Op zondag 15 september 2024, enkele weken voor de eerste verjaardag van de Al Aqsa Stormvloed[1] van 7 oktober 2023, telde het ministerie van Volksgezondheid van Gaza 41.206 Palestijnse doden en 95.337 Palestijnse gewonden sinds het begin van de Israëlische invasie en genocide in Gaza. Een week later waren dat al 41.431 doden en 95.818 gewonden. Een meerderheid van deze slachtoffers zijn vrouwen en kinderen.

Wanneer u dit leest zijn het er wellicht al tientallen, misschien honderden meer. “Het gaat in werkelijkheid om honderdduizenden Palestijnen”, schrijft Paul Larudee, “meer dan de helft kinderen, die sinds 7 oktober 2023 gestorven zijn in Gaza. Er zijn niet alleen de 41.000 geïdentificeerde doden, de mensen wiens naam bekend is als zijnde gedood”.

“Er zijn ook mensen die indirect zijn vermoord: door honger, door ziekte, door dorst. Of omdat ze zijn gestorven zonder in de cijfers te worden opgenomen. De baby’s, de zwangere moeders, de schoolkinderen, al diegenen die indirect stierven, allemaal zijn ze gedood door een Israëlisch beleid dat hen doelbewust de dood heeft ingejaagd.”

Kinderen in Gaza in 2023-2024. UNICEF Photo

In een recent rapport schrijft Devi Sridhar, professor wereldvolksgezondheid aan de Universiteit van Edinburgh, dat het werkelijke dodental van Israëls genocide in september 2024 op 335.500 kan worden geschat en wellicht nog hoger ligt. Ze baseert zich daarvoor op een schatting van onderzoekers over de volksgezondheid die de doden tellen uit eerdere conflicten.

Hun schatting werd in juli 2024 gepubliceerd in het wetenschappelijk medisch tijdschrift The Lancet. Daarop reageerde Francesca Albanese, Speciaal VN-Rapporteur voor Palestina:

“Wanneer ik de rapporten van de gezondheidsdeskundigen lees, dan begin ik er met afschuw aan te denken dat als de aanval van Israël niet wordt gestopt, uiteindelijk zowat de hele bevolking in Gaza zal worden uitgeroeid in de komende paar jaar.”

Op de 365 vierkante kilometer die Gaza omvat, met een bevolkingsdichtheid van de hoogste ter wereld, staat er nog nauwelijks een gebouw recht. Minstens 370.000 woningen zijn beschadigd, waarvan 79.000 volledig zijn verwoest volgens .

Volgens Phillipe Lanzarini, commissaris-generaal van het UNRWA, zijn twee op drie van alle gebouwen in Gaza beschadigd of verwoest. Zowat het gehele grondgebied van Gaza is uitgeroepen tot Israëlische militaire zone en High Risk Area.

Sinds 8 oktober 2023 wordt de Palestijnse bevolking opgejaagd als een kudde vee van het noorden naar het centrum, dan naar het zuiden, waar volgens de VN 1,7 miljoen mensen onderdak zochten in en rond Rafah, in tenten of geïmproviseerde constructies van hout en nylondoeken.

Foto: Karina Brys

Dan kwam het Israëlisch offensief tegen Rafah en het bevel om naar het westen te trekken: bijna een miljoen Palestijnen ontvluchten de stad en zijn omgeving naar tenten op de kust van de Gazastrook. Families zijn zeven tot acht keer verhuisd, om telkens opnieuw gebombardeerd te worden, met de vraag: waarheen, waarheen?

Op 9 juli 2024 publiceerden tien VN-experten en speciale rapporteurs een mededeling waarin ze stelden dat de recente dood van drie Palestijnse kinderen (zes maanden, dertien jaar en negen jaar oud), door honger en ondervoeding er geen twijfel over laat bestaan dat hongersnood zich over de hele Gazastrook heeft verspreid.

“Deze drie kinderen stierven door ondervoeding en gebrek aan toegang tot goede gezondheidszorg. Wanneer het eerste kind sterft aan ondervoeding en uitdroging, dan wordt het onweerlegbaar dat er hongersnood is uitgebroken.”

“Wij verklaren dat Israëls opzettelijke en doelgerichte uithongeringscampagne tegen het Palestijnse volk een vorm van genocidaal geweld is en heeft geleid tot hongersnood in heel Gaza”, zo stellen de experts.

Kinderen hopen op eten in Rafah. Foto: Bashar Taleb/APA Images

Eind september 2024 viel de eerste regen in Gaza. Maar volgens de cijfers van het mediabureau van de regering van Gaza heeft het Israëlische leger zo goed als alle rioleringen en waterleidingen vernietigd. Met onvermijdelijke overstromingen tot gevolg door vervuild water dat uit de vernielde riolen spuit.

Niet alleen dat. Tijdens het komende winterseizoen, waarin overstromingen steeds vaker voorkomen, heeft de bevolking twee keuzes: verzinken in rioolwater in het vernielde stedelijke landschap van Gaza, of verzwolgen worden door het opkomende tij in tentenkampen aan zee.

In december 2022, lang voor 7 oktober 2023, executeerde deze Israëlische soldaat de ongewapende Ammar Mifli op de Westelijke Jordaanoever. Foto: X @ShehabAgency

Tegelijk is het offensief tegen de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever in volle gang, net als het offensief tegen Libanon, opnieuw volgens hetzelfde fascistisch scenario: honderden burgers die sterven onder de bommen, opnieuw duizenden op de vlucht.

Meer dan 500 Libanese doden op één dag. Tegelijkertijd is dit een Israëlische strategie om de aandacht van de wereld weg te trekken van Gaza, waar de bevolking stilletjes sterft.

En wij?

Het is onweerlegbaar dat Israël de Westelijke Jordaanoever en Libanon alleen maar kon aanvallen omdat er geen Amerikaanse, Europese of Arabische reactie (behalve vanwege de As van Verzet[2]) kwam tegen de genocide in Gaza.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik tezelfdertijd: waarom nog schrijven? Wat haalt het uit? Wat helpt het de mensen in Gaza? Wie luistert er nog bij ons, behalve zij die het al allemaal weten en gehoord hebben.

‘Nooit meer oorlog’. Tekening Käthe Kollwitz (1924)

Misschien gaat het er me alleen om pijn en onmacht te delen met een ex-collega, een leraar in de gevangenis, die me al in maart van dit jaar schreef: “Nooit meer! Niet in mijn naam!  Je weet toch waar ik het over heb? Onaanvaardbaar, onverdraaglijk, ondraaglijk, walgelijk, om te kotsen, de gebeurtenissen in Gaza maken me ziek …”

Ik deel zijn gevoel. Ik weet niet meer hoeveel keer ik de onnozele smileys “Triest” of “Boos” heb aangeklikt op de sociale media bij de beelden van zoveel lijden.

En hoeveel keer ik pro-Palestijnse berichten en artikels heb geliket en ook heb zien verdwijnen, zogezegd omdat de publicaties niet in overeenstemming zouden zijn met de (pro-Israëlische) “standaards of regels” van Facebook en andere (sociale) media.

Sommigen zullen het gevoel van mijn ex-collega delen. Andere zullen het misplaatste of overdreven empathie of schuldgevoel noemen. Een depressieve toestand misschien.

Maar misschien is het net andersom. Misschien is onze maatschappij ziek van gebrek aan empathie en komt het er precies op aan dit cordon van gebrek aan solidariteit en empathie te doorbreken.

Wij, die de bescherming van de kinderen zo hoog in het vaandel dragen sinds de Witte Mars en de affaire Dutroux, waar zijn vandaag onze Witte marsen voor de kinderen van Gaza? Wanneer zullen we ophouden met alleen in beweging te komen voor iets wat ons direct raakt?

Wanneer een reactie van de vakbonden? Wanneer gaan alle universiteiten in algemene staking als steun aan de moedige bezetters van de universiteiten?

Wanneer breken we met àlle partijen, met àlle kandidaten voor de verkiezingen die Israël blijven steunen of alleen wat woorden van medelijden met Gaza brabbelen?

Wanneer gaan we onszelf eindelijk als burgers van de wereld beschouwen en niet van een of ander land, of erger nog, van een deelstaat? Dat zou ons in staat stellen, zoals Che Guevara zei in zijn afscheidsbrief aan zijn kinderen: “… bovenal: wees in staat om in je binnenste steeds elk onrecht aan te voelen, tegen wie dan ook, waar dan ook ter wereld …”

Nie Wieder, Never Again, Nooit Meer. We lieten het met grote letters in de geschiedenisboeken schrijven, na de Tweede Wereldoorlog, na het getto van Warschau, na Hiroshima, na Auschwitz, na Dachau, na Buchenwald.

Maar zoals Arundhati Roy zei op een conferentie over Gaza, Nie, Never, Nooit zijn weggevallen. Alles wat overblijft is Wieder, Again en Opnieuw. De verschrikkingen van tachtig jaar geleden zijn weer tot leven gekomen in Gaza 2024.

Je waant je in de film The Zone of Interest (2023), waar de nazi-beulen een perfect normaal, aangenaam leven leiden aan de andere kant van de muur van het vernietigingskamp Auschwitz. Net als wij naast Gaza.

“Europa gedroeg zich als iemand die zich op zondag amuseert op een draaimolen naast de muur van het getto van Warschau terwijl aan de andere kant de mensen stierven in de vlammen. Onverschilligheid en misdaad zijn hetzelfde.”

“Terugdenken aan die draaimolen, aan de vlammen en aan de opstandelingen zal er misschien toe bijdragen om de aandacht van de wereld op de genocide te vestigen.”

Het zijn de woorden van Marek Edelman, een van de leiders van de opstand van het getto van Warschau en een van de zeer weinige overlevenden. Hij schreef ze in 1945 in zijn boek Erinnerungen an das Warschauer Ghetto (Herinneringen van het getto van Warschau), twee jaar na de onderdrukking van de opstand in het getto en zijn uitroeiing tot de laatste vrouw en man.

Het zijn woorden die vandaag woord voor woord herhaald kunnen worden over Gaza.

Auteur Luk Vervaet vervolgt dit artikel over één jaar genocide in Gaza met een komende Kroniek van een geplande genocide.

Notes:

[1] Tufan Al Aqsa (Al Aqsa Flood in het Engels) is de naam die Hamas gaf aan de gevangenisuitbraak van 7 oktober 2023. Het verwijst naar de meerdere bestormingen en ontheiligingen van de Al Asqa Moskee in Jeruzalem door het Israëlisch bezettingsleger in de weken en maanden voor 7 oktober.  Dit is voor Hamas een symbool voor de bredere context van de bezetting, de repressie, de apartheid die de Palestijnse bevolking al 75 jaar ondergaat.

[2] Dit is een los verband van verzetsgroepen in Irak, Syrië, Hezbollah in Libanon, de Houthi-beweging in Jemen, Hamas en andere Palestijnse verzetsorganisaties. Die hebben allen op verschillende manieren een samenwerkingsverband met Iran.