Het duurt 35u om te reizen naar Gaza dat stond nog in de analen van mijn sociaal netwerk te lezen. Het was een record. Gaza had zelf een bordje met daar op Gaza zoals in Hollywood. Waren dit de laatste grollen van Israël, of was het laatste bastion van het Ottomaanse rijk vrij.

In ieder geval in Brussel was een ontmoeting met een Palestijn niet vreemd, maar je kreeg van alle uitspraken op de radar te verwerken. Ik leerde ooit eens van een Gazaan hoe je een mens moest vermoorden, ik als oud-student geneeskunde.

Tot de juridische crisis in Israël, de progrom van Hamas en de verschroeide reactie van Israël en nu acht maanden later het einde van het civiele antwoord en de intrede van de oorlog. “Israël is war on want”, maar natuurlijk is dit makkelijk gezegd als je een eiland bent in het West-Azië.

De aanvallen op UNRWA zijn onaanvaardbaar, en maken van deze nog niet officiele genocide een oorlog. Herinner ons allemaal hoe maanden van onrusten in Syrië, naar jaren van militarisatie hebben geleid. Enkele dagen terug riepen de Gazanen op tot een nieuwe fase van revolutie volgens deze site.

Oorlog met wie, is vooral belangrijk om te weten, maar wat de les hieruit is. Dat burgers nu geen functie meer hebben, maar dit in handen moet komen van formele instituten.