Logica van totale oorlog
“In de nacht van maandag op dinsdag heeft het leger tientallen doelen van Hezbollah in veel regio’s in het zuiden van Libanon getroffen”, zo meldde het Israëlische leger na de massale bombardementen die het maandagavond 23 september uitvoerde.
De Libanese minister van Volksgezondheid vatte met een paar cijfers het geweld van deze nieuwe agressie tegen Libanon samen: “Ten minste 492 mensen zijn gestorven, onder wie 35 kinderen, en meer dan 1.600 mensen raakten gewond.” Deze cijfers alleen al benadrukken de logica van totale oorlog die de zionistische staat volgt. Ze weerleggen dat de luchtaanvallen ‘gericht’ waren, zoals de Israëlische regering blijft beweren.
Frankrijk en G7: oproepen tot de-escalatie
De reacties van de grote mogendheden die de staat Israël steunen, van de VS tot de Europese Unie, zijn zoals gewoonlijk “oproepen tot de-escalatie”, waarbij aanvaller en aangevallene op gelijke voet worden gezet. De Franse minister van Buitenlandse Zaken verklaarde bijvoorbeeld: “Frankrijk roept de partijen en degenen die hen steunen op om te de-escaleren en een regionale vuurzee te voorkomen.”
De G7 stelt zich tevreden met het uiten van hun bezorgdheid: “De cyclus van ‘actie en reactie’ dreigt de geweldsspiraal te versterken en het hele Midden-Oosten te storten in een regionaal conflict met onvoorstelbare gevolgen.”
Joe Biden vraagt de-escalatie maar stuurt extra soldaten naar regio
Ook Joe Biden krijgt alleen het woord de-escalatie over zijn lippen, waarmee hij impliciet ook aangeeft dat Israël en Libanon beide verantwoordelijkheid dragen voor de huidige verschrikking: “Leden van mijn team staan voortdurend in contact met hun collega’s en we werken eraan om de situatie zodanig te de-escaleren dat mensen veilig naar hun huizen kunnen terugkeren.”
Maar de enige concrete actie die Biden ondernam, was het sturen van extra Amerikaanse soldaten naar de regio: “In het licht van de verhoogde spanningen in het Midden-Oosten en als voorzorgsmaatregel sturen we een klein aantal extra Amerikaanse militairen ter versterking van onze troepen die al in de regio zijn”.
De VS heeft bijna 40.000 soldaten in Qatar, Bahrein, Koeweit, Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en andere landen rond het Midden-Oosten. Deze militaire aanwezigheid, die is opgevoerd sinds het uitbreken van de genocide in Palestina, dient als een soort toelating voor de Israëlische regering, die zo volledige straffeloosheid wordt gegarandeerd.
Westen geeft Israël in de feiten vrij spel
Deze staten hebben Israël een totale suprematie in de lucht gegeven, waardoor het dit soort bloedbaden zonder noemenswaardig risico kan aanrichten, maar verstoppen zich intussen in een wolk van hypocrisie en dubbelzinnigheid. De keuze van woorden en uitdrukkingen als “de-escalatie”, “oproep tot terughoudendheid”, “laatste ontwikkeling tussen Israël en Libanon”, enzovoort, is erop gericht om een logica van gelijkwaardigheid te poneren tussen twee oorlogvoerende partijen, terwijl we openlijke militaire agressie van één land zien.
Deze weloverwogen “ambtenarentaal” negeert de context, namelijk; de bijna een jaar durende genocide op het Palestijnse volk. Deze linguïstische kunstgrepen wekken de illusie “bezorgd te zijn om de burgerslachtoffers” zonder ooit met een beschuldigende vinger te wijzen. Natuurlijk beweert het officiële zionistische discours dat “de aanvallen doelgericht waren”, wat wordt tegengesproken door zowel het aantal slachtoffers als de duizenden Libanezen die naar de hoofdstad of de stad Saida vluchten.
Wil Israël alleen de vluchtelingen laten terugkeren …
Officieel dienen de aanvallen om de terugkeer mogelijk te maken van de 80.000 inwoners van Noord-Israël. Zij zijn het geweld van Hezbollah ontvlucht, sinds het begin van de genocide op het Palestijnse volk in Gaza en de Westelijke Jordaanoever na 7 oktober.
Zo vertelde ook de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant: “Militaire actie was de enige manier om de terugkeer van de gemeenschappen in het noorden van Israël naar hun huizen te garanderen”. Hij rept natuurlijk met geen woord over de 93.000 Libanezen die gedwongen werden Zuid-Libanon te verlaten als gevolg van de dagelijkse bombardementen door het Israëlische leger.
… of vooral de solidariteit tussen Libanezen en Palestijnen breken?
Achter dit officiële doel gaan natuurlijk de echte doelen schuil. Deze zijn dezelfde als die van alle oorlogen die Israël al tientallen jaren tegen Libanon voert.
Ten eerste om de solidariteit tussen het Libanese volk en de Palestijnen te breken door een klimaat van permanente paniek te creëren. Ten tweede om met geweld een veiligheidsstrook te vestigen tussen Israël en Zuid-Libanon, ofwel door een directe bezetting of door een marionetten-bestuur. Ten derde om het conflict regionaal uit te breiden om zijn westerse bondgenoten, en de VS in het bijzonder, te dwingen tot een directere interventie.
Israël en Westen: een alliantie van dieven
Hoewel de alliantie tussen de grote westerse mogendheden en de zionistische staat steunt op hun gemeenschappelijke strategische belangen, waarbij Israël sinds zijn oprichting optreedt als de lokale manager van de westerse belangen in de regio, geniet de zionistische staat ook relatieve autonomie, waardoor het van tijd tot tijd zijn eigen strategieën kan uitspelen. Geconfronteerd met het mislukken van zijn oorlogsdoelen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever, ondanks de omvang van het martelaarschap van het Palestijnse volk, probeert Tel Aviv directe westerse interventie af te dwingen door chaos in de regio te creëren.
De regelmatige zionistische aanvallen op Iran, Syrië en Libanon zijn geen geïsoleerde “dwaasheden” van Netanyahu of een militaire commandant, maar bewuste strategische keuzes. Zoals elke alliantie is die tussen de westerse machten en de zionistische staat gebaseerd op zowel gemeenschappelijke belangen als op het nastreven van specifieke doelen door elk van hen. Een alliantie tussen dieven, is altijd tegenstrijdig.
De impasse van het zionistisch project
Wat de nieuwe agressie tegen het Libanese volk vooral onthult, is de strategische impasse van het zionistische project. Ondanks de enorme omvang van de ingezette middelen en de ongekende aard van de genocide in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, slaagt Israël er niet in de oorspronkelijke doelen van zijn oorlog te bereiken.
Het Palestijnse verzet is niet verdwenen. Het Palestijnse volk is niet vertrokken. Veel van degenen die vluchtten, zijn teruggekeerd ondanks de woestijn van ruïnes. De verhoopte breuk tussen het Palestijnse volk en hun verzetsorganisaties is er niet gekomen. Enzovoorts.
Natuurlijk zijn er tactische overwinningen geboekt, maar fundamenteel zijn de doelen van de oorlog niet bereikt. Wat ernstiger is voor Tel Aviv, is dat de Palestijnse kwestie weer bovenaan de wereldagenda staat en dat de internationale solidariteit onder de wereldbevolking nog nooit zo sterk is geweest.
Wat de nieuwe Israëlische militaire agressie tegen Libanon ook onthult, is dat de volkeren van de regio verbonden zijn door één lotsbestemming, één lotsgemeenschap. Vanaf het begin, en zelfs daarvoor al was de staat Israël een instrument dat is ontworpen om de hele regio, haar immense hulpbronnen en haar doorgangspunten tussen Afrika, Azië en Europa te controleren. Dat is de reden waarom het Westen zijn steun gaf aan het zionistische project van de Fransman Cambon in juni 1917 en de Engelsman Balfour in november 1917, en vervolgens aan de oprichting van de staat Israël in 1947.
Voor meer informatie:
Saïd Bouamama, Manuel stratégique de la Palestine et du Moyen-Orient, Au cœur des contradictions du Monde, Investig’action, Brussel, 2024, 315 pagina’s.
