Het 1 x 10 systeem
President Nicolás Maduro nam telefonisch contact op met een massale volksmobilisatie in Caracas. Hij ‘kondigde iets superieurs, iets buitengewoons aan dat de overweldigende overwinning tegen het fascisme en de halvegaren zal verzekeren.’ Hij verklaarde dat ze het 1×10 systeem zullen herzien ‘huis voor huis, straat voor straat, gemeenschap voor gemeenschap.[1] Het komt erop neer dat de gemeenschapsorganisaties belast worden met het mobiliseren van regeringsgezinde kiezers en buurtverantwoordelijken om huis aan huis te gaan met de opdracht om minstens 10 mensen te registreren die bereid gevonden worden om op president Nicolás Maduro te stemmen.
In een bericht via zijn account op het X-platform riep de eerste vicepresident Diosdado Cabello de militanten op om meteen deel te nemen aan wat hij noemde ‘een oefening van een praktische enscenering.’ Hij benadrukte dat het mechanisme moet worden gecontroleerd, herzien en geverifieerd, evenals het garanderen van ‘permanent contact met elke kameraad die is geregistreerd in ons 1X10 systeem.’ De politieke leider riep op ‘om fouten te corrigeren waar nodig om de kracht en het vertrouwen van onze mensen te vergroten.’
Dit 1X10 systeem werd gecreëerd door de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) van president Nicolás Maduro om een bewuste stem aan te trekken van al haar militanten en degenen die bereid zijn om op 28 juli op de huidige president te stemmen. Het systeem houdt in dat elk lid minstens 10 mensen aantrekt om naar de stembus te gaan en minstens één persoon aan zich bindt die nog nooit op de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) heeft gestemd of zich van stemming heeft onthouden in de verkiezingsprocessen die tot nu toe zijn gehouden, in totaal dertig sinds de komst van de revolutie.
De militanten kregen de details van het systeem voorgeschoteld
‘In die zin beschrijven we hieronder de stappen voor de registratie van het 1×10 systeem:
- De registratie gebeurt via het digitale platform van de CC200 met de LINK:
Android: CC200 of IOS: CC200 of Web: CC200
En fysiek met het 1×10 territoriale formulier.
- Registreren en activeren als gebruiker
- Ga naar het 1×10 pictogram
- Registreer de identiteitskaart van de leden van uw 1×10 systeem
- Download de PDF van je 1×1 formulier.
Het formulier moet ook in fysiek en mobiel formaat worden bewaard. We laten de link achter om deze te downloaden.’
Eerste vicepresident Diosdado Cabello benadrukte dat deze taak informatie moet behelzen die ‘zeer reëel, verifieerbaar, controleerbaar, gecheckt en door ieder van ons geauditeerd is.’ Tegelijkertijd herinnerde hij eraan dat elke militant die behoort tot de structuren van de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) en van de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela van de Jongeren (JSUV) zijn 1×10 systeem kan opnemen.
Tenslotte gaf Diosdado Cabello de militanten nog mee: ‘Het1×10 systeem is een taak van nu, het werk moet nu beginnen, we zitten in een campagne voor de presidentsverkiezingen. De politieke structuren van de staat, de gemeenten en de deelgemeenten moeten worden ingezet op het hele nationale grondgebied. (…) Nu is het de taak om het 1×10 systeem te voltooien, te registreren en te controleren en de tien of meer aangeworven kiesgerechtigden te bezoeken, te begeleiden en ze mee te nemen naar de stembus op de dag van de stemming,’
Nacarys García, een lokale buurtleidster, die deelgenomen had aan ‘de oefening van een praktische enscenering’ in Caracas, vertelde aan The Associated Press dat zij en andere leiders erin slaagden om 10 mensen te registreren die ermee instemden om in de database te worden opgenomen. ‘We geven hun gegevens op geen enkel sociaal netwerk of op welke manier dan ook vrij,’ zei ze.
Andrea Sache, coördinator van de Eenheden voor de Verdediging van de Revolutie Bolívar Chávez (UBCH) in een wijk in de staat Portuguesa, verklaarde aan Venezuela TV dat het belangrijkste van de bezoeken is ‘om te verifiëren dat al die mensen die in het 1×10 systeem staan, geëngageerd zijn met de revolutie’ en effectief gaan stemmen.
Hoewel Nicolás Maduro herhaalde dat hij zal winnen van de andere kandidaten, gaf hij aan zijn aanhangers toch een uitdaging mee: ‘Ik wil een kwantitatieve en kwalitatieve groei zien van mobilisaties in elke buurt, in elke gemeente, in elke deelgemeente, in elke gemeenschap,’ zei hij.
Een amalgaam aan partijen
37 partijen en 13 kandidaten zullen deelnemen aan de verkiezingen. Zij maken deel uit van 3 grote politieke blokken in het land. Het verkiezingsaanbod is dit keer volgens politieke wetenschappers complexer dan alleen maar een polarisatie tussen ‘Chavisme’ (de regering en al dezen die de voormalige president Hugo Chávez als bevrijdingsheld beschouwen) en de oppositie, zoals dat het geval was bij vorige verkiezingen.[2]
Het eerste blok is nu aan de macht met president Nicolás Maduro en de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela (PSUV) samen met een dozijn bondgenoten, waarvan sommige onder gerechtelijke interventie, zoals Podemos, Tupamaro en de Communistische Partij van Venezuela.
Het tweede blok is samengesteld uit partijen en leiders van de ‘traditionele oppositie,’ die zich aan de andere kant van het politieke spectrum bevinden en de zittende regering met hand en tand tegenwerken. Een tiental partijen vormden een Verenigd Democratisch Platform en hielden voorverkiezingen in oktober vorig jaar om één kandidaat onder hen naar voor te schuiven. Het werd María Corina Machado met 92% van de stemmen. Zij werd van landverraad beschuldigd omdat ze, samen met zelfverklaarde ‘interim-president’ Juan Guaidó, de VS opriep tot een militaire interventie en de omverwerping van president Nicolás Maduro van de macht. Bovendien blokletterden de media half mei dit jaar het nieuws dat oppositieleidster María Corina Machado 3,2 miljoen dollar ontving van een Amerikaanse lobbyist (HSH Howard Stirk Holdings) om haar campagne rond de voorverkiezingen te financieren. Als tegenprestatie moest ze, eens verkozen en aan de macht, de Nationale Oliemaatschappij (Pdvsa) aan Amerikaanse transnationale bedrijven overdragen. Daarom weigerde het Hoog Gerechtshof haar te aanvaarden als een wettelijke kandidaat voor de nationale verkiezingen. Reden genoeg voor de VS en in hun zog de Europee Unie als trouwe vazal om sancties tegen Venezuela goed te keuren.
Het derde blok concentreert zich rond negen andere kandidaten die zich tussen het eerste blok met de regerende partij en de oppositie bevinden. Zij onderhouden in het openbaar dialogen met de regering, worden geconfronteerd met de extreme elementen van de oppositie en hebben het zogenaamde ‘Caracas-Akoord ondertekend.[3] Dat akkoord kwam tot stand na weken van debat waarin negen werkrondes en meer dan 150 vergaderingen werden gehouden om meer dan 500 projecten te analyseren. Jorge Rodríguez, de voorzitter van de Nationale Vergadering (Congres), benadrukte dat het document een uitdrukking is van de omvang van de oproep en de bereidheid om naar alle stemmen van de samenleving te luisteren. Volgens zijn verklaringen werd het akkoord bereikt door vertegenwoordigers van 97% van de politieke partijen, die op hun beurt 85% van de stemmen in het land mobiliseren, wat getuigt van een alomvattende inspanning om een gedegen en overeengekomen verkiezingsproces te garanderen.
De overeengekomen uitgangspunten omvatten respect voor de nationale soevereiniteit, onafhankelijkheid en territoriale integriteit van Venezuela in een duidelijke boodschap voor eenheid en verdediging van nationale belangen tegenover bedreigingen van buitenaf. Het verwerpt ook met kracht elke poging tot parallelle staatsinstellingen die wordt gepromoot door destabiliserende sectoren die de Venezolaanse democratie proberen te ondermijnen. Dit deel sluit af met het verzoek om alle vormen van politiek geweld, staatsgrepen, aanvallen op de Nationale Strijdkrachten en elke actie die de stabiliteit van de staat en de sociale vrede van het land in het kader van het verkiezingsprogramma van 2024 bedreigt, af te wijzen.
De traditionele oppositie van Blok 1 noemt sommige van de kandidaten van Blok 3 ‘schorpioenen’ omdat zij zich niet keerden tegen het ‘Chavisme’ van de huidige regering tijdens de zelfverklaarde ‘interim-regering’ van Juan Guaidó, voorzitter van het parlement in 2019.
Oppositiepartijen blijken niet klaar te zijn.[4]
In een recent interview onthulde Celina Carquez, een journaliste van de oppositie en specialist in verkiezingszaken het gebrek aan organisatie bij de sector van de oppositie die Edmundo González Urrutia als kandidaat heeft voorgedragen, slechts een paar weken voor de verkiezingsdag. Deze nobele onbekende werd in plaats van boegbeeld María Corina Machado als presidentskandidaat naar voor geschoven, nadat María Corina Machado omwille van landverraad door het gerecht als kandidate geblokkeerd werd. Journaliste Carquez verwijt een gebrek aan eenheid en coördinatie onder de oppositiepartijen:
‘Er zijn partijen die niet werken, die helemaal niets doen, en andere, neem ik aan, die heel arrogant zijn en denken dat ze geen hulp nodig hebben. Ze geloven dat ze geen hulp nodig hebben, ze vinden dat de andere partijen maar de “comanditos” (een manier voor burgers om samen te werken voor een gemeenschappelijk doel: in dit geval de verkiezingsoverwinning van Edmundo González, red) moeten registreren (…) ze laten mensen die al vijfentwintig jaar in de stembureaus zitten links liggen.’
Journaliste Carquez legt vooral de nadruk op de houding van de partij ‘Vente Venezuela,’ die haar verkiezingsmachine nooit heeft getest, maar er de voorkeur aan geeft om het proces eenzijdig te controleren in plaats van een consensus na te streven met politieke organisaties die meer ervaring hebben met dit soort evenementen.
Een ding wordt bij de verklaringen van journalste Celina Carquez alleszins duidelijk: de organisatie van de verkiezingsmachinerie moet belangrijker geacht worden dan oproepen tot marsen als het gaat om het behalen van een verkiezingsoverwinning. Op dit gebied hebben de krachten van de officiële partij veel meer ervaring en daadwerkelijke resultaten dan de oppositie, die zich de afgelopen jaren heeft laten leiden om wegen te begaan van demobilisatie, onthouding en politiek geweld.
In een interview wees Luis Vicente León, analist van de oppositie en voorzitter van Datanálisis, dat in een verkiezing waar 11 miljoen mensen stemmen, de percentages van de regering stijgen, omdat de meerderheid van de stemonthoudingen in Venezuela onthoudingen van de oppositie zijn. Hij erkende de mogelijkheid dat sectoren van de oppositie, met name de meer geradicaliseerde, niet bereid zijn om een uiteindelijke overwinning van de regering van Maduro te erkennen. Dit zou kunnen leiden tot beschuldigingen van fraude.
Beducht voor gewelddadige gevolgen
President Nicolás Maduro is er zich maar al te goed van bewust dat in het geval van een overwinning van zijn partij de hel kan losbarsten. Hij haastte zich dan ook om voorzorgsmaatregelen te nemen.[5]
‘Zodra de Nationale Kiesraad (CNE) de resultaten bekend maakt in de nacht van 28 juli, zal het eerste wat ik doe als president van de republiek, in het geval van een overwinning door ons en geratificeerd door het volk, een brede dialoog bijeenroepen met culturele, sociale en politieke sectoren en met de bedrijven, die samen de hele Venezolaanse samenleving vertegenwoordigen,’ zei hij.
Hij benadrukte zijn rol als promotor van de dialoog in het land, naar het voorbeeld van zijn voorganger, commandant Hugo Chávez, die altijd opkwam voor dialoog, begrip en respect voor de grondwet. Hij benadrukte dat het doel van deze dialoog is om een toekomstvisie in harmonie voor Venezuela te ontwerpen en hij verwierp met klem elke vorm van geweld of onrust die door sectoren van de oppositie tijdens de verkiezingscampagne wordt gepropageerd. In Venezuela zal vrede heersen voor, tijdens en na 28 juli, want vrede is hier om te blijven. Wij zijn bereid om ons leven te geven voor vrede, zodat de mensen kunnen genieten van rust en stabiliteit.’
Sancties
Inmiddels werd op 13 juni dit jaar tijdens de 89e plenaire zitting van de Verenigde Naties (VN) gedebatteerd over punt 28, met name: ‘Uitbanning van eenzijdige extraterritoriale economische dwangmaatregelen als instrument van politieke en economische repressie.’ De Venezolaanse minister voor Buitenlandse Zaken, Yván Gil, drong er tijdens zijn toespraak bij de regering van de VS op aan om de unilaterale dwangmaatregelen tegen Venezuela op te heffen, en hij benadrukte tegelijkertijd dat de Venezolaanse regering zich heeft zich geëngageerd met het Handvest van de Verenigde Naties. Hij brandmerkte de unilaterale dwangmaatregelen als misdaden tegen de menselijkheid en een geweldpleging op de mensenrechten.
[1] PSUV ajusta maquinaria electoral del 1X10 en Venezuela – Noticias Prensa Latina (prensa-latina.cu)
[2] https://www.vozdeamerica.com/a/tres-bloques-politicos-candidatos-presidenciales-venezuela-nicolas-maduro-maria-corina-machado-independientes-rausseo-ecarri-rosales-/7562569.html
[3] https://misionverdad.com/venezuela/tras-un-mes-de-debate-se-firma-el-acuerdo-amplio-de-caracas
[4] El fracaso organizativo de los testigos electorales de oposición | Misión Verdad (misionverdad.com)
