 75 jaar moeten ondergaan.