Op 10 september hielden Trump en Harris misschien hun enige debat voor de verkiezingen van 5 november 2024. Bij deze gelegenheid slaagde de Democratische kandidate erin om de slechte smaak in de mond en de ontevredenheid die bij het electoraat achterbleef na het optreden van aftredend president Joe Biden (in zijn debat met Trump) te doen vergeten.

Soms slaagde ze er zelfs in om haar rivaal in het nauw te drijven en in het defensief te dwingen, door scherpe kritiek te leveren op zijn aanpak van hete hangijzers zoals de pandemie en immigratie.

De peilingen, die vóór dit debat aan Donald Trump een voorsprong gaven qua stemintenties, kondigen nu een veel nauwere race aan en geven beide kandidaten vergelijkbare cijfers.

Afgezien van de beperkte betrouwbaarheid van de peilingen, geven deze cijfers toch aan dat het optreden van Harris een positieve impact had en haar stevig in de race voor het Witte Huis heeft gebracht.

Zoals gebruikelijk in dit soort politieke shows, bespraken de kandidaten een aantal onderwerpen van de binnenlandse en buitenlandse agenda. Ze vermeden echter de grote problemen direct aan te kaarten die de VS plagen en voortkomen uit de rol van het land in de internationale arena.

In plaats van ons te richten op deze punten van dit debat, kunnen we ons beter richten op enkele van de belangrijkste kwesties die uit het debat werden weggelaten.

De klimaatcrisis

De VS hebben de grootste ecologische voetafdruk ter wereld. Onderzoekers van het Global Footprint Network berekenden dat als iedereen ter wereld evenveel zou consumeren als de gemiddelde inwoner van de VS, dat er dan 5,1 planeten als de aarde nodig zouden zijn om aan de vraag te voldoen.

Sinds 1850 zijn de VS verantwoordelijk voor 27 procent van de wereldwijde CO₂-uitstoot. Gemiddeld stoot elke VS-burger per jaar 16,39 ton van dit broeikasgas uit. Een ander gas dat bijdraagt aan de uitstoot is methaan, dat wordt geproduceerd door onder andere olieproductie, veeteelt, voedselproductie en stortplaatsen.

De VS produceren meer dan 500 miljoen ton van dit gas per jaar. Het land zit ook bij de groep met het hoogste elektriciteitsverbruik per persoon ter wereld, gemiddeld 12.980 kilowattuur per jaar[1].

Recente studies hebben significante niveaus van vervuiling in de rivieren en meren van het land aangetoond als gevolg van invasieve landbouwactiviteiten en praktijken zoals fracking voor oliewinning. Kamala Harris kondigde eerst aan dat ze fracking zou verbieden om later te verklaren dat ze niet van plan is om het te verbieden.

Als iedereen evenveel zou consumeren als de gemiddelde inwoner van de VS, zijn er 5,1 planeten als de aarde nodig om aan de vraag te voldoen.

Dit alles, in combinatie met de verslechterende luchtkwaliteit, creëert aanzienlijke nationale en internationale uitdagingen voor de volksgezondheid, waarvoor deze twee kandidaten geen voorstellen hebben en die ze duidelijk niet van plan zijn aan te pakken.

De crisis in de volksgezondheid

Hoewel de VS op dit moment nog steeds het rijkste land ter wereld zijn, is de volksgezondheid er verschrikkelijk op achteruitgegaan. Er is een schrijnend tekort aan medische specialisten, zo blijkt uit gegevens die CNN onlangs vrij gaf.

Eén op de drie county’ s[2] in het land heeft geen enkele verloskundige, wat de toegang van zwangere vrouwen tot gezondheidszorg in gevaar brengt.

Bovendien dwingen de hoge kosten van geneesmiddelen en gezondheidsdiensten en de beperkte dekking van ziekterisico’s door de verzekeringsmaatschappijen honderdduizenden burgers om goedkopere oplossingen te zoeken.

Er zijn gevallen gedocumenteerd van het gebruik van medicijnen voor vissen (!), ter vervanging van duurdere medicijnen voor mensen. Mensen vermijden doktersbezoek of trekken naar het buitenland op zoek naar goedkopere opties voor hun kwalen.

De pandemie verdiepte deze crisis en verhoogde de beperkingen van de gezondheidszorg nog meer, maar toch staat een hervorming bij geen van de beide grote partijen hoog op de agenda.

Het is nog een duidelijk voorbeeld van de vervreemding van de politieke elites tegenover de echte behoeften van de eigen bevolking.

Tot overmaat van ramp waarschuwde het hoofd van de VS-gezondheidsdiensten (de surgeon general, oftewel de hoofdchirurg) onlangs dat het niveau van wapengeweld in het land moet worden gezien als een crisis voor de volksgezondheid.

Deskundigen schatten dat er ongeveer 400 miljoen vuurwapens in particuliere handen op straat circuleren.

In 2020 overtroffen verwondingen door vuurwapens voor het eerst verkeersongelukken als belangrijkste doodsoorzaak voor kinderen en jongeren in de VS.

Volgens de surgeon general is sterfte door vuurwapens onder jongeren in de VS bijna 6 keer zo hoog als in Canada, 23 keer zo hoog als in Australië en 73 keer zo hoog als in Groot-Brittannië.

Van deze twee kandidaten kan geen verandering van betekenis worden verwacht.

Natuurlijk heeft de wapenlobby National Rifle Association zich consequent verzet tegen een diepgaand debat over de kwestie. En aangezien deze wapenlobby een van de belangrijkste electorale financiers van beide partijen is, hebben de kandidaten niet alleen sterke en diepgaande uitspraken over de kwestie vermeden.

Het is tevens onwaarschijnlijk dat ze in de toekomst enig beleid zullen voeren dat deze situatie wezenlijk zou veranderen.

Oorlogscommercie

Het debat tussen beide presidentskandidaten van 10 september, ging wel kort in op twee oorlogen. Die in Oekraïne, waarvan Trump opnieuw verzekerde dat hij die snel zou oplossen, en de Israëlische genocide in Gaza.

Voor die tweede oorlog deden beide kandidaten hun uiterste best om zichzelf neer te zetten als de meest vastberaden vriend van ‘Israël’. Hun schaamteloze verdediging voor de publieke opinie van het regime met fascistische elementen in Kiev en het zionisme in Israël geeft een idee van het dramatische niveau van het debat over de oorlog in hun land.

Oorlog is een van de grootste business van de VS-economie. Het land geeft elk jaar astronomische bedragen uit aan militaire bestellingen, waarvan het merendeel in de zakken van een paar grote bedrijven verdwijnt.

Volgens een studie van de Global Times ontvangen wapenbedrijven in de VS bijna de helft (ongeveer 400 miljard dollar) van de 858 miljard dollar in het defensiebudget voor 2023. Door de oorlog in Oekraïne is de beurswaarde van militaire bedrijven in de VS gestegen tot ongeveer 24 miljard dollar.

In 2023 verkochten de VS 56 procent meer wapens aan het buitenland dan in 2022. Al deze wapens en al dit geld zullen dienen om het fortuin van de elites op te krikken, terwijl het proxy-conflict[3] in Oekraïne wordt aangewakkerd, evenals de Israëlische genocide, de spanningen tussen Taiwan en China en meerdere regionale conflicten in Azië, het Midden-Oosten en Afrika, overal waar de VS imperialistische belangen heeft.

Terwijl al deze middelen worden opgeslokt door buitenlandse oorlogen, krimpen de jaarlijkse budgetten voor gezondheidszorg en onderwijs, waardoor latente sociale crisissen in de samenleving erger worden.

Het is verbazingwekkend om te zien hoe een natie zich voor de gek laat houden door een politieke show die draait om het ego van de kanshebbers, hun wederzijdse beledigingen en vage beloften die hun gebrek aan enig concreet programma voor de grote problemen van de natie proberen te verdoezelen.

De VS geven astronomische bedragen uit aan militaire bestellingen, waarvan het merendeel in  de zakken van enkele grote bedrijven verdwijnt.

De politieke elite van de VS, ten prooi aan imperialistische logica, regeert uitsluitend in haar eigen belang en vergeet daarbij de beroemde waarschuwing van de eerste VS-president Abraham Lincoln (1861-1865) over de onmogelijkheid om alle mensen altijd voor de gek te houden.

De show van 10 september vormde daar geen uitzondering op. Van de huidige kandidaten kan geen verandering van betekenis worden verwacht. Beiden zijn pionnen binnen een grotere agenda.

Las grandes omisiones de un debate presidencial werd vertaald door Toon Danhieux

Notes:

[1] Een Belg verbruikt gemiddeld 4000 kwh per jaar, een Nederlander 3300.

[2] Een ‘county’ (letterlijk een ‘graafschap’, overblijfsel van de eerste Britse kolonisten) is de naam van de districten waarin de staten verdeeld zijn.

[3] Een proxy-oorlog is een oorlog die een land laat uitvoeren door een derde staat, terwijl het in werkelijkheid strak de teugels in handen houdt en het uitvoerende oorlogsland geen enkele marge van autonomie toelaat. Een proxy is een tussenpersoon. De term is afgeleid van ‘procuracy’, letterlijk ‘zorg dragen voor iets namens een ander’.