Artikel 5 van het NAVO-verdrag houdt in dat NAVO-landen een aanval op één van de lidstaten beschouwen als een aanval op alle lidstaten. Dat betekent dat lidstaten de aangevallen lidstaat op dat moment bijstaan.

Oekraïne is vooralsnog geen lid van de NAVO, alhoewel het daar sinds 2014 steeds opnieuw heeft op aangestuurd. Maar de vrees voor de Russische reactie was voornamelijk voor landen zoals de VS, Duitsland, en Frankrijk, dermate groot, dat men die wens nooit verzilverd heeft.

Dàt, én het feit dat ‘het westen enkel met lichte symbolische economische sancties reageerde op de bezetting van een deel van Georgie, en de annexatie van het aan Oekraïne toebehorende schiereiland ‘de Krim’, gaf president Poetin, de zekerheid dat hij vrij ongehinderd in minder dan een week, met een ‘speciale operatie’ het Oekraïense bestuur enhet bijhorende ‘boerenlegertje’ plat kon walsen.

Dat één en ander tot op heden enigszins anders loopt dan hij verwacht had, moet hem intussen wel duidelijk zijn geworden. Evenzo dat het zogenaamde ‘roemruchte Russische leger’ van weleer, nu verworden is tot een hoofdzakelijk in puin schieten van steden en dorpen, en bij rechtstreeks contact met de Oekraïense (voorlopig nog) ondermaats-bewapende strijdmacht, dikwijls het onderspit moet delven.

Afgezien van de ver doorgedreven economische en financiële sancties van de EU en VS, waar niet enkel de Russische burger maar ook wijzelf onder lijden, leveren nu ook verschillende westerse landen, veel te laat én te weinig, wapentuig aan het Oekraïense leger. Tot nader order zijn ‘wij’ als de dood voor het ‘rechtsreeks’ contact tussen Russische en Navo troepen, want volgens de ‘orakels’ aan beide kanten, breekt dan ‘de hel’ los. Het door Russische leiders meermaals dreigen met het inzetten van kernwapens, moet de vrees voor de ‘Russische beer’ terug naar het niveau van Berlijnse- en de Cuba-crisis, brengen.

Wie de interviews, geschriften en allerlei toespraken, van Poetin in de voorbije 10-15 jaar heeft gevolgd en begrijpend geanalyseerd, weet dat hij het als zijn missie beschouwt om, niet enkel de Russisch sprekende gebieden in Azie en Europa, maar ook de voormalige Sovjetunie-staten met Rusland te herenigen. Aan de oostelijke kant staan dus ook de twee kleine baltische NAVO-lidstaten, Estland en Letland op zijn menu.

Nu Finland en Zweden de zwakheid van hun neutrale status inzien, en het NAVO-lidmaatschap aanvragen, en ook Denemarken steeds meer oefeningen met de NAVO aangaat, begint het Poetin aan zijn westelijke grens bijzonder warm te worden. Hij gaat daar hoe dan ook een antwoord moeten op geven. En daar zijn, in navolging van de Oekraïense Donbas-Regio, de Russisch sprekende delen van Letland en Estland een geschikte aanleiding toe.

De vraag is en blijft: Wat doet de NAVO als die beide kleine NAVO-lidstaten, deels met een volgende Russische ‘speciale operatie’ te maken krijgen? Gaan alle NAVO-lidstaten zich dan daadwerkelijk volgens art.5 van het verdrag gedragen? Gaan zij, behalve wapens, ook voldoende troepenmacht inzetten? Gaan zij voldoende steun van hun bevolkingen krijgen om levens te offeren? Gaan zij een wereld- en mogelijke kernoorlog waard vinden?

Als Poetin zich in Oekraïne niet tevreden met een status quo van de nu veroverde gebieden, en toch, zoniet geheel, dan toch het grootste deel van Ukraine wil, èn de NAVO-landen zich blijven beperken tot enkel wapenleveringen, denk ik het antwoord op de in vorige alinea gestelde vraag:

NEEN !