Zoals te verwachten was, heeft de zogenaamde vredesconferentie over Oekraïne – met uitsluiting van Rusland! – van dit weekeinde de vrede geen stap dichterbij gebracht. Wel toont ze nog eens aan dat de steun voor het beleid van de VS en de NAVO afbrokkelt: 78 landen ondertekenden de slotverklaring, en dat is veel minder dan de 141 landen die in maart 2022 achter de VN-resolutie voor terugtrekking van Russische troepen uit Oekraïne stonden. In feite was de Zwitserse conferentie een anti-Russische manifestatie waarop Zelenski steun zocht voor zijn al lang bestaande “vredesplan” in tien punten, dat voorbijgaat aan de realiteit.

Geheel in het spoor van Zelenski werd over de kern van de zaak niet gepraat, maar wel over soms nogal lachwekkende nevenaspecten. Wat met Oekraïense weeskinderen die naar Rusland zijn overgebracht? Die zijn denkelijk veiliger in Rusland dan in het oorlogsgebied van Oekraïne.  Zijn ze “onwettig ontvoerd”? Die formulering berust op Zelenski’s uitgangspunt dat de afgescheurde gebieden van Oekraïne onder de jurisdictie van Kiev vallen en dat zij Oekraïense staatsburgers zouden zijn. Zelenski leeft in de ontkenning, met name van de afscheiding van een deel van het vroegere Oekraïne van Kiev.

Conform daarmee heeft de “vredesconferentie” niets te vertellen over de burgeroorlog in “Oekraïne” en het genocidaire denken van Kiev, waar extreem-rechts, in de vorige eeuw verantwoordelijk voor de massaslachting op de Oekraïense Joden, nu de Russisch sprekende bevolking van “Oekraïne” beschouwt als ongedierte dat moet worden uitgeroeid, wat verklaart waarom Kiev met oorlogsgeweld de separatisten aanviel en aanvalt, die, zeer begrijpelijk, de steun van Rusland inriepen.

De slotverklaring van de conferentie is juridisch erg gebrekkig. Er wordt teruggegrepen naar het concept van territoriale integriteit – het tegenovergestelde van annexatie en separatisme. Staten zouden recht hebben op hun grenzen, meestal “erkende” grenzen genoemd. Maar alleen al de geschiedenis van de VS is een lange lijst van “annexaties”, en landen zoals België zijn tot stand gekomen door afscheuring. Tegenover het zogenaamde recht van staten op territoriale integriteit staat het recht van bevolkingen om autonomie te eisen en een eigen territoriale integriteit te creëren of zich aan te sluiten bij een andere staat.

Nadat Kiev met zware artillerie antwoordde op het onafhankelijkheidsstreven van de Donbas – een reactie op de discriminatie van en uitroeiingsplannen voor de Russische taal en het doordrukken van een anti-Russisch beleid – kan je niet meer spreken van “het Oekraïense volk” en eigenlijk ook niet meer over Oekraïne, dat veranderd is in een romp-Oekraïne met Kiev als hoofdstad en zelfstandigheid opeisende, afgescheurde republieken, die een onderkomen gezocht hebben bij de Russische Federatie.

De verwijzingen in de slotverklaring van de “vredesconferentie” naar het concept territoriale integriteit zoals vervat in de VN-teksten is dus misleidend en manipulerend. Er wordt ook vermeden te verwijzen naar het door de VN bekrachtigde akkoord van Minsk, waarin Rusland nog akkoord ging met die territoriale integriteit en de Russischtalige, separatistische gebieden – tegen hun wensen! – onder Kiev wilde laten, op voorwaarde dat zij autonomie zouden krijgen binnen de Oekraïense staat. Het Westen heeft vals gespeeld in Minsk en het Oekraïense extremisme is nooit begonnen aan besprekingen voor de invulling van die autonomie.

Nu is het vertrouwen van Rusland denkelijk wel opgebruikt en die denkpiste niet meer mogelijk, hoewel zij een realistische oplossing was. Het gezanik over de territoriale integriteit is niet meer relevant.

De vredesconferentie bracht geen enkele analyse van het conflict met zijn kernpunten: de veiligheid van Rusland, de inbreuk van het Westen op de toezeggingen die het gedaan heeft om de NAVO niet uit te breiden naar het Oosten, de burgeroorlog van het extremistische nationalisme in Kiev tegen de Russischtalige bevolking… Het was de zoveelste PR-stunt, opgebouwd rond de jammerlijke figuur van Zelenski, zelf een creatie van Westerse PR-diensten, om de NAVO te ondersteunen, die dat in geen enkel opzicht verdient. En dit zou een aanloop moeten vormen tot verdergaande vredesgesprekken?