Uiteraard heeft Fouad Ahidar het volste recht om zoals elke Brusselaar met een lijst aan de verkiezingen deel te nemen. En die deelname werd een electoraal succes.
De vraag blijft open of daarbij geen gebruik werd gemaakt van Franstalige stemmen in het Nederlandstalig kiescollege. Als dit bevestigd zou worden ligt er geen schuld bij Ahidar, maar wel bij de ondemocratische gegevenheid dat Nederlandstalige parlementsleden minder stemmen nodig hebben dan hun Franstalige collega’s in hetzelfde halfrond: op basis van het stemcijfer in het Franstalig kiescollege tellen we gemiddeld 5.413 stemmen per verkozene (389.761/72) terwijl er gemiddeld 4.728 stemmen nodig zijn voor een Nederlandstalig parlementslid (80.379/17).
In 2024 vertegenwoordigt het Nederlandstalig kiescollege 17,1 % van de uitgebrachte stemmen. Het aantal voorbehouden parlementsleden voor het Nederlandstalige kiescollege is 19,1 % of 17/89.
Op vraag van de Vlaamse partijen om voldoende verkozenen in het Brussels Parlement te verkrijgen, werd het aantal parlementsleden bij het Lambermontakkoord (2000) opgetrokken van 75 naar 89 voor 1.249.597 inwoners.
In het Vlaams Parlement zetelen er 124 raadsleden waarvan er 6 voorbehouden zijn voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Dit is een Vlaams parlementslid per 57.414 inwoners in het Vlaamse Gewest, en een Brussels parlementslid vertegenwoordigt 14.040 inwoners.
Bij de eerste verkiezing op 21 november 1971 van de voorganger van het Hoofdstedelijk Parlement, de Brusselse Agglomeratieraad, maakten een aantal FDF-kandidaten (voorloper van Défi) gebruik van nieuwe Nederlandstalige identiteitskaarten waardoor 11 van de 30 Nederlandstalige verkozenen eigenlijk Franstaligen waren…
Wie vandaag voor het Brussels Parlement eenmaal op een Nederlandstalig of Franstalig kiescollege is opgekomen, kan niet meer van taalrol veranderen. Die 2 kiescolleges zijn beperkt tot de grootste taalgroep van Franstaligen en een minderheid van Nederlandstaligen.
Pour les autres, la même chose.
Wie binnen deze structuur nalaat om onderling perspectief te delen en dus ook om met de zogenaamde nieuwe gemeenschappen – met dezelfde progressieve en conservatieve fracties – samenwerking te zoeken, zet een hypotheek op de samenleving.
Het aantal taalhomogene gezinnen is in Brussel intussen fel gedaald waardoor we er kunnen van uitgaan dat het samen leven op het terrein natuurlijk evolueert. Assertief gedrag over de traditionele taaleisen zijn intussen een onderdeel geworden van wederzijds respect voor diversiteit waarbij elke gemeenschap er belang bij heeft om haar eigen meerwaarde voor de samenleving kenbaar te maken en veilig te stellen.
