De luchtaanval op Beiroet, waarbij secretaris-generaal Hassan Nasrallah van de Libanese Hezbollah omkwam, bracht de echte doelen van de oorlog die Israël sinds 7 oktober voert, nog scherper in beeld.

Met de systematische genocide op het Palestijnse volk in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever en de massale bombardementen op Libanon in de afgelopen week, wil Israël niet in de eerste plaats de gijzelaars bevrijden die op 7 oktober zijn ontvoerd. Het gaat ook niet alleen om een poging Hamas en Hezbollah uit elkaar te drijven of alleen maar om de noordgrens van de zionistische staat te beveiligen. Israël beperkt zich ook niet tot een simpele logica van vergelding die een “escalatie” teweeg heeft gebracht, zoals de grote media en de westerse overheden unaniem verklaren.

Israël wil escalatie 

Al deze analyses hebben één ding gemeen: ze gaan uit van de doelstellingen zoals de zionistische staat zelf ze voorstelt, maar die de echte doelen van de genocide en de agressie tegen Libanon verhullen. Deze kortzichtigheid leidt ertoe dat men aanleiding en oorzaak door elkaar haalt en dat de strategische keuzes van de zionistische staat worden voorgesteld als een irrationeel en onvoorspelbaar raadsel, of dat ze worden losgekoppeld van de ware, geopolitieke, context.

“De strategie van Israël blijft voor de meeste analisten een black box”, schreef France Info op 30 september. “De uitschakeling van Nasrallah wakkert de angst voor een regionaal conflict weer aan”, voegde de krant Les Echos er op 29 september aan toe. “De dood van Hezbollah-leider Hassan Nasrallah stort de regio in het ongewisse”, schreef ook de krant La Croix op 28 september.

Men maakt zich zorgen over het risico op escalatie, maar verhult dat het precies zo’n escalatie is die Israël nastreeft, met als doel de hele regio te veranderen.

Operatie Nieuwe Orde

Veelzeggend is dat Israël zijn militaire operatie die leidde tot de dood van Nasrallah de naam “Seder hadach” of “Nieuwe Orde” gaf, wat duidt op de ambitie om een nieuwe politieke orde op te leggen. Niet alleen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en zelfs niet alleen in Libanon, maar in de hele regio.

Het toneel voor dit offensief is op zijn minst regionaal en zeker mondiaal. Het doel is niet meer en niet minder dan een aanval op Iran en, in bredere zin, op de toenadering tussen landen als Iran, China, Rusland, Venezuela, veel Afrikaanse landen, Brazilië, enzovoorts.

Die landen verschillen sterk in hun ideologieën, hun politieke projecten, hun economische keuzes en de sociale klassen die hen leiden, maar ze verenigen zich vanuit een gemeenschappelijk belang en een gemeenschappelijk verlangen om zich te ontdoen van de wurggreep van de westerse hegemonie op economisch, politiek en militair gebied.

Gezamenlijk tegenoffensief van VS en Israël

Het gaat dus niet om een onvoorspelbare escalatie of een dwaasheid van Netanyahu, noch om een eenzijdige beslissing van Tel Aviv zonder toestemming van de Verenigde Staten. De genocide in Palestina en de oorlog in Libanon vertegenwoordigen een omvattend tegenoffensief van een Amerikaans hegemonisme dat door het succes van de multipolaire logica in de afgelopen twee decennia gedwongen is om talloze stappen terug te zetten.

Het Midden-Oosten is de corridor tussen Afrika, Azië en Europa en daardoor ongetwijfeld een van ‘s werelds belangrijkste strategische knooppunten, zo niet het belangrijkste. Als essentiële corridor voor China’s Nieuwe Zijderoutes is de controle over deze regio de sleutel tot het verzwakken van China’s positie als concurrent van de Verenigde Staten, die sinds de Pivot to Asia van Obama bovenal China willen isoleren en omsingelen.

De middelen die ze daarvoor gebruiken zijn welbekend, maar ze worden maar al te vaak los van elkaar geanalyseerd, terwijl het in feite middelen zijn in dienst van datzelfde strategische doel. Het eerste middel is de balkanisering van staten door middel van oorlogen tegen “dictaturen”, om “mensenrechten te verdedigen”, om “minderheden te beschermen” enzovoort.

Het tweede middel zijn de zogenaamde “Arabische revoluties”, het kunstmatig ontketenen van een “burgeroorlog” of “sociale onrust”, of het gebruiken en misbruiken van legitieme volksopstanden om de agenda van de VS te dienen. Het derde middel is het aanmoedigen van een soennitische alliantie tegen Iran, wat enerzijds heeft geleid tot de normalisatie van de betrekkingen van verschillende Arabische landen met Israël en anderzijds tot de oorlog in Jemen.

Wereldwijde implicaties

Het concept van een Nieuw Midden-Oosten of Groter Midden-Oosten wordt al sinds het begin van deze eeuw gepromoot door de Verenigde Staten. De VS was gedwongen om zich terug te trekken omwille van het veranderende mondiale machtsevenwicht, de opkomst en uitbreiding van de BRICS, het falen van het Israëlische leger in Libanon in 2006, de Russische militaire steun aan Assad in Syrië, de gedwongen terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Afghanistan, enzovoort.

Nu gaan de Verenigde Staten weer in het offensief om verloren terrein terug te winnen. Wat zich afspeelt in Palestina en Libanon is verre van een zaak van het Palestijnse en Libanese volk alleen; integendeel, het heeft wereldwijde implicaties.

Door de genocide en de oorlog tegen Libanon in dit kader te plaatsen, kunnen we een aantal gevolgen afleiden. De eerste is de duur van de oorlog. Die zal niet kort zijn. Om de doelstellingen te bereiken van het terugkeren van de relaties van Israël met de Arabische landen van voor 7 oktober en de terugkeer naar een soennitische oorlogsalliantie tegen Iran, is het niet voldoende om het Palestijnse verzet en Hezbollah militaire nederlagen toe te brengen.

Dergelijke doelstellingen veronderstellen in de eerste plaats dat Hezbollah wordt afgesneden van de Libanese bevolking, waarvan een groot deel de organisatie steunt. Daarom willen ze een permanente terreur in de hoop een breuk te creëren tussen de bevolking en Hezbollah.

Ten tweede veronderstellen deze doelstellingen een blijvende controle over Zuid-Libanon, hetgeen een massale verplaatsing van de bevolking vereist. Het is begrijpelijk dat de oorlog in Libanon lang en bloedig zal zijn.

De derde doelstelling bestaat uit het veranderen van de aard van de oorlog voor de publieke opinie in de wereld door te proberen een oorlog met Iran uit te lokken om deze voor te stellen als een beschavingsoorlog of een godsdienstoorlog. Tot nu toe is Teheran altijd voorzichtig geweest om niet in die val te trappen.

De genocide in Palestina en de oorlog in Libanon zijn noch een dwaasheid van Netanyahu, die de landen die de staat Israël steunen in verwarring brengt, noch een eenvoudige reactie op Hamas en Hezbollah in de nasleep van 7 oktober, noch een ongecontroleerde escalatie in een reeks acties en reacties. Ze zijn het teken van een poging van het Amerikaanse hegemonisme om het initiatief op wereldschaal te heroveren, wat ernstige gevaren voor een wereldwijde vuurzee met zich meebrengt.

Verder lezen

– Jean Michel Morel, Le cauchemar du “Nouveau Moyen-Orient, Orient XXI van 27 maart 2023

– Ibrahim al-Amin, Israël vise à éradiquer le Hezbollah et sa base populaire, Al-Akhbar, 27 september 2024, beschikbaar op: https: //ismfrance.org/