“Aan alle eerlijke journalisten die de publieke opinie echt willen informeren”
Analyse -

“Aan alle eerlijke journalisten die de publieke opinie echt willen informeren”

Eric Toussaint tot het Griekse parlement: "Ik ben ervan overtuigd dat deze twee dagen (17-18 juni) de Griekse regering en het Griekse parlement voldoende argumenten zullen geven – ook aan alle eerlijke journalisten die de publieke opinie echt willen informeren – om de waarheid achter de Griekse schuld kenbaar te maken". De volledige vertaling van zijn toespraak.

vrijdag 19 juni 2015 10:22
Spread the love

“Het is een grote eer voor mezelf en
voor de leden van de commissie, die de waarheid over de Griekse schuld
zal vastleggen, om hier voor u het woord te nemen en om hier aan te
vullen wat de voorzitter van het parlement zonet heeft samengevat
over het werk dat de commissie tot nu volbracht heeft. Het is
natuurlijk ook een eer om aan deze historische zitting deel te mogen
nemen in aanwezigheid van de Griekse eerste minister en zijn
ministers en van de leden van het Griekse parlement.”

“Ik wil beginnen met samen te vatten hoe
wij te werk zijn gegaan. Wij hebben op een zo grondig mogelijke manier gewerkt, zoals voorzien in de officiële akte voor de
oprichting van deze onderzoekscommissie. Wij moesten het proces van
de Griekse schuldcreatie analyseren van 1980 tot 2015, met de nadruk
op de periode vanaf 2010. Tijdens de twee komende dagen (17-18 juni)
zullen wij onze analyse presenteren, met vooral aandacht voor de
periode 2009-2015.”

“Om deze periode te analyseren hebben
wij onszelf de volgende vragen gesteld. Welke diagnose moeten we
maken van deze crisis en van de omstandigheden die hebben geleid tot
het ondertekenen van het memorandum van mei 2010? Welke analyse
moeten wij maken van de remedies en oplossingen die vanaf 2010 werden
opgelegd? U weet allen goed dat om een crisis op te lossen, om een
ziekte te genezen, allereerst een goede diagnose moet worden gesteld.
We hebben dus de diagnose geanalyseerd die de voornaamste
protagonisten hebben gesteld vanaf 2010.”   

“Welke diagnose werd toen voorgesteld
aan de publieke opinie en aan de internationale instellingen? Die zag
er zo uit. ‘Griekenland bevindt zich in een onhoudbare situatie’,
zo zei men, ‘wat betreft het openbaar deficit en wat betreft het
totaalbedrag dat moet terugbetaald worden’. Volgens alle officiële
verklaringen situeerde het probleem zich dus bij de openbare
financiën. Door onze grondige analyse hebben wij
kunnen vaststellen dat deze diagnose niet met de werkelijkheid
overeenkomt.”

“Het fundamentele probleem was niet de openbare schuld.
Het echte probleem was de creatie van een speculatieve zeepbel tussen
2001 en 2009 door privékredietverleners, die dat deden met de
medewerking van enkele grote Europese banken, voornamelijk Franse en
Duitse, maar ook Griekse.”

“In die periode werden de leningen aan de
gezinnen verzevenvoudigd (d.i. een toename met 600 procent), de
leningen aan bedrijven werden verviervoudigd (een toename met 300
procent), terwijl de leningen van de privésector aan de Griekse
overheid zijn toegenomen met slechts 20 procent. Wat er in die
periode dus het meest was toegenomen was de privéschuld.”

Gelijkaardig

“Het probleem waar Griekenland in de
periode 2001-2009 voor stond, was zeer gelijkaardig – in
tegenstelling tot wat toen werd beweerd – aan wat tussen 2002 en
2007 in de VS is gebeurd en wat toen tot de ons bekende bankencrisis
heeft geleid. De Griekse situatie was toen ook zeer gelijkaardig aan
die van Ierland, waar de bankencrisis in september 2008 is
uitgebroken met de bekende gevolgen.”



Eerste minister Alexis Tsipras (links), expert Eric Toussaint en parlementsvoorzitter Zoé Konstantopoulou (Greek Press and Parliamentary Info Office)

“De Griekse situatie leek zelfs nog meer
op die van Spanje, eveneens een land dat enorme financiële bedragen
had ontvangen, vooral van Duitse financiële instellingen in het
geval van Spanje en van Duitse en Franse banken in het geval van
Griekenland.” 

“We hebben het hier niet over enkele
honderden banken, maar over slechts drie grote Franse banken: BNP
Paribas, Crédit Agricole en Société Générale. Die hadden in
Griekenland banken en filialen van banken overgenomen, zoals de
aankoop van een Griekse overheidsbank die was geprivatiseerd in 2006.
Ook de Griekse banken zelf kenden toen een zeer aanzienlijke
concentratiegolf.”

“Er was toen dus een grote bereidheid om
de privékredieten aan de gezinnen en de bedrijven sterk uit te
breiden met ‘gemakkelijk’ geld. De problemen zijn in Griekenland, net
als overal, begonnen in 2008 toen de regeringen met de steun van de
Europese Commissie hebben beslist – net zoals dat in de VS was
gebeurd – om kapitaal in de privébanken te injecteren en om voor
zeer aanzienlijke bedragen overheidsgaranties te leveren. U weet dat
dit ging over meer dan 4000 miljard euro.”

“Op het einde van 2008 keurde de
regering-Karamanlis een lening van 28 miljard euro aan de Griekse
banken goed. Wat was daar het gevolg van? Verhoging van de rente die
vanaf begin 2009 door Griekenland werd betaald, omdat de banken die
leenden van de Griekse overheid ervan uitgingen dat de Griekse
overheid de verantwoordelijkheid op zich nam voor deze schulden van
de Griekse banken, zoals ook andere regeringen dat hadden gedaan.
Daarmee nam de Griekse overheid volgens hen een dergelijk groot
risico dat de spreiding van de interestvoeten moest vergroot worden,
naar de werkelijke rentevoet die Griekenland betaalde.”

Kritieke toestand

“In werkelijkheid bevonden de Griekse
banken zich in 2009-2010 in een kritieke situatie. Grote buitenlandse
banken, die aan hen enorme bedragen hadden geleend, bevonden zich zelf
eveneens in kritieke toestand. De Amerikaanse banken waren sterk
verweven met de West-Europese banken, vooral dan met Franse en
Duitse. Deze toestand kon op zijn beurt dus een bankencrisis
veroorzaken in Griekenland, die zich dan opnieuw zou verspreiden.”

“Het was in 2010 voor de Europese
regeringen en voor de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank
(ECB) en het IMF onmogelijk om nogmaals aan de Griekse en de Europese
burgers te zeggen dat de privébanken moesten gered worden1.
Men heeft daarop nagedacht hoe dat moest worden aangepakt.”

“Toen is beslist om de toestand van de
Griekse openbare financiën veel erger voor te stellen dan ze
werkelijk was, om te dramatiseren. Griekenland zat inderdaad met een
torenhoge schuldenberg en uiteraard moest er een herstructurering van
een deel van die schuld komen. Om dat te dramatiseren heeft men
echter gebruikgemaakt van vervalste statistieken. Daarover is
trouwens op dit ogenblik hier in Griekenland een gerechtelijk
onderzoek bezig.”

“Onder meer dankzij deze vervalste
statistieken heeft men het Griekse fiscale deficit gedramatiseerd.
Eerste minister Karamanlis had op 2 oktober 2009, twee dagen voor de
parlementaire verkiezingen,
een deficit van 6 procent bevestigd.”

“Uiteindelijk kondigde de (nieuwe) eerste minister Giorgios Papandreou
in maart 2010 aan dat het deficit op 13-14 procent lag. Dat gaf aan het IMF, de ECB, de
Europese Commissie en de Griekse regering het ultieme excuus om te
stellen dat er een drastisch hulpprogramma voor Griekenland moest
komen. Griekenland moest kost wat kost gered worden.”



Plenaire zitting 18 juni 2015 (Greek Press and Parliamentary Info Office)

“Toen is die campagne begonnen, die het
voorstelde alsof veertien Europese regeringen van de eurozone hun
solidariteit betoonden met de Griekse burgers en geld leenden aan
Griekenland, zodat de Griekse regering de lonen en de pensioenen kon
blijven uitbetalen, om zo een schokeffect op de financiële markten te
vermijden.”

“Men heeft dan het idee geconstrueerd
dat niet de privéschulden het probleem waren, dat er absoluut geen
bankencrisis was, maar dat er wel een probleem was van ‘soevereine
schulden’2.
Dat was een uitmuntend voorwendsel om vervolgens een brutaal
besparingsbeleid op te leggen, aan Griekenland en aan andere landen.”

Publieke opinie

“Wat u vooral moet onthouden van dit
eerste deel van mijn toespraak is dat, in tegenstelling tot wat men
via de media aan de publieke opinie voorstelde (en die men in deze
officiële documenten heeft teruggevonden), er helemaal geen sprake
was van een uitzonderlijke situatie in Griekenland. Die uitzondering
is er wel gekomen, maar ná het memorandum (van de
leningovereenkomsten), als gevolg van de behandeling waar Griekenland
aan onderworpen werd door de schuldeisers.”

“Die behandeling was wel degelijk
uitzonderlijk, meer bepaald door leningen op te leggen onder
bijzonder strenge voorwaarden en die in opeenvolgende memoranda
werden gedetailleerd. Om de drie maanden kwamen vertegenwoordigers
van de Europese Commissie en het IMF de uitvoering van die
voorwaarden dan controleren.”

“Zij eisten dag na dag de wijziging van
de Griekse wetgeving:

  • vermindering met 25 procent van
    het wettelijk minimumloon voor personen ouder dan 25 jaar;
  • vermindering met 32 procent van
    het wettelijk minimumloon voor personen jonger dan 25 jaar;
  • afschaffing van de dertiende en veertiende
    maand3
    voor de overheidsambtenaren en privéwerknemers en voor de
    gepensioneerden;
  • de sluiting van hospitalen,
    enzovoort.”

“Deze maatregelen werden allemaal in
detail neergeschreven door de schuldeisers. Dit is het tweede
belangrijke aspect van heel deze kwestie. We hebben hier niet te doen
met een situatie waar schuldeisers samenzitten om een openbare
overheid geld te lenen, waarna die overheid met dat geld doet wat ze
zelf het beste vindt. Hier worden leningen onderworpen aan zeer
punctueel uitgeschreven voorwaarden. Stortingen worden achtergehouden
tot de opgelegde maatregelen zijn uitgevoerd.”

“De publieke opinie kon deze manier van
werken de voorbije vier maanden4
zien. Griekenland heeft sinds januari 7 miljard euro terugbetaald,
maar er werd nog niet 1 beloofde euro gestort door de
schuldeisers, omdat die menen dat de maatregelen die de huidige
Griekse regering heeft genomen geen rekening houden met hun eisen.”

“De internationale publieke opinie kan
elke dag opnieuw vaststellen dat de schuldeisers aan de Griekse
regering zeggen wat ze mag doen en niet mag doen. Nu zijn we getuige
van het verzet van een nieuwe Griekse regering, die tegenover haar
burgers de verantwoordelijkheid neemt, waarvoor ze van hen een
mandaat hebben gekregen, namelijk om te breken met de onderwerping
aan dit austeriteitsbeleid. Al deze voorwaarden zijn opgesteld door
ondemocratische besluitvormingsorganen.”

Chantage

“Ik ben nu al een vijftiental keren in
Griekenland geweest. Ik herinner me nog goed die kolos van 800
pagina’s die de Griekse parlementsleden hier moesten goedkeuren
binnen de 24 uur. De ambtenaren van de Europese Commissie hadden toen
verwittigd: ‘Als dit niet gestemd is binnen de 24 uur, komt er geen
storting van geld twee dagen later.’ De aanvaarding van deze wetten
werd dus meedogenloos doorgedrukt5,
door chantage van de schuldeisers.”



Eric Toussaint toont op 17 juni 2015 een IMF-rapport van maart 2010 aan het Griekse parlement, waarin staat dat de leningen in het Europees memorandum van 2010 zullen leiden tot een humanitaire catastrofe (foto CADTM.org)

“Ik kom nu tot 2010. De trojka werd
opgericht en het memorandum opgesteld. We beschikken over documenten
die door een gerechtelijk onderzoek hier in het parlement beschikbaar
zijn geworden. Daaronder ook geheime documenten van het IMF, zoals
deze nota van 25 maart 2010.”

“Op twee pagina’s legde deze nota uit
wat er ging gebeuren. ‘Men gaat snijden in de lonen, men gaat
snijden in de pensioenen op een dusdanige manier dat het bruto
binnenlands product zal instorten en de openbare schuld zal toenemen
tot 150 procent van het jaarlijks bruto nationaal product in 2013.’ Dat staat ook in het Standby Agreement tussen het IMF en Griekenland.
Eén ding blijkt duidelijk uit deze documenten. Het IMF wist toen al
dat dit verschrikkelijke sociaal-economische gevolgen ging hebben.”

“Het IMF mag volgens zijn eigen statuten
geen geld lenen aan een lidstaat (van het IMF) als door die lening de
schuld van de betrokken staat onhoudbaar zou worden. Hoe lost het IMF
dat probleem op, terwijl het volgens dit document weet wat de
consequenties zullen zijn van wat ze op het punt staan te doen? Hoe
is het IMF erin geslaagd op 9 mei 2010 deze beslissing goed te
keuren?”

“Dat hebben ze gedaan gekregen met een
echte interne staatsgreep. De directie van het IMF heeft aan de leden
van de beheerraad een document voorgelegd dat de geldende regels
veranderde. Het ging meer bepaald over een nieuwe regel die stelde
dat het IMF toch een lening mag toestaan, als het niet toestaan van
die lening zou kunnen leiden tot een spillover van negatieve
gevolgen voor de volledige financiële sector. Dit was wel degelijk
een staatsgreep, omdat die aanpassing (van de regels) niet expliciet
was voorgelegd aan de beheerraad.”

“Omdat ongeveer tien leden van de
beheerraad (op een totaal van 24) protesteerden tegen het
niet-respecteren van de regels, werd hun medegedeeld dat ze de tekst
die ter stemming voorlag niet goed hadden gelezen. Er stond een
verandering aan de statuten in de tekst die de directie aan de
beheerraad voorlegde. Men heeft zo aan de leden van de beheerraad van
het IMF tegelijkertijd een verandering van de eigen statuten én een
lening aan Griekenland toegestaan, ten bedrage van 32 maal het quotum
(het financieel aandeel dat Griekenland bij het IMF bezit).”

“Onder de protesterende leden van de
beheerraad waren onder meer de Zwitserse vertegenwoordiger en zijn
Braziliaanse collega. Zij protesteerden dat ze goed wisten dat deze
lening er in feite kwam om de Franse, Duitse en Griekse privébanken
te redden. Wat was de reactie van de Duitse, Franse en Nederlandse
vertegenwoordigers in de beheerraad van het IMF? We weten dat, want we
hebben het officiële verslag van die vergadering. Dit is het
volledige verslag, niet het gedeeltelijke dat eerder door de Wall
Street Journal
werd gepubliceerd in oktober 2013 en ook hier in
Griekenland bekend was.”

“Wat hebben de Duitse, Franse en
Nederlandse vertegenwoordigers dus in die beheerraad gezegd, om hun
weerbarstige collega’s te overtuigen? ‘De Duitse en Franse banken
zullen de komende twee jaar geen Griekse waardepapieren verkopen.’ Vandaag weet iedereen dat de Duitse, Franse en Nederlandse banken wel
degelijk onmiddellijk hun Griekse waardepapieren hebben doorverkocht.
Men heeft dus gelogen om de IMF zo ver te krijgen de leningen toe te
staan.”

“Dankzij de getuigenis van (Griekse
naam) hier tijdens de openbare zittingen (van de onderzoekscommissie)
nu maandag 15 juni weten we dat op hetzelfde ogenblik Jean-Claude
Trichet, (toen) voorzitter van de ECB, Griekenland bedreigde met het
afsnijden van de toegang tot liquiditeiten6,
die de ECB tot dan gaf aan de Griekse Nationale Bank.”

Belastingbetalers

“Dit is de identieke chantage die
(huidig) voorzitter van de ECB Mario Draghi pleegt op Griekenland, om
de regering van Alexis Tsipras te breken. Volgens deze getuigenis
werd deze dreiging al gebruikt in maart 2010 en april 2010, opdat
Griekenland geen herstructurering van de schuld zou aanvragen. Dat
alles met de bedoeling een memorandum op te leggen voor een lening
van 110 miljard euro, zonder schuldherschikking.”

“Iedereen weet nu waarom: omdat men
wilde dat de Franse, Duitse, Nederlandse en andere banken die
waardepapieren, waar ze van af wilden, zouden kunnen doorverkopen op
de secundaire financiële markt, onder meer aan Cypriotische banken.
Die werden voorgelogen en kregen barslecht advies, waar de Cypriotische
belastingbetalers vervolgens zeer duur voor betaald hebben.”

“Men heeft vervolgens ook aan de Griekse
banken de tijd gelaten om zich er van af te maken. Die hebben hun
waardepapieren verkocht voor de helft van de waarde. Die hadden
aanvankelijk 43 miljard euro Griekse waardepapieren. Twee jaar was
daar 20 miljard van over.”

“Die Griekse banken waren in voortdurend
rechtstreeks contact met toenmalig eerste minister Giorgios
Papandreou en met zijn minister van Financiën. Verder stonden
Jean-Claude Trichet, voorzitter van de ECB, Dominique Strauss-Kahn,
voorzitter van het IMF (die hoopte Frans president te worden),
toenmalig Frans president Nicolas Sarkozy en de Duits bondskanselier
Angela Merkel voortdurend in contact met deze extreem machtige
privébanken.”

“Die banken controleren op hun beurt de
grote media en domineren zo de informatiestroom. Zo hebben deze
actoren samen een gecoördineerde actie opgezet om de Griekse
regering te dwingen het memorandum te aanvaarden. Ook het Griekse
parlement werd toen onder druk gezet, met de medeplichtigheid van de
regering.”

“Dit is in een notendop de geschiedenis
van het memorandum van 2010. We hebben dus duidelijke aanwijzingen
gevonden van onregelmatigheden, van onwettelijke handelingen, van
illegitieme handelingen tijdens het ontstaansproces van het
memorandum.”

“Mijn twee collega’s (Griekse namen)
zullen straks meer uitleg over geven – die kunnen dat beter dan ik
– dat ook de Griekse grondwet en de wetten van het Griekse volk met
de voeten werden getreden, tijdens de ondertekening van het eerste
memorandum en die die daar op volgden.”

Waardevermindering

“Wat betreft ten slotte de
herstructurering van de Griekse schuld. Opnieuw stelde men aan de
internationale publieke opinie een volledig foutief verhaal voor. Men
beweerde dat voor de eerste keer privébanken gingen deelnemen aan
de herstructurering van de openbare schulden en dat de
belastingbetalers daar niets van zouden moeten betalen. Dat gingen de
banken doen.”

“Zoals ik al heb gezegd hadden
ondertussen de Griekse banken die waardepapieren al van de hand
gedaan. Het waren daarentegen de nieuwe aankopers van die papieren
die deze waardevermindering moesten ondergaan. Ondertussen had
bovendien de ECB in 2011 al een aantal van die Griekse waardepapieren
aangekocht en weigerde ze in 2012 de herstructurering (en
waardevermindering) van deze papieren te aanvaarden. U herinnert zich
dat nog wel.”

“Het is dus uiterst belangrijk om aan de
internationale publieke opinie te zeggen dat de 6 à 7 miljard euro
die de ECB in juli en augustus (2015) van Griekenland gaat terugeisen
de waardepapieren van 2011 zijn, die door de ECB aan een verminderde
prijs waren aangekocht op de secundaire financiële markt, en waarvan
ze nu de volledige terugbetaling voor de volledige oorspronkelijke
waarde opeist.”

“Het gaat hier over de waardepapieren
die in 2012 aan een herstructurering werden onderworpen, met
uitzondering van die van de ECB, omdat de ECB eenzijdig beslist had
dat die herstructurering op hen niet van toepassing was. Door het
terugeisen van dit geld van de Griekse bevolking profiteert de ECB nu
op een kwaadaardige en excessieve manier van zijn machtspositie. Zo
chanteert de ECB opnieuw de Griekse overheid.”

“Wie heeft dan in 2012 de echte kosten
van die herstructurering gedragen? Dat zijn de fondsen van de sociale
zekerheid en de pensioenfondsen. De Griekse pensioenfondsen hebben
een waardeverlies geleden van meer dan 50 procent. De ECB en het IMF,
die vandaag opnieuw eisen van de Griekse regering om de
gepensioneerden aan te pakken, zogezegd omdat het pensioenstelsel en
de openbare financiën niet toelaten om hun nog verder te betalen, zij zijn de schuldeisers die deze situatie gecreëerd hebben,
door de activa van de pensioenfondsen in waarde te doen dalen.”

“Dat deden ze opnieuw door middel van
een kwaadaardige discriminatie. De privébanken kregen een
sweetener van 30 miljard euro om hun verliezen op te vangen. Deze
privéschuldeisers hadden nochtans vrijwillig waardepapieren
aangekocht terwijl ze de risico’s kenden die ze daarmee namen.”

“De ontslagen werknemers van Olympic
Airways, die als ontslagvergoeding ook Griekse waardepapieren
gekregen hadden, en de Griekse pensioenfondsen, die eveneens
verplicht werden deze Griekse waardepapieren aan te kopen, hebben
daarentegen integraal de kosten van deze herstructurering moeten
dragen.”

“Hier werd dus een totaal discriminerend
beleid gevoerd. Die heeft een onmiskenbaar onrecht geschapen met
ernstige langetermijneffecten. De huidige moeilijkheden van het
pensioenstelsel werden immers veroorzaakt door deze herstructurering,
maar ook door een aantal andere maatregelen, zoals de verlaging van
de pensioenen en de vermindering van de waarde van de sociale
bijdragen van de werknemers, die een gevolg zijn van dit beleid, en
die werden afgedwongen door de schuldeisers.”

Bankgeheim

“Kort nog dit – hier gaan straks
andere sprekers dieper op in –, slechts 10 procent van de gelden
die aan Griekenland werden geleend zijn effectief op de rekening van
de Griekse staatskas gestort. Het overgrote deel van de afgesproken
sommen zijn onmiddellijk vertrokken naar de privéschuldeisers. Die
sommen zijn waarschijnlijk zelfs nooit langs Griekenland gepasseerd.”

“Wij hebben daar nog geen bewijzen van.
Daarom hebben wij samen met de voorzitter van het parlement aan
Yannis Stournaras, voorzitter van de Griekse Centrale Bank, gevraagd
om ons de informatie te bezorgen over de financiële stromen tussen
de ECB en de Griekse Centrale Bank.”

“Veertien dagen geleden heeft mijnheer
Stournaras ons medegedeeld dat hij weigerde ons deze informatie te
geven, omdat die onder het bankgeheim zouden vallen, alsof de
financiële stromen tussen twee openbare instellingen onder het
bankgeheim vallen, zoals de gegevens van rekeningen van
privépersonen. Wij wachten nog altijd op die informatie.”

“Zoals (Griekse naam) zal uitleggen in
haar rapport is het zeer goed mogelijk dat het grootste deel van al
dat geld bijgevolg zelfs nooit in Griekenland is aangekomen. Zij zal
u straks uitleggen hoe die uitwisseling van waardepapieren precies in
zijn werk is gegaan.”

“U weet dit al, maar u moet dit blijven
zeggen aan de publieke opinie en aan de schuldeisers: een groot deel
van die leningen zijn gegaan naar de herkapitalisering van deze
privébanken. Terwijl men dus beweerde dat men niet opnieuw de
banken zou gaan redden met belastinggeld heeft men 45 miljard euro
belastinggeld in de privébanken gestoken.”

“Die hebben daarvan geprofiteerd om
zeven andere banken op te kopen, wat tot een verdere concentratie van
de banken in Griekenland heeft geleid. Toch blijft de situatie van de
Griekse banken zorgwekkend. De ECB blijft immers dreigen met het
stopzetten van de levering van liquiditeiten.”

“Daar moet ten slotte nog de
privatisering bij worden gevoegd die het memorandum heeft
afgedwongen. We kennen al dat fameus geval van die 28 openbare
gebouwen die voor een habbekrats werden geprivatiseerd. Dat geld is
naar een rekening gegaan die door de schuldeisers wordt
gecontroleerd, niet naar de schatkist van de Griekse staat.”

“In het verkoopcontract van die gebouwen
staat een afspraak om ze te leasen. De Griekse staat betaalt nu huur
voor die gebouwen. Binnen enkele jaren zal de Griekse staat aan de
nieuwe privé-eigenaars minstens driemaal het bedrag hebben betaald
dat zij hadden betaald om het aan te kopen.”

“Dit is een goed voorbeeld van de
vernietiging van de bezittingen van de natie, van bezittingen die het
algemeen belang moeten dienen. Deze privatiseringen dienen niet om
de openbare financiën te saneren. Ze dienen om de zakken te vullen
van enkele gegadigden. Dit is absoluut illegitiem.”

“Ik ben ervan overtuigd dat deze twee
dagen (17-18 juni) de Griekse regering en het Griekse parlement
voldoende argumenten zullen geven – ook aan alle eerlijke
journalisten die de publieke opinie echt willen informeren – om de
waarheid achter de Griekse schuld kenbaar te maken, wat ook de
bedoeling is van deze onderzoekscommissie. Dank u dat u mij deze taak
hebt gegeven.”

De bron van deze toespraak vind je hier op CADTM. Vertaling door Lode Vanoost. 

1 Veertien van de vijftien van de zevenentwintig EU-lidstaten, die samen de Europese
Muntunie (EMU) vormen met de euro als gemeenschappelijke munt. Het vijftiende EMU-lid is Griekenland.

2 De
schulden van de ‘soevereine’ staat Griekenland.

3 In
België noemt men dit de vakantiepremie en de eindejaarspremie.

4 Sinds
de verkiezingen van 25 januari 2015, die werden gewonnen door
Syriza.

5 ‘à
la hussarde
‘, ‘zoals een huzaar’.

6 Liquiditeiten overmaken zijn geen leningen, maar baar geld dat wordt beschikbaar gesteld.
Banken hebben niet al het geld dat op hun rekeningen staat ook
effectief in voorraad in baar geld.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!