De gebeurtenissen in Marokko moet elk mens geraakt hebben, net zoals elk lijden op aarde jou als mens op één of andere manier raakt.

Als het getroffen gebied dan één is waar je afkomsten liggen, dan raakt het je nog meer.

Het zijn – voor Marokkanen overal in de wereld – tijden van verdriet, veroorzaakt door een aardbeving die ons diep heeft getroffen.

Veel media schreven over de afwezigheid van de koning. De eerste dagen was het stil. Geen koning noch regeringslid dat iets zei over de gebeurtenissen in Marokko. Landen moesten eerst via een open brief toestemming vragen om mensen te komen redden van onder het puin. Ondertussen hebben een aantal landen toestemming gekregen, anderen weer niet. In sommige gebieden hebben ze na bijna een week nog steeds geen hulpverlener gezien. De politieke agenda primeert op mensenlevens.

Op sociale media en whatsapp gingen veel oproepen rond maar van ééntje viel ik ver van mijn stoel.

Mientje vroeg om volgend bericht massaal te delen: “Loyal to my King: wij – Islamitische Marokkanen – dienen ons altijd maar vooral tijdens crisissen zoals nu – te scharen achter onze koning en zijn troonopvolger. We maken een grote fout als we nu achter de Westerse media zouden hollen, die een kloof willen creëren tussen de Marokkaanse bevolking en Zijn Wijze Leider.”

De persoon achter deze oproep ken ik niet. Maar, ik vraag me wel af of zulke personen beseffen wat het is voor de mensen ter plaatse om te leven onder zo een heerschappij. Het is een onderdrukt leven dat je leidt, daar in de achtergestelde gebieden.

Het is begrijpelijk dat sommigen van ons loyaal blijven aan de Marokkaanse koning, om welke reden dan ook. Maar, laten we niet vergeten dat leiderschap en loyaliteit worden bepaald door daden, niet door titels. Op dit moment moeten we degenen steunen die hun handen uitsteken om het getroffen volk te helpen, ongeacht hun positie in de samenleving. Aan hen moeten we loyaal zijn.

Onderdrukking is als een zware last die op de schouders drukt van degenen die het dragen, een last die niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en mentaal pijnlijk is. Het is een gevoel van machteloosheid, van niet in staat zijn om je eigen lot te bepalen, van elke dag vechten voor basale rechten en vrijheden.

Mensen die geen onderdrukking ervaren, kunnen soms moeilijk begrijpen hoe verstikkend en ontmoedigend het kan zijn.

Laten we hopen dat de Marokkaanse koning zich bewust wordt van de behoeften en de pijn van zijn volk en opstaat om zijn rol als leider en steun voor hen allen te vervullen.

In deze tijden van crisis moeten we elkaar helpen en op elkaar rekenen. Laten we onze loyaliteit richten op het herstel van de getroffen gebieden en het welzijn van zijn burgers, en niet op een koning.