De mars vertrok om 14u30 vanuit het station van Nossegem. Aangekomen voor 127bis stelden de betogers vast dat de overheid de gedetineerden op cynische wijze naar vleugels ver van het zicht had overgebracht, om elke uitwisseling tussen binnen en buiten de gevangenis te verhinderen. Er werden slogans geroepen en de betogers probeerden zich toch te laten horen vanaf de andere kant van het gevangeniscomplex. Later, een paar honderd meter verderop, voor het Caricole centrum, slaagden de demonstranten erin oogcontact te maken en rechtstreeks met gevangenen te praten vanuit de ramen van het gebouw. Er werd een telefoonnummer omgeroepen en de gevangenen werden uitgenodigd om contact op te nemen om te praten over hun persoonlijke en collectieve situatie en omstandigheden van opsluiting.
Vervolgens namen verschillende sprekers het woord (Justice pour Tamazi, Zone neutre, la Plade, Denif, Post collective, een Palestijnse activist). Een persoon opgesloten in 127bis en een persoon opgesloten in Caricole namen het woord via een audiotelefoongesprek. Ze hadden het onder andere over de verbazing van veel gedetineerden over de onbegrijpelijkheid van hun opsluiting, de administratieve ondoorzichtigheid die de omstandigheden van hun opsluiting bepaalde en de spanningen en “problemen” met de bewakers.
Deze mobilisatie was een gelegenheid om het opsluiten, deporteren en criminaliseren van migranten te veroordelen en om solidariteit te tonen met degenen die gevangen zitten door hun recht op vrij verkeer en vrije vestiging opnieuw te eisen. Het was ook een herinnering aan het feit dat het in 2023, 30 jaar geleden is dat de wet (van 9 mei 1993) op de opsluiting van migranten zonder papieren van kracht werd, dat het 25 jaar geleden is dat Semira Adamu tijdens een uitzetting door politieagenten werd vermoord, dat het 5 jaar geleden is dat de 2-jarige Mawda tijdens een achtervolging aan de grens door politieagenten werd gedood, en dat 2023 het jaar is waarin Tamazi Rasoian in het gesloten centrum van Merksplas om het leven kwam. Deze tragische herdenkingen tonen aan dat het Belgische asiel- en immigratiebeleid zowel toen als nu een ernstige impact heeft.
Hoewel er voor deze twee gesloten centra al jaren geen toestemming meer was voor een manifestatie, was het doel van de bijeenkomst om de onmenselijkheid van de behandeling van mensen zonder papieren onder de aandacht te brengen. Van het gebrek aan toegang tot legaal en fatsoenlijk werk tot de problemen om te studeren en onderdak te vinden, van opsluiting in gesloten centra tot uitzetting of, in de ergste gevallen, de dood door toedoen van politieagenten. H
stopcentresfermes
et is hetzelfde xenofobe beleid dat verantwoordelijk is voor dit geweld.
Weg met de detentiecentra,
Weg met grenzen,
Weg met het staatsracisme.
Leve de vrijheid van verkeer en verblijf!
