Ik, en velen met mij, deelden die opluchting niet. Het Vlaams Belang is de tweede grootste partij van Vlaanderen, en in drie van de vijf provincies zelfs de grootste. Met 31 zetels in het Vlaams Parlement hebben ze ook de grootste fractie. Hoezo, geen zwarte zondag?
Bovendien is die exclusieve focus op Vlaams Belang misleidend. Voor velen van ons zijn partijen als de N-VA, die er de afgelopen jaren in zijn geslaagd om racisme en Islamofobie te normaliseren, op de lange termijn gevaarlijker en schadelijker voor het sociale weefsel. Terwijl het Israëlisch regime, door de burgemeester van Antwerpen “de kant van het licht” genoemd, steeds meer onder vuur komt te liggen voor diens flagrante schendingen van de mensenrechten na meer dan 8 maanden genocide, zijn verschillende leden van de partij openlijk zionistisch. Samen halen beide partijen 62 zetels van de 124 (en het is dankzij de Nederlandstalige kiezers in Brussel dat ze nét niet de meerderheid kunnen halen die nodig zou zijn voor een coalitie). Hoezo, geen zwarte zondag?
Daar komt nog eens bij dat vrijwel alle centrumpartijen al jaren naar rechts opschuiven. De voormalige Vooruit-voorzitter die openlijk racistische uitspraken doet, haalt veel kopstemmen. In plaats van zorgwekkend, heet dat het ‘Conner-effect’.
Dit bericht op Instagram bekijken
Voor velen onder ons was het dus wél een zwarte zondag. KifKif waarschuwt terecht dat partijen die asociale recepten en racistische onderbuikgevoelens uitbuiten de komende regeringen vormen, en daarbij door extreemrechts zullen worden aangejaagd. Zoals Tuly Salumu schrijft in De Morgen, zal ook zonder regeringsdeelname extreemrechts wegen op het beleid. Ook in het Europees Parlement zien we een duidelijke ruk naar rechts. Dat door velen niet van een zwarte zondag wordt gesproken, herinnert nog maar eens aan wie de macht heeft om te benoemen. Geen zwarte zondag, voor wie precies?
Toch voelt de term ‘zwarte zondag’ niet helemaal juist. Ik herinner me hoe voormalig Antwerps stadsdichter Seckou Ouologuem jaren geleden een gedicht bracht over hoe zwart(heid) discursief vaak een pejoratieve associatie heeft. Niemand wil het zwarte schaap van de familie zijn. Wie niet betaalt op de tram doet aan zwartrijden. Zwart geld was je wit, en wie kwaadspreekt over iemand maakt die persoon zwart. Onschuldig? Denk aan hoe in een Zwitserse politieke anti-immigratie campagne een wit schaap een zwart schaap van de vlag stampte. Hoe de Israëlische regering in een bredere agenda van onteigening en uitroeiing het hoeden van de zwarte geit, het belangrijkste vee van de bedoeïenengemeenschap, criminaliseerde met the Black Goat Act. Een paramilitaire eenheid deed de kuddes in 3 jaar tijd met 64% inkrimpen. Of hoe een Israëlische pop-zanger een wilde menigte dansende soldaten ophitste met de woorden “Gaza you Black woman! Gaza you bitch!“ Zwartheid wordt in taal en verbeelding nog steeds negatief geconnoteerd.
Hun partijprogramma’s mogen dan verschillen, maar wat de eerdergenoemde uiterst rechtse en rechtse partijen op zowel Vlaams als Europees niveau delen is een etnonationalistische, racistische ideologie die diep verankerd is in witte suprematie. Misschien dekt een ‘witte zondag’ daarom beter de lading. Hoe dan ook, voor nieuwkomers en andere kwetsbare groepen (men zou zowaar vergeten dat Vlaams Belang ook homofoob is en het recht op abortus wil beperken) worden het jaren van zwarte sneeuw, zou ik zeggen, ware het niet dat sneeuw wit is. Zo wit als afgelopen zondag dat was.
