Capitool in Washington. Foto: Martin Falbisoner/ CC BY-SA 3:0
Corinna Barnard, Consortium News,

VS-Congres mag van Israël-lobby genocide niet bij de naam noemen

Dat Palestijnen lijden onder genocidaal geweld is voor leden van het Congres in de Verenigde Staten onvoldoende. Begin december kantte deze wetgevende instantie zich ook tegen de vrijheid om Palestina met demonstraties te steunen, aldus Corinna Barnard.

donderdag 14 december 2023 11:11
Spread the love

 

“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr.) 

*  *  *

 

De VS bevindt zich momenteel in de wurggreep van een monsterlijke poging om de natie te fixeren op angst voor een genocide die volstrekt hypothetisch is. Dit, terwijl er een echte genocide aan de gang is.

Begin december ondervroeg een commissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden (die doet denken aan het Mccarthyisme uit de vijftiger jaren van de beruchte House Un-American Activities Committee) drie universiteitsvoorzitters over hun tolerante houding ten opzichte van een woord als ‘intifada’, een term die The New York Times omschreef als “een Arabisch woord dat opstand betekent en dat door veel Joden wordt opgevat als een oproep tot geweld tegen hen.”

Cruciaal in deze formulering is dat veel Joden ‘het zo opvatten’, een toegeving dat het bij de hoorzitting ging om een confrontatie over terminologie en stellingname. In hun zionistische afrekening maakten de congresafgevaardigden duidelijk welke invalshoek politiek gezien zou horen te zegevieren in hun vergaderzaal. Het was de Republikeinse vertegenwoordigster Elise Stefanik uit New York die hierbij een bijzondere felheid aan de dag legde.

In een tweet hekelde ze voorzitter Gay van Harvard University, die weigerde te verklaren dat het oproepen tot massaal geweld en genocide op het Joodse volk volgens de gedragscode van haar universiteit als intimidatie of pesten wordt beschouwd.

Terwijl ze tijdens de hoorzitting oproepen van zich afsloegen om de politieke verontwaardiging van hun studenten te sanctioneren, krabbelden twee universiteitsleiders naderhand onder toenemende politieke druk toch terug. Ze zwichtten voor het misplaatste idee dat de betreffende uitlating opriep tot de ‘genocide op de Joden’ zoals The New York Times het in een artikel uitdrukte, zonder ook maar een voorbeeld te geven van onmiskenbaar genocidaal taalgebruik.

De hoorzitting betekende een ondermijning van de vrijheid van meningsuiting. Woorden om het Palestijnse verzet uit te drukken, werden verdraaid door er een kwade betekenis in te leggen voor Joden. En dat op het moment dat het Israëlische leger een genocide aan het plegen is.

Woorden om het Palestijnse verzet uit te drukken, werden verdraaid door er een kwade betekenis in te leggen voor joden.

Het ging om meer dan om alleen een toneelstukje over de betekenis van woorden. Het was een zedenles over wie in het Congres de baas is en er vrijuit een mening mag geven en wie niet. Op 9 december behaalden de zionisten een overwinning met het nieuws dat zowel Elizabeth Magill, president van de universiteit van Pennsylvania, als Scott L. Bok, voorzitter van het bestuur, hun functie neerlegden onder wat The New York Times noemde “intense druk van donoren, politici en alumni”. Magill blijft wel aan als lid van de rechtenfaculteit. Het nieuws van de overwinning deed Stafanik er openlijk naar verlangen om meer universiteitskoppen te laten rollen. “Eéntje afgetreden. Nog twee te gaan. Dit is nog maar het begin” tweette ze onvermurwbaar op X:

Palestijnen mogen dan wel te lijden hebben onder het meedogenloze geweld, voor de Amerikaanse afgevaardigden is dat niet genoeg. Ze hebben hun vizier ook gericht op supporters van Palestina en proberen hun vermogen uit te schakelen om vrijuit te kunnen spreken, te schreeuwen en met protestborden te zwaaien. Het is een vorm van onderdrukking die te vergelijken is met wat velen als werknemer hebben ervaren bij de grote Amerikaanse nieuwsmedia.

Legitieme kritiek besmeuren

Begin december zagen we ook dat het Amerikaans Congres politieke oppositie tegen Israël verwart met antisemitisme. Dat gebeurde op het moment dat de congresleden eigenlijk actie hadden moeten overwegen om de aanval van Israël op de Palestijnen te stoppen. Maar in plaats daarvan nam men een resolutie aan over het algemene vijanddenken tegenover Joden.

Het Amerikaans Congres verwart politieke oppositie tegen Israël met antisemitisme

Gelet op de wreedheden die Israël begaat – en de gerechtvaardigde woede die ze oproepen – is deze resolutie van het congres gewoonweg niet te vatten. Allereerst niet omdat de politieke oppositie die momenteel tegen Israël woedt niet is gericht op het jodendom. De ware tegenstelling is die van een bezet volk tegenover een brute bezetter.

Voor Palestijnen kan de religie van deze huidige bezetter niet relevanter zijn dan wat het christendom was van VS-president Andrew Jackson voor de inheemse bevolking die hij in de 19e eeuw naar The Trail of Tears dwong, een gedwongen landverhuizing. Wat telt zijn de daden van de bezetter, niet hun geloofsovertuiging.

Ten tweede is het jodendom een oude religie, terwijl het zionisme een relatief recent politiek project is met extreem-rechtse christelijke aanhangers dat bewezen heeft genocidaal te zijn. Niets van dit alles heeft te maken met Joden in het algemeen. En het is zeer problematisch om de suggestie te wekken dat dat wel zo is.

Joodse historici en intellectuelen – de naam van Norman Finkelstein schiet me te binnen, samen met die van de Israëlische historicus en auteur Ilan Pappé – zijn al lange tijd moedige voorvechters van Palestijnse rechten. Joodse organisaties zoals Jewish Voices for Peace en If Not Now hebben een staakt-het-vuren actief gepromoot sinds Hamas op 7 oktober Israël aanviel.

Gevaarlijke triomf

De mate waarin media-aandacht zulke individuen en groepen heeft gemarginaliseerd en in plaats daarvan een groot platform schiep voor Amerikaanse zionisten om te spreken namens Joden in het algemeen – op een moment dat duizenden en duizenden Palestijnen worden afgeslacht – betekent een triomf voor de Israël-lobby met al zijn invloed en propaganda.

Dit wapenfeit brengt echter het mogelijk ernstige gevolg met zich mee dat Joodse mensen en Amerikaanse burgers in het algemeen worden geassocieerd met het genocidale geweld van de Israëlische regering. Een dergelijk kronkelredenering kan talloze vijanden creëren.

En zoals Cara MariAnna onlangs waarschuwde in haar artikel De rampzalige overheersing door de Israël-lobby: “De veiligheid en status van de VS in de wereld zijn plotseling onzekerder dan ze in de hele geschiedenis zijn geweest. De VS wordt beschadigd – beschadigt zichzelf ernstig – door de voortdurende onwrikbare steun aan een natie die zo onbeheersbaar is en die door vele mensenrechtenorganisaties als een apartheidsstaat wordt erkend. Israël steunen is niet langer in het belang van de Verenigde Staten, als het dat al ooit was en wordt een toenemende verantwoordelijkheidslast.”

De machtige invloed van de Israël-lobby kan ook worden toegeschreven aan het hardhandig optreden tegen gewetensvolle mensen die hun stem verheffen en doen wat ze kunnen om de kwade gang van zaken te keren. Ze schreeuwen op straat over de bevrijding van Palestina “From the river to the sea“; ze gooien verf op wapenfabrieken, ze confronteren politici met hun passiviteit. En dit alles terwijl er kinderen worden gedood.

Dit zijn allemaal onze alledaagse helden, die zich inzetten voor rechtvaardigheid en medeleven. Dit zijn de burgers waar we trots op zouden moeten zijn en die we zouden moeten leren kennen. Maar in plaats daarvan worden ze belasterd, gearresteerd, geïntimideerd en, zo lijkt het nu onvermijdelijk, afgeschilderd als antisemieten.

Historische context

Amerikanen worden er vaak toe aangezet om de situatie in Israël te ingewikkeld te vinden om deze te kunnen begrijpen. Het kan worden gezien als “die situatie ginderachter”, een plaats waar ze “gewoon elkaar haten”, een vaststelling die met een vermoeid handgebaar kan worden weggewuifd. Zionisten haasten zich om dit kennisgat op te vullen met Hasbara-versies – afkomstig uit Israëls “publieke diplomatie” of propaganda – van de geschiedenis. (nvdr.: Hasbara is een Israëlische communicatiestrategie om daden te verklaren, of ze nu terecht zijn of niet.)

Hoewel je geen diepgaande kennis van de regio hoeft te hebben om te begrijpen wat voor groot onrecht er wordt aangericht, kunnen deze aandachtspunten een bredere context schetsen:

Israël is niet ontstaan op een stuk land zonder mensen voor een volk zonder land. Er bestond een bloeiende Palestijnse samenleving en Israël is opgericht in 1948 door honderden dorpen te vernietigen, duizenden Arabieren te doden, 750.000 Palestijnen uit hun land te verdrijven en ze niet toe te staan terug te keren, zoals gedocumenteerd door Israëls “nieuwe historici”, in het bijzonder door Pappé in zijn boek The Ethnic Cleansing of Palestine.

De status van Israël is voor mensenrechtengroeperingen tegenwoordig die van een apartheidsstaat, omdat Palestijnen die sinds 1967 illegaal bezet zijn op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza door Israël (in strijd met resoluties van de VN-Veiligheidsraad) geen rechten hebben.

Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever vallen Palestijnen aan en verdrijven ze uit hun huizen en van hun land in een langzame voortzetting van de zuivering die al begon in 1947-1948. Nu gebeurt dat versneld in Gaza;

Het militaire rechtssysteem van Israël houdt Palestijnen jarenlang gevangen zonder ze ooit van een misdaad te beschuldigen; velen van hen zijn nog kind.

Gaza staat algemeen bekend als een openluchtgevangenis.

Tegen deze basisachtergrond staat de dagelijkse stortvloed aan wreedheden in Gaza die genoeg morele helderheid verschaffen, voor iedereen die bereid is ze te volgen. Een paar pijnlijke realiteiten die nu dagelijks aan het licht komen:

Duizenden burgers, onder wie veel vrouwen en kinderen, worden afgeslacht door voortdurende bombardementen.

Israëlische artsen gaven schriftelijke steun aan het leger om ziekenhuizen in Gaza te bombarderen. (Artsen gaven toestemming om ziekenhuizen te bombarderen. Dit feit is het herhalen waard omdat het zo schokkend is.)

De omstandigheden zijn zo zwaar dat het uitbreken van ziektes een nog grotere doodsoorzaak kan worden dan alle bombardementen.

Israëlische artsen steunden het bombarderen van ziekenhuizen in Gaza

Er dook onlangs een video op waarop te zien is hoe zo’n honderd Palestijnse mannen – het totale aantal burgers onder hen is nog niet bekend – uitgekleed en geknield voor bewapende Israëlische ontvoerders zitten. Een verslaggever van Al Jazeera zei dat de beelden van die geknielde en naakte Palestijnse mannen “een echo zijn van de geschiedenis van de regio, waar uitgeklede mannen naar onbekende locaties worden gebracht”.

Kenners van de regio zouden een veel langere litanie van Israëlische misdaden kunnen opsommen. Maar het punt is dat deze lijst met de dag langer wordt sinds de aanval van Hamas op Israël op 7 oktober. Elke Amerikaan kan op dit punt een standpunt innemen, ook zonder een gevorderde graad in geschiedenis.

Vragen over 7 oktober

En dan de vraag wat Hamas wel en niet deed op 7 oktober, toen zijn militanten uit Gaza uitbraken en in het offensief gingen. Van de eerste berichten over ernstige wreedheden tegen burgers zijn sommige ontkracht. Zoals via deze tweet dat Hamas baby’s zou hebben onthoofd:

Andere beschuldigingen worden nog even op afstand gehouden totdat ze verder geverifieerd zijn.

Er woedt momenteel een informatieoorlog over “7 oktober” en we kunnen veilig aannemen dat de publieke aandacht zal verschuiven naarmate journalisten en onderzoekers geleidelijk aan meer feiten weten te achterhalen.

Hoewel de afschuwelijke reactie op de berichten over de aanvallen van Hamas op burgers op 7 oktober begrijpelijk is, valt de militaire reactie van Israël daarop niet te rechtvaardigen. Het is ook niet acceptabel om het verhaal te beginnen en te eindigen met “7 oktober”. Voor die datum en op bijna elke dag sindsdien heeft Israël de Palestijnen collectief gestraft, wat een oorlogsmisdaad is. Te midden van dit alles moet het recht van een bezet volk om zich te verzetten duidelijk in het oog worden gehouden.

De mate waarin Israëlische misdaden worden gerapporteerd neemt af naarmate het dodental onder journalisten stijgt. Meer dan 60 journalisten en mediawerkers in Gaza zijn tot nu toe gedood. Meer zelfs dan in welk ander conflict van de afgelopen dertig jaar volgens een tweet van deze journalistenfederatie:

Tijdens het Thanksgiving-verlof zijn drie studenten van Palestijnse afkomst neergeschoten in de staat Vermont. Twee van hen droegen naar verluidt de keffiyeh, de zwart-witte sjaal die Palestijnse solidariteit kan symboliseren. Vorige week werd de laatste van hen uit het ziekenhuis ontslagen, verlamd vanaf zijn middel, op weg naar revalidatie.

“De schietpartij kwam op een moment dat het aantal bedreigingen tegen Joodse, moslim- en Arabische gemeenschappen in de VS is toegenomen in de weken sinds de oorlog tussen Israël en Hamas begin oktober uitbrak,” meldde de lokale pers.

Het is duidelijk dat deze groeiende bedreiging een probleem vormt dat om een oplossing vraagt. Dat gebeurt het meest effectief en duidelijk door iets te doen dat Israëls collectieve bestraffing van het Palestijnse volk doet beëindigen, iets wat begrijpelijke emoties en veel misverstanden oproept.

Niemand die bij zijn volle verstand is, zou zich veilig moeten voelen terwijl deze gruweldaad doorgaat, dag na dag, zonder dat het einde in zicht is. Het krankzinnige, wraakzuchtige geweld, gebaseerd op openlijk genocidale bedoelingen, zou ons bloed moeten doen koken. Het gedrag van Amerikaanse congresleden eerder deze maand zou dat ook moeten doen.

Zondag 10 december is, met een macabere timing, de Dag van de Mensenrechten van de Verenigde Naties gevierd. Er bestaat geen beter moment om stil te staan bij de mate waarin de VS en Israël de enorme humanitaire inspanningen schenden die na de Tweede Wereldoorlog zijn gepleegd om de wereld weg te leiden van de verschrikkingen van een nieuwe oorlog. In een recente ranglijst van landen die zich houden aan het VN-Handvest staan Israël en de V.S. op de laatste plaats.

In een recente ranglijst van landen die zich houden aan het VN-Handvest komen Israël en de V.S. op de laatste plaats

Om de mensenrechten in Palestina te herstellen, moeten de mensen in Israël en Palestina de kans krijgen om samen in één burgermaatschappij te leven, gesteund door het internationaal recht en met middelen om zich te beschermen bij de wederopbouw. Maar voordat zoiets ambitieus en hoopvols kan worden uitgeprobeerd, is het nu dringend noodzakelijk om het bloedvergieten te stoppen, aan te dringen op een staakt-het-vuren en om de wonden en het lijden te verzorgen.

Er is druk vanuit de Amerikaanse bevolking nodig om een einde te maken aan het moorden en om de hersenspinsels van oorlogsmisdadigers te overwinnen. Wees geen “Goede Duitsers”, die door de geschiedenis zijn veroordeeld, omdat ze het heimelijk oneens waren met de nazi’s, maar toch hun blik afwendden en niets deden om hun wreedheden te stoppen.

 

Corinna Barnard, adjunct-hoofdredacteur van Consortium News, werkte eerder als redacteur voor Women’s eNews, The Wall Street Journal en Dow Jones Newswires. Aan het begin van haar carrière was ze hoofdredacteur voor het tijdschrift Nuclear Times, dat verslag deed van de beweging tegen kernoorlog.

Dit artikel verscheen op Consortium News. Vertaling RvG

Creative Commons

uit de community

dagelijkse newsletter

meest gelezen

Lieven Boeve neemt afscheid: “Lerarentekort, watervaleffect, vrije keuze blijven zware uitdagingen”

‘Manufacturing Consent’ van Noam Chomsky en Edward Herman eindelijk in het Nederlands vertaald

“Kiezers N-VA, Vlaams Belang willen geen splitsing van België” volgens historicus Roger De Peuter

Haalt België 200 jaar? “België blijft zéér crisisbestendig” volgens historicus Guy Vanthemsche

VS-politicologe Jodi Dean: “Academici, durf risico’s nemen voor Gaza, samen met je studenten”

video's

Bezetting en kolonisatie Palestina

Gaza

take down
the paywall
steun ons nu!

Tareq S. Hajjaj, Mondoweiss,

Hoe de massamoord in het al-Shifa-ziekenhuis echt verliep: “Kom naar buiten, gij beesten”,

Seppe De Meulder

Groeiende studentenbeweging voor Palestina: voorbode van een nieuwe wereld

Johan Depoortere,

“Een sprankeltje hoop in een hopeloze situatie”

Lode Vanoost

Mannen in de zon, Palestijnse wanhoop na de eerste Nakba

Lucas Catherine

De 100 ergste citaten van Israëlische politici: een selectie

Lucas Catherine

Wat voorafging aan 7 oktober 2023: De honderdjarige oorlog tegen Palestina

In samenwerking met GetBasic

get-basic

© 2010-2019 DeWereldMorgen.be

creative commons
CC BY-NC-ND 2.0

Vlaanderen
Erasmus