153 jaar sinds de Semaine Sanglante, de week waarop meer dan dertigduizend mensen hun leven gaven voor de Parijse Commune. De burgerlijke repressie van toen kan een les zijn voor onze studenten.

153 jaar geleden vond de bloedige week in Parijs plaats, nadat de Communards de hoofdstad twee maanden in handen hadden gehad. Deze naam geven we aan de strijdweek van 21 tot 28 mei 1871 waarin Parijs heroverd werd door de honderdduizend mannen van Thiers die Parijs straat voor straat en huis voor huis. De reactionaire repressie had minstens dertigduizend doden als gevolg.

Jean-Baptiste Clément, een liedschrijver die als revolutionair op de laatste barricades stond tijdens de val van de Commune, schreef er dit lied over. De tekst beschrijft het Parijs na de gefaalde revolutie, maar spreekt ook over de hoop dat vanuit het puin een nieuwe strijd kan ontstaan.

Jean-Baptiste Clément – La Semaine Sanglante

Buiten verraders en gendarmes
Is al wat je op straat ziet
Trieste oude mannen in tranen
Weduwen en wezen

Parijs zindert van ellende
Zelfs de rijken trillen
De oorlogsraden zijn in de mode
En de kasseien zijn allemaal bebloed

Ja maar!
Het kan niet blijven duren
De slechte dagen zullen eindigen
En pas op voor de wraak
Wanneer alle armen mee strijden
Wanneer alle armen mee strijden

We jagen, we ketenen, we beschieten
Iedereen die we in het wilde weg oppakken
De moeder naast haar dochter
Het kind in de armen van de oude man

De wetten van de rode vlag
Zijn vervangen door terreur
Van al het afval van casino’s
Dienaren van koningen en keizers

Ja maar!
Het kan niet blijven duren
De slechte dagen zullen eindigen
En pas op voor de wraak
Wanneer alle armen mee strijden
Wanneer alle armen mee strijden

Hier zijn we weer in de handen van de jezuïeten.
Bij de Mac-Mahons, bij de Dupanloups.
Zal het wijwater regenen.
De kerken zullen winstgevende zaken doen.

Vanaf morgen zullen
Saint-Eustache en de Opera groot feest vieren
Ze zullen opnieuw concurreren.
En de gevangenis zal bevolkt zijn

Ja maar!
Het kan niet blijven duren
De slechte dagen zullen eindigen
En pas op voor de wraak
Wanneer alle armen mee strijden
Wanneer alle armen mee strijden

Morgen zal de politie
Weer bloeien op de stoep
Trots op hun staat van dienst
Met pistolen in hun handen

Zonder brood, zonder werk en ongewapend
Zullen wij geregeerd worden
Door verraders en gendarmes
Door tirannen en priesters

Ja maar!
Het kan niet blijven duren
De slechte dagen zullen eindigen
En pas op voor de wraak
Wanneer alle armen mee strijden
Wanneer alle armen mee strijden

Zullen de mensen nog steeds geketend zijn
Blijven ze altijd geketend?
Hoelang zullen de militairen
De touwtjes in handen houden?

Hoelang zal de Heilige Kliek
Denken dat we verachtelijk vee zijn?
Wanneer komt er eindelijk een Republiek
Van gerechtigheid en werk?

Ja maar!
Het kan niet blijven duren
De slechte dagen zullen eindigen
En pas op voor de wraak
Wanneer alle armen mee strijden
Wanneer alle armen mee strijden

Een nieuw tijdperk van kapitalisme

De overheersing vanuit de burgerlijke en kerkelijke orde zoals die in België ook de geschiedenis bepaalde, hield de bevolking arm terwijl het kapitalisme bloeide. De zege van de burgerij in 1871  duidt ook het begin van de Belle Époque, een nieuw tijdperk van luxe voor de klasse van kapitaal.

Terwijl de arbeiders waaronder vrouwen en kinderen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de dampen achter de machines moesten staan, zaten de eigenaren van de fabriek in de moderne kuststad in de casino’s.

Koloniale uitbuiting bracht hun extra rijkdom die zich uitdrukte in kolossale gebouwen, gebouwd door diegenen die net als de gekoloniseerde volkeren als dieren behandeld werden. Parijs maar ook onze grootsteden en kuststeden zijn hier een duidelijk voorbeeld van.

Net als nu werd het staatsapparaat ingezet tegen de georganiseerde arbeiders, wie op straat durfde komen en de macht van de burgerij bedreigde werd de kop in geslagen, ook vuurwapens werden door de gendarmes ingezet tijdens stakingen.

Het imperialistische tijdperk was aangebroken, een tijd van monopoliekapitaal en overzeese uitbuiting, een systeem die intussen heel de wereld onder haar invloed heeft. Een systeem waarin de oorlogsindustrie onze medemens en ons klimaat kapotmaakt.

De studentenintifada

1. Twee stromen

Als we linken willen leggen tussen de Communards en de hedendaagse strijd dan kunnen we richting de studenten kijken. De studentenintifada wordt gevoerd op een breed front waaronder studenten en jongeren van verschillende achtergronden, vanuit de arbeidersklasse of vanuit bevoorrechte posities.

Er is een duidelijk verschil tussen een revolutionaire tendens en een reformistische houding binnen de beweging. De ene is een directe uitdaging voor burgerlijke macht, de andere heeft een strategie die op het medelijden van onze heersers vertrouwt. Zij denken dat het een kwestie is van het overtuigen van politici, een positie die klimaatorganisaties ook nog te vaak innemen.

Deze is naïef omdat het geen rekening houdt met hoe het burgerlijk staatsapparaat haar belangen in tegenstrijd zijn met onze belangen als antizionisten en anti-imperialisten. Zij zullen versteld staan wanneer ook hun verzet met repressie beloond zal worden door onze regering.

2. Van Amsterdam tot Berlijn

Overwinningen halen vraagt een sterke band tussen de studenten en jongeren met de arbeidersstrijd en het Palestijnse verzet.

Strijden tegen de genocide en onze medeplichtige heersers vraagt veel moed dat hebben we al gezien op vele bezettingen. Hierbij denken we aan de kameraden in Nederland die barricades bouwden in Amsterdam, zij die moedig een zionistische knokploeg en de politie konden weerstaan en er na één dag terug stonden.

We denken aan de kameraden in Berlijn, die verraden werden door het bestuur die de veiligheid van hun studenten op bevel van de minister op het spel hebben gezet. De president van de Humboldt Universiteit leverde haar studenten uit aan de politie. Studenten zonder Duitse identiteit, waarvan er veel zijn in Berlijn, kunnen gedeporteerd worden wanneer ze een politieke  ‘misdaad’ begaan.

Antizionisten uitleveren aan de Duitse Bundespolizei met bedreiging dat ze gedeporteerd zullen worden is een klassiek scenario uit de Duitse geschiedenis die nogmaals bevestigd dat de rol van de Gestapo succesvol werd opgevolgd.

3. Wie houdt onze studenten veilig? We keep us safe!

We moeten echter beseffen dat politiegeweld geen Amerikaanse, Duitse of Nederlandse kwestie is. Ook hier zijn Samidoun activisten steeds vaker een doelwit van repressie en worden ze bedreigd gedeporteerd te worden.

Ook onze bezettende studenten worden bedreigd door security en politiegeweld. Zelfs tijdens de vredevolle bezetting van het rectoraat van de UGent geraakten jongeren gewond.

De dagelijkse betogingen aan de zionistische ambassade worden ook dag na dag met waterkannonen en traangas verdreven.

Het is belangrijk om aan de veiligheid en privacy van onze kameraden te denken, en ons beter te organiseren tegen repressie. We kunnen zelfverdediging, actietrainingen voor tijdens escalatie en de tools tegen oproeruitrustingen voorbereiden voor wanneer dat nodig zou zijn.

We mogen dus niet naïef zijn tegenover agenten in burger die onze bezettingen binnen wandelen en er beeldmateriaal komen verzamelen. Zij zijn er niet voor onze veiligheid, alles dat ze tegen ons kunnen gebruiken zullen ze gebruiken.

Wees ook bewust van de onlineplatformen die je gebruikt en het delen van je gezicht en identiteit, deel dus ook niet zonder toestemming de identiteit of de gezichten van je kameraden.

Het zijn moeilijke tijden en we moeten er zijn voor elkaar, ook voor rust en afleiding. Want aan elkaar denken dat is kameraadschap.