Fatih bijt de spits af

Ik leer Fatih De Vos kennen. Eén van de statements die hij maakt is dat we waarheid meer als een collectieve zoektocht moeten zien, en hij voegt eraan toe dat sociale media op dat vlak vaak erg teleurstellend zijn of zelfs eerder het omgekeerde veroorzaken. Hij zegt nog veel meer maar dit blijft ook hangen: ik moet meer naar mijn moeder gaan, anders heeft de rest geen zin. En de spitse oneliner “ge zijt de slaaf van een woord dat is uitgesproken” mept ook goed als Fatih op dreef is. We minimaliseren zo snel racisme en na vier maanden is het nog slechts een uitschuiver …

Polycrisis

Dominique Willaert schetst drie bevindingen na 9 juni: een links authentiek verhaal kan ook de geesten en harten veroveren, radicaal-rechts scoort overal in Europa en capteert het ongenoegen, is immens populair, links verliest fors in Wallonië, met Vlaanderen verschillen we nu niet meer zoveel van elkaar…

Seppe De Meulder van DeWereldMorgen heeft het over een polycrisis, over de frames van de media die nooit racisme als een probleem bespreken maar wel migratie altijd zo benaderen. Anton Jäger van de KU Leuven stelt vast dat Vlaams Belang ooit een stedelijke partij was en nu in het agrarische achterland enorme scores haalt. De mayonaise van de NVA ‘pakt’ vooral nog in de voorsteden, links doet het vaak behoorlijk goed in pakweg Gent, Leuven, Antwerpen…

Grote vragen

Hoe ons straks te positioneren met de besparingsregeringen die eraan komen? Wie zal de coördinatie tussen het middenveld en de vakbonden opnemen om samen een vuist te maken, weerstand te bieden? Moeten we niet bouwen aan eigen en vooral andere mediaplatformen om een links verhaal begeesterend te brengen?

Zowel Anton als Seppe zijn het erover eens dat strakke besparingen de problemen niet oplossen maar alles nog veel scherper (zullen) maken, vraag dat maar aan de Grieken nadat ze fors door Dijsselbloem en co de buikriem moesten aanhalen …

Vakbondsvrouwen aan het woord

Fatiha Dahmani (ACV Puls) en Angeline Van den Rijse (ABVV) verzorgen deel twee van het grote gesprek. Terecht stellen ze dat ongelukkige mensen die voor veel te weinig geld teveel moeten werken niet links maar rechts stemmen. Heel veel mensen, zowel mensen van kleur als witte mensen, hebben een pokkemoeilijk leven, jobs zijn vaak slechtbetaald, de loon-en arbeidsvoorwaarden zijn ronduit klote en dat is een ideale voedingsbodem voor extreemrechts.

En ze voegen er stellig aan toe dat het NIET normaal is dat werkloosheid in de tijd wordt beperkt. Zo organiseer je meer armoede. Dat Vooruit daarin mee schuift is erg zorgwekkend…

Fatih De Vos, Angeline Van den Rijse, Ng Sauw Tjhoi en Fatiha Dahmani. Foto: Youna Mulock Houwer

Wat te doen?

De vakbonden moeten terug de wijken intrekken, dat debat moet worden gevoerd vindt Fatiha. Community building wordt een kernopdracht van de vakbonden als het van haar afhangt. Dat betekent dat er terug ‘volkse’ huizen worden heropend, die heten eerder Internationaal dan Vlaams Huis. Zich herconnecteren, het boek van Dominique vindt veel weerklank, temeer omdat Angeline in Herzele woont en de Denderstreek goed kent.

Ludo De Brabander van vzw Vrede steekt nog een hart onder de riem van het middenveld: actie loont, dat hebben de studentenprotesten en de manifestaties in Brussel bewezen, ze hebben niet genoeg maar toch substantieel gewogen op de standpuntinname van de federale regering.

Het middenveld… bestaat niet

Grote middenveldorganisaties zullen zich redden omdat ze robuuster zijn maar wat met de kleine broodnodige ambetanteriken? Fatih drukt zijn bezorgdheid daarover uit. Het doet aan de noodzaak van pluraliteit van Arendt denken …

Terugweg naar Lokeren

Een debat is nooit volledig maar zie: op de terugweg raadt een academicus en onderzoeker uit Beveren me aan om het nieuwste boek van Hein de Haas te lezen, en zo komt Lucebert weer tot leven: niets bestaat wat het andere niet aanraakt.